کشف و پرورش استعدادهای نو در عرصه عکاسی از مجاری متفاوتی شکل می گیرد که یکی از بدیهی ترین این اَشکال، برگزاری نمایشگاه عکس در بین گالری ها و یا نگارخانه هاست.
در کلانشهری چون تهران به عنوان پایتخت کشور، به سادگی می توانید پاسخ مراجعه و طلب یک زمان برای نمایشگاه را با دوره زمانی نسبتا بلند دریافت کنید. پاسخی که همواره برای حفظ پزیشن به تعابیری چون: «تا پایان سال برنامه گالری ما بسته شده است!» می انجامد. پر واضح است که می توان تشخصی داد که با وجود شناختی که از آموزش ناقص و اقتصاد مجروح و وجود روابط در مسیر این امر داریم هیچ نقدی را از سوی هیچ عکاس و کارشناس و انجمن های عکاسی و صاحبان نظر و یا حتی خبرنگاران حوزه تجسمی و هنر نمی بینیم.
البته سکوت اشخاصی ذی نفوذ در این عرصه گمانه هایی را از شراکت در نفع ناشی از عدم بیان و نبود نقد در این حوزه در اذهان ایجاد می کند.
در این شرایط که هیچ یک از تشکل های عکاسی – به هر دلیل!- به این مشکل جدی نمی پردازد، قلم «شایان شعبان» به عنوان یک جوان دانش آموخته در محیط دانشگاه و خبرنگار نام آشنا در حوزه ارتباط با هنرمندان پیشکسوت متنی را پیرامون گالری داری و گالری دارها نگاشته است.
بی نیاز از تاکید است که نگاه یک منتقد بیشتر معطوف به خدشه های فعالیت هاست و گالری های منطقی و ضابطه مند از شمول این خصایص مبرا هستند.
مطلبی که می تواند بنابر تعبیر نویسنده، به عنوان تلنگری برای تمامی اقشار هنری تلقی شود.
———————————————————————————————————————————————————————————————————————————–
یکی از اتفاقات خوب در عرصه تجسمی کشور در سه الی چهار سال اخیر تعدد گالری ها نسبت به سال ها ی پیش است برای نمونه تعداد گالری های شهر تهران از عدد ۱۲۰ تجاوز کرده اما این گالری ها نیاز جامعه هنری کشور را تامین می کنند؟
وظیفه گالری که ترویج و رشد و ارتقا فرهنگ و هنر در جامعه است و به عنوان یک رسانه باید سطح سواد بصری مردم را بالا ببرد اما آیا گالری های ایران چنین کاری را می کنند چه آمار دقیقی در این باره وجود دارد؟
آیا جز قشر هنرمند و هنرجو شخص دیگری به گالری ها می رود ؟
آیا این گالری ها خدمت گزار هنرمندان و هنرجویان هستند و یا هنرمندان خدمت کاران آنها؟
با نگاهی به وضعیت نه چندان جالب گالری ها متوجه این موضوعات می شویم.
سخت گیری گالری ها و گالری داران نسبت به ارائه آثار قشر های مختلف هنری به گونه ای که این امر تبدیل به امری مافیایی شده است
همکاری گالری ها با تعدادی از هنرمندان مخصوص خود ( مثلا پنج یا ده نفر) و همکاری نکردن با سایر هنرمندان، تاخیر در برگزاری و وعده های دروغینی که باعث ضربه به قشر جوان هنرمند می شود و آنها را از شور و اشتیاق و کار کردن می اندازد و آثار هنری آنها را در حد اعلای تخریب پایین می آورند، گذاشتن قیمت های کذایی بر روی آثار عده ای خاص و مجهول الهویه که باعث تبعیض و طبقاتی شدن قشر هنرمند می شود
از طرفی این گالری ها در چند سال اخیر از لحاظ توسعه فرهنگ و هنر سیری نزولی داشته تماما به تکرار و کپی افتاده اند و کمتر نمایشگاهی بوده که دست به یک نوآوری و خلاقیت زده باشد
تمام این اتفاقات هنری تلخ در مهد هنر جهان می افتد اما کو گوش شنوا و کو کسی که بتواند در برابر قدرت و تخریب این گروه عظیم مافیایی مقاومت کند و گالری داری را آن طور که باید باشد انجام دهد.
متاسفانه! آثار خریداری شده که عموما توسط مجموعه داران خریداری می شود به انبار ها منتقل شده و در خفا می مانند تا بلکه روزی از فروش آن سودی نصیب مجموعه دار شود و آن اثر هیچ نقشی در ارتقا فرهنگ و هنر و پیامی که حتی در اثر نهفته است را به بیننده انتقال نمی دهد و کار به جایی می رسد که برای برگذاری نمایشگاه از هنرمندان رشوه می گیرند و یا هنرمندی برای حفظ آبروی خود خود خریدار اثرش می باشد.
امید که این متن تلنگری شود بر تمام اقشار هنری تا به خود بیایند
شایان شعبان
منبع: پایگاه عکس چیلیک
* امکان درج نظر و دیدگاه شما مخاطب محترمی که موافق یا مخالف هستید، با هدف ارزیابی و نقد این یادداشت، در ذیل این متن مهیا است.
—————————————————————————————————————————————————————————————————————————————–
« پایگاه عکس چیلیک » با دعوت به خویشتنداری، حفظ متانت و رعایت اصول اخلاقی ، از فرد فرد منتقدان در سراسر استان های کشور ، تقاضا دارد برای رسیدن به جامعه ای سلامت در هنر عکاسی ایران ، متن های خود را جهت درج و نشر، با ذکر نام و بی هیچگونه اهانتی به شخص یا اشخاص به نشانی: ChiilickNews@gmail.com ارسال نمایند.
۳ دیدگاه. دیدگاه جدید بگذارید
نوشتن این متن که مسلما درد مشترک بین همه هنرها و هنرمندان میباشد، واقعا دست مریزاد دارد و جای بسی تشکر و قدردانی از آقای شایان شعبان ، که شجاعت به خرج داده و دست به قلم برده و آنرا منتشر کردند.
اگر تعداد هنرمندانی که دغدغه واقعی هنر را داشته و اینگونه اعمال را نقد کرده و مطرح میکردند بیشتر بود،شاید بر قدرت همه افزوده شده و توان ایجاد تغییر در این محیط را پیدا میکردیم.
جامعه عکاسی ، بیش از جوامع دیگر هنری و حتی صنف های مختلف ، نیازمند چنین تلنگر هایی است . بخاطر سکوت بزرگان و انجمن ها و منتقدین عکاسی ، مسائل پیچیده و دور از اخلاق بسیاری در بین این قشر به وجود آورده که امتداد روند کنونی می تواند باعث از بین رفتن کامل قدرت تاثیر گذاری عکاسی بر مخاطبان عام و حتی خاص خود شود.
امیدوارم چنین مطالبی بیش از پیش نوشته شود و مورد حمایت قرار گیرد.
ممنونم از #پایگاه_عکس_چیلیک که امکان نقد محترمانه و مودبانه را فراهم آورده است.
آقای شایان شعبان به نکات قابل تاملی اشاره نمودند.
معیارهای مشخص و مدونی در خصوص چگونگی گزینش آثار و نحوه همکاری با هنرمندان در نگارخانه ها وجود ندارد.
متاسفانه جریانات و شیوه های عملکرد یاد شده وجود دارند و بیشتر هنرمندان و فعالین این حوزه به نوعی آن را لمس و تجربه نموده اند.
نمی دانم مراجع ذیصلاح قواعد وسیاستهایی را در اینباره تدوین نموده اند یا خیر.
اما هر چه هست، علت وجود موارد یاد شده ، حاکی از نبود سیستم نظارتی و منفعل بودن انجمنها، هنرمندان و فعالان این حوزه می باشد.