منبع: آژانس عکس همشهری –
یادداشت مسعود زنده روح کرمانی/ عکاس و رئیس انجمن عکاسان ایران
این آخرین عکس دلخراش جهان نیست!!!
کودکی اینگونه بی پناه و آرام در ساحلی جان باخته که آمال و آرزوی خانواده ای است که فقط می خواسته زنده بماند.این آخرین تصویر دلخراش دنیای متمدن نیست اگر دست از خشونت بر نداریم.
این آخرین عکس دلخراش جهان نیست!!!
متاسفانه هر روز از گوشه کنار جهان شاهد تصاویر وحشتناکی هستیم که اوج فاجعه جهانی در آن مشهود است و تاکنون هیچ کس در هیچ جا این خشونت ها را پاسخگو نیست. نمی دانم که چه کسی در این اتفاق دلخراش مقصر است؟ جنگ داخلی سوریه؟ خانواده این کودک؟ گروه های قاچاق پناهندگان؟ اتحادیه اروپا؟ تلاطم دریا؟ و….
اما تصورم این است که بی خیالی جهان متمدن این فجایع را به بار می آورد! جهانی که امروز خشونت در آن به حدی رسیده که کنترل آن از دست دولتمردان خارج شده و هر روز و هر روز وقایعی را شاهدیم که شاید سالها از یادمان نرود.
این بی مبالاتی جنگی را در کشور بوجود آورده که ۴ سال مردم ستمدیده بی گناه می بایست تاوانش را بدهند! از سویی وحشت مرگ در درون سوریه، از سوبی دیگر حمله ها و خشونت های بی حد وحصر نیروهای ضد دولت، و از سویی بی پناهی مردمی که فقط میخواهند زندگی کنند و برای رسیدن به زندگی بهتر چاره ای جز هجرت ندارند و در این میان در چاه دیگری درگیر می شوند که در بدترین شرایط آنها را به سوی دنیای متمدن می برند که شاید فقط زنده بمانند و آن می شود که امروز می بینیم کودکی اینگونه بی پناه و آرام در ساحلی جان باخته که آمال و آرزوی خانواده ای است که فقط می خواسته زنده بماند.
آیا زنده ماندن در این دنیای وانفسا گناه است؟ آیا جنگ حق مردم بی پناه است؟
این آخرین تصویر دلخراش دنیای متمدن نیست اگر دست از خشونت بر نداریم.
