منبع: روزنامه شرق –
مجید سعیدی
مسئولان رسانه‌ای و برخی از بزرگان عکاسی مطبوعات گرد هم آمدند تا نشان عکاس مطبوعاتی را به برگزیدگان انجمن صنفی عکاسان مطبوعات اهدا کنند.
هیئت‌مدیره جدید انجمن صنفی مطبوعات در شاخص‌ترین اقدام خود پس از یک‌سال فعالیت، مراسمی را به مناسبت روز جهانی عکاسی برگزار کرد و با انتخاب هیئت داورانی در بخش‌های مختلف به عکاسان برگزیده خود نشان اهدا کرد.
احتمالا هیئت‌مدیره و مسئولان انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی با هدف تشویق عکاسان جوان و رشد کیفی آثار، این مراسم را برگزار کردند، اما در اینجا باید از اعضای محترم هیئت‌مدیره پرسید، کدام بند از اساسنامه این انجمن، برگزاری چنین مراسمی را جزء وظایف دانسته و آیا مهم‌ترین هدف انجمن صنفی، تشویق عکاسان است؟
اگر شما در کسوت جشنواره‌های مطبوعاتی به فکر تشویق عکاسان و رشد کیفی آثار هستید، آیا برگزار‌کنندگان جشنواره‌ها و فستیوال‌های هنری و مطبوعاتی هم باید به فکر بیمه و حق کپی‌رایت و دیگر مشکلات صنفی عکاسان باشند؟
باید به‌دنبال پاسخ این سؤال باشیم که چه کسانی و چه نهادی باید به مشکلات و دغدغه‌های صنفی عکاسان مطبوعاتی بپردازند، اگر قرار باشد مهم‌ترین اقدام انجمن صنفی برگزاری این چنین مراسمی باشد؟
البته نگارنده یادداشت قصد ندارد که با نگاه بدبینانه و ناامید‌کننده به مسائل نگاه کند و مانند شخصیت گلام در کارتون گالیور همه‌چیز را منفی ببیند، اما این واقعیت را هم باید بپذیریم که با تعارفات به نتیجه نمی‌رسیم و به‌جای دورزدن مشکلات، باید سعی کنیم با آن روبه‌رو شویم.
در شرایطی که بیشتر عکاسان مطبوعاتی بیمه ندارند، قراردادهای معتبری برای همکاری با رسانه‌ها ندارند، برای گرفتن مجوز عکاسی در سطح شهر مشکلات فراوانی دارند که البته خود مجوز‌ها هم چندان اختیار و آزادی عملی برای فعالیت به آنها نمی‌دهند و بسیار مشکلات صنفی دیگر دارند که من و شما آن را خوب می‌دانیم، آیا اهدای نشان مشکلی از جامعه عکاسی حل می‌کند؟
به نظر می‌رسد هیئت‌مدیره انجمن که در زمان رأی‌گیری، وعده‌های زیادی درخصوص فعالیت بیشتر و حل مشکلات عکاسان را داده بود و هیئت‌مدیره قبلی را متهم به کم‌کاری می‌کرد، اکنون برگزاری این مراسم را نقطه‌عطف وعده‌های خود می‌داند.
این در حالی است که مشکلات جامعه عکاسان مطبوعاتی همچنان وجود دارند؛ مشکلاتی مانند مسئله وام خانه، مجوز برای فعالیت، بیمه وسایل و تجهیزات، حل مشکلات حقوقی در صورت دستگیری عکاس‌ها یا سرقت تجهیزات عکاسی و… که جزء دغدغه‌های همیشگی عکاسان مطبوعاتی بوده و هست.
بارها در شهرستان‌ها و شهرهای کوچک عکاسانی را دیدم که سال‌ها بدون بیمه، بدون کارت خبرنگاری و مجوزهای لازم و بدون دستمزد کافی کار می‌کردند.
درحالی‌که معاونت مطبوعاتی وزارت ارشاد در یک سال گذشته، بارها اعلام کرده است که از نهاد یا مؤسسه‌ای که بیمه عکاسان و روزنامه‌نگاران را بر عهده بگیرد، حمایت خواهد کرد، اما سؤال اینجاست که چرا تاکنون انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی اقدامی در این خصوص انجام نداده و هنوز هم اولویتی به این مهم نمی‌دهد؟
آیا بهتر نیست برگزاری چنین جشنواره و مراسمی را به دیگران واگذار کنیم که البته تعدادشان هم در ایران کم نیست و همان‌طور که می‌دانید ایران کشور جشنواره‌های عکس است.
البته انجمن‌های صنفی در کشور ما همواره با محدودیت‌هایی روبه‌رو بوده‌اند و نمی‌توانستند مشکلات اعضای خود را به طور کامل برطرف کنند. انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی هم از این قاعده مستثنا نبوده و حتی در دوره قبل هم این مشکلات را داشته است، اما مسئله اینجاست که اگر وقت، هزینه و انرژی انجمن‌های صنفی در جهت به‌دست‌آوردن راهکاری برای رفع موانع و مشکلات صرف شود، بهتر است یا تغییر مسیر فعالیت و فیلد کاری؟
وقتی یک سال پیش برخی از عکاسان مطبوعاتی انتقادهایی را علیه هیئت‌مدیره سابق انجمن صنفی مطرح کردند و هیئت‌مدیره قبلی را برای حل مشکلات عکاسان ناکارآمد می‌دانستند، انتظار می‌رفت که هیئت‌مدیره جدید، مشکلات صنفی عکاسان را حل کند؛ هرچند که به‌تدریج و آهسته صورت پذیرد.
اما اکنون پس از یک‌سال از انتخاب هیئت‌مدیره جدید که با هدف تغییر و حل مشکلات موجود انتخاب شده‌اند، روز جهانی عکاسی همه‌دور هم جمع می‌شویم تا میان خود مدال و نشان توزیع کنیم؛ بعد هم همه دوباره سراغ زندگی‌هایمان می‌رویم، با همان مشکلات و دغدغه‌های صنفی‌ای که داشتیم.
درحالی‌که جشنواره‌های هنری و مطبوعاتی در داخل و خارج از کشور سال‌هاست که آثار برگزیده را جمع‌آوری می‌کنند و با اهدای جایزه و تندیس در جهت بالابردن سطح کیفی آثار هنری فعال هستند، حالا باید به یک مراسم پراشکال با یک نشان بی‌پشتوانه انجمن صنفی که معلوم نیست سال بعد باشد یا نباشد و دوره‌های بعد باشد یا نباشد، دلخوش باشیم؟
درواقع وقتی اکنون یادی از مراسم دوره‌های قبل و تلاش مسئولان قبلی نمی‌کنیم، نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم دوره‌های بعد هم این مراسم و این تلاش‌ها را فراموش نکنند و این رویه را ادامه دهند.
نکته دیگری که درخصوص این مراسم باید به آن اشاره کرد این است که معیار قضاوت برای اهدای این نشان چه بود؟ در شرایطی که بسیاری از عکاسان به صورت فری‌لنس یا آزاد کار می‌کنند، امکان بررسی و قضاوت همه آثار استفاده‌شده در رسانه‌ها وجود داشت؟ آیا فراخوان عمومی برای ارسال اثر به عکاسان داده شده بود؟
بنابراین در شرایطی که تنها بخشی از آثار مورد بررسی قرار گرفته است، نمی‌توان نتیجه این مراسم را بر اساس قضاوت بر کل رویداد تصویر مطبوعاتی کشور دانست.
در پایان باید گفت هرچند که تلاش و زحمت برگزار‌کنندگان مراسم و خصوصا داوران که ساعت‌ها وقت گذاشتند تا آثار برگزیده را انتخاب کنند، جای قدردانی دارد، اما درکل توقع از هیئت‌مدیره انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی این است که به اجرای اساسنامه خود که حمایت صنفی از عکاسان است بپردازد و از شعار بپرهیزد.
