#در_چنین_روزی ۱۶ آوریل ۱۹۴۵، پرایوت هنری میلر/ Private Henry Miller از بازماندگان یهودی اردوگاه بوخنوالد/ Buchenwald عکسی ثبت کرد که گواهی غم انگیزی بر یکی از تاریک ترین صفحات تاریخ زیست بشر و به یکی از تصاویر کلاسیک آزادی تبدیل شده است.
“هرگز آن شب، نخستین شب اقامت در اردوگاه، که زندگی من را به یک شب طولانی هفت بار نفرین شده و هفت بار مهر و موم شده تبدیل کرد، فراموش نخواهم کرد.”
این ها جملاتی است که الی ویزل/ Elie Wiesel برنده جایزه صلح نوبل و نویسنده کتاب «شب» هنگام بازگو کردن داستان غم انگیز زنده ماندن خود در ارودگاه کار اجباری نازی ها به زبان می آورد. الی ویزل خود را در این عکس که جزئیات آن وضوح چندانی ندارد تشخیص می دهد.
این عکس را پرایوت هنری میلر در ۱۶ آوریل ۱۹۴۵ پنج روز بعد از آزادسازی متفقین از اردوگاه بوخنوالد گرفته است.
ویزل می گوید: او دومین مرد در ردیف دوم تختخواب ها است. ما تنها چهره او را در تاریکی اتاق می بینیم. در پیش زمینه، یک مرد جوان، نیمه برهنه و لاغر، متحیرانه به دوربین نگاه می کند. در آن نور کم، دنده های او به وضوح در سینه رنگ پریده او نمایان است. چهره های تکیده ی دیگر، شگفت زده و مبهوت، از تختخواب ها سرک کشیده و به دوربین خیره شده اند.
می توان تصور کرد که این مردان هنگامی که آمریکایی ها با ورودشان پایان جنگ و پایان زمان زندانی بودنشان را به آنها اعلام کردند چه احساسی داشتند. در اوایل ماه آوریل، زندانیان از ضعف گردان حفاظتی حزب نازی که قدرتش کاهش یافته بود و به خاطر شکست های وارده در حال فروپاشی بود، نهایت استفاده را کردند. زندانیان به نگهبانان حمله کردند و کنترل اردوگاه را به دست گرفتند. چند ساعت بعد، تانک های آمریکایی دروازه بوخنوالد را شکستند.
عکس پرایوت میلر بعدها سؤالاتی را نیز مطرح کرد. شهادت بقیه بازماندگان، بر خلاف ادعای ویزل بود و او را از بین مردان حاضر در عکس نمی شناختند. برخی دیگر حتی تصریح کرده اند که آمریکایی ها با انتخاب ضعیف ترین و بیمارترین زندانیان با هدف تولید یک عکس تبلیغاتی ضد آلمانی، این عکس را گرفته اند. جدا از این بحث و جدل ، آنچه در این عکس باقی می ماند، گواهی غم انگیزی بر یکی از تاریک ترین صفحات تاریخ زیست بشر بر کره خاکی است.
اردوگاه کار اجباری بوخنوالد، واقع در حومه ویمار/ Weimar، توسط ارتش ایالات متحده آزاد شد. اما پیش از رسیدن نیروهای آمریکایی به اردوگاه و فرار نازی ها، بیشتر اسرای یهودی که زنده مانده بودند مجبور شده بودند در راهپیمایی مرگ شرکت کنند. بسیاری از آنها که زنده مانده بودند برای این پیاده روی بیش از حد ضعیف و بیمار بودند. بوخنوالد یکی از بزرگترین اردوگاه های کار اجباری آلمان نازی بود که در فاصله ۸ کیلومتری از شهر وایمار، در سال ۱۹۳۸ آلمان ساخته شده بود. زندانیان به عنوان برده کار اجباری در کارخانه های تولید تسلیحات محلی کار می کردند. زندگی بسیاری از اعضای برجسته و روشنفکر وین به عنوان زندانیان رژیم نازی در بوخنوالد به پایان رسید. ژنرال جورج پاتون/ George Patton آنقدر از آنچه در بوخنوالد می دید خشمگین شده بود که دستور داد تا شهروندان ویمار جمع شوند و آنها را مجبور کرد از اردوگاه دیدن کنند تا شاهد شرایط وحشتناک آنجا باشند. همه مطلع بودن از آنچه در اردوگاه اتفاق افتاده بود را انکار می کردند.
این عکس در یکی از پادگان های بوخنوالد گرفته شده است؛ جایی که زندانیانی که از راهپیمایی های اجباری مرگ فرار کرده بودند، در انتظار آمدن متفقین بودند. این تصویر یکی از موارد بسیاری بود که شواهدی از جنایات نازی ها در دنیایی باورنکردنی ارائه کرد.
مارگارت بورک وایت/ Margaret Bourke White و دیگر عکاسان مجله لایف/ Life (از جمله جورج راجر و دیوید سیمور) گزارشی از آزادسازی اردوگاه ها در سراسر اروپا ارائه دادند. عکس های منتشر شده در مجله لایف، مخاطبان انبوه آمریکایی را در مورد واقعیت های تلخ هولوکاست آگاه می کرد. چندین عکس مشابه این عکس در کتاب مارگارت بورک وایت وجود دارد.
این کتاب با نام Dear Fatherland Rest Quietly که در سال ۱۹۴۶ منتشر شد، شرح سفر او به سراسر اروپا با ارتش ایالات متحده در سال ۱۹۴۵ است. ترس از تخت خواب های تنگ و شلوغ، کمبود نور و نگاه پرسشگرانه زندانیان به وضوح در این عکس ثبت شده است. همین ویژگی ها باعث آن گردید که این عکس به یکی از تصاویر نمادین و مفهومی از برآیند تصویری و کلاسیک آزادی تبدیل شود.
ترجمه و تنظیم: اعظم حشمتی
————————————————————————————————————————–
برای مشاهده دیگر عکس های مشهور و جریان ساز در تاریخ عکاسی می توانید هشتگ #در_چنین_روزی را در سایت پایگاه عکس چیلیک و صفحه این رسانه در شبکه اجتماعی تلگرام، اینستاگرام و توئیتر دنبال کنید/.
