جشنواره عکس نگاه نو

آنچه در کشور ما بر نگرش جامعه نسبت به معلولیت تأثیر اساسی داشته است، نگرش ترحم آمیز و آمیخته با باورهای اعتقادی عامه مردم است که ناخواسته سیر تکاملی و واقع گرایانه جامعه را دستخوش تغییرات آنچنانی نموده و موجب گردیده تا افراد دارای معلولیت به عنوان انسانهایی ضعیف و ناتوان مورد دلسوزی قرار گرفته و ناخودآگاه از رشد و پویائی فکری بازمانند که حاصل این باور نادرست، انزوای پنهان معلولان و عدم حضور اجتماعی آنان در جامعه است که علاوه بر لطمات روحی به وی، بهداشت روانی خانواده را نیز شدیدا به مخاطره انداخته است.از سوی دیگر نادیده انگاشتن حقوق اجتماعی و بین المللی این افراد از سوی قانونگذاران و مجریان دستگاه های اجرایی نیز بخش دیگری از دغدغه های این گروه از شهروندان است که توجه ویژه به آن می تواند کورسوی امیدی در تحقق برابری فرصتها و راهگشای بخش اعظم مشکلات این قشر باشد.
بی شک همانگونه که ملتها در برابر دولتها موظف به رعایت ضوابط و قوانین متعارف هستند، متقابلا دولتها نیز در برابر مردم مسوولند و می بایست زمینه ساز زندگی سالم و توأم با آسایش برای ملتهای خود باشند که در این بین معلولان هم که شهروند درجه یک به شمار می آیند، نباید از این مقوله مستثنی باشند.