از شاخص‌ترین عکس‌های رایی، عکس‌های مربوط به فاجعه نشت ضایعات سمی در بی‌هوپال هند بود. او درست چند ساعت بعد از حادثه به آن‌جا رسید و مجموعه کاملی از قربانیان این حادثه تهیه کرد: “وقتی انجمن حمایت از محیط زیست درخواست برپایی نمایشگاه را به من داد فکر کردم این فرصتی برای نمایش وضعیت نجات‌یافتگان و تلاش هر روزه‌ی نسل‌های بعدی آن‌ها برای نجات است.” عکس‌های این مجموعه در یک کتاب و سه نمایشگاه در اروپا، آمریکا، هند و آسیای جنوب شرقی ارائه شده‌است.
رایی از همزیستی بین گذشته و حال هند عکاسی می‌کند، در عکس‌های او تناسب و هم‌وزنی دیداری در موضوعات مختلف مشاهده می‌شود. بسیاری معتقدند رایی فقط یک موضوع برای عکس‌هایش دارد و آن هند است. در حالی‌که عکس‌های او گواهی می‌دهند که لایه‌های زیادی از واقعیت در آنها وجود دارد. انسان، طبیعت، ساختمان‌ها لایه‌های این عکس‌ها هستند که بر هم پیشی می‌گیرند. کارهای او معمولا از یک موقعیت پیچیده بیرون کشیده‌می‌شود: “وقتی از فضا و لحظه‌ای عکس می‌گیرم باید چنان با سادگی و صداقت این کار را بکنم که اگر بخواهم زندگی را به آن برگردانم درست در همان لحظه و بی‌هیچ مکثی زندگی جریان پیدا کند.”
رایی در سال ۱۹۷۱ جایزه پادمشری(Padmashree) را دریافت کرد که از بالاترین جوایزی بود که در هند به یک عکاس داده‌شد. علاوه بر جوایز زیادی که رایی برنده شد توانست نمایشگاه‌های متعددی را در لندن، پاریس، نیویورک، هامبورگ و بسیاری از شهرهای دیگر جهان برپا کند. عکسهای او در بسیاری از مجلات و روزنامه‌های مطرح جهان نیز به چاپ رسیده‌است.

گردآوری: ملیحه فرهادی
مترجم: زهرا درمان