در زمان جنگ ، آلن در نیوجرسی مشغول یادگیری عکاسی بود. فعالیت هنری دایان در سال 1959 زمانی آغاز گشت که او عکاسی را با Lissete Model فراگرفت. دایان و آلن تصمیم گرفتند که به عکاسی مد بپردازند. اگر چه این همکاری نوعی تقسیم کار سنتی به دنبال داشت (آلن پشت دوربین و دایان مدیر هنری) اما رابطه آنها نوعی رابطه حمایت کننده بود و در مواقع لزوم به هم کمک می کردند. در سال 1956 عکس های آنها در نمایشگاهی به نام “خانواده یک مرد” در موزه هنر مدرن به نمایش درآ مد و از آن پس بود که دایان تصمیم گرفت حرفه عکاسی مد را ترک کند و به علایق هنری خود در عکاسی بپردازد.

در اوایل دهه 60 عکاسی پرتره تجاری او و چاپ آنها در مجلاتی نظیرEsquire و Harper’s Bazaar نگاهی متمایز به او داد. اگر چه او بیشتر همان سوژه های قدیمی را انتخاب می کرد – هنر پیشگان ، نویسندگان و فعالان مطرح اجتماعی – اما تصاویر او به طرز ناشناخته ای عجیب و مبهم بودند. او ساعتهای بسیاری را با سوژه های خود می گذراند، به منزل یا محل کار آنها می رفت، با آنها گفتگو می کرد یا به حرفهایشان گوش می داد و سعی داشت آنها را به نقطه ای برساند که شخصیت درونی خویش را هویدا کنند. معمولا در هر مورد، سوژه ها به صورتی کاملا معمولی وطبیعی کادربندی می شدند و مستقیم به مرکز لنز دوربین نگاه می کردند و همیشه درحالت صورتشان نوعی کنجکاوی دیده می شد.
در جولای 1971 او در اثر بیماری افسردگی دست به خودکشی زد اما توانست جان سالم به در ببرد. سال بعد موزه های هنرهای مدرن یک نمایشگاه که مروری بود از آثار او برگزار کرد. این نمایشگاه یکی از پربازدید کننده ترین نمایشگاه های عکس در تاریخ موزه هنرهای مدرن بود و کتاب عکسی که بعد از این نمایشگاه چاپ گردید یکی از پرفروش ترین کتابهای هنر محسوب می شد.

آثار دایان آربوس پس سی سال هنوز محسورکننده هستند. تصاویر او بیننده را حیرت زده می کند . آنها اغلب از نظر فرم، ابتکاری هستند.

شاید این نکته قابل توجه باشد که دایان آربوس بیش از هر عکاس دیگری این سوال را در ذهن ایجاد می کند که اخلاق عکاسی یعنی چه ؟ چه چیزی باعث می شود که یک عکاس تصویری را ثبت کند .

توانایی آربوس در این بود که می توانست چهره واقعی هر کس را ثبت کند ، در لحظه ای میان یک انتقال از حالت استراحت ناخودآگاه تا یک حالت رسمی اجتماعی . اکثر مردم در این لحظه است که خود واقعی شان را نشان می دهند . تأثیر آثار دایان آربوس بر عکاسی، شکستن مرزهایی بود که به آنها هنر “صحیح ” و ” خوش ذوق” می گفتند . در سال 1972 دایان آربوس اولین عکاس آمریکایی بود که آثارش در ونیز به نمایش درآمدند.

گردآوری : ایلیا فاضل اشرفی
مترجم : فرانه ساروق فراهانی