قدر اینگونه عکس ها را بیشتر بدانیم

شامگاه شنبه سی ام بهمن ماه سال جاری تالار وحدت پذیرای میهمانان نهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر بود.
برنامه ای که به دبیری مجتبی آقایی از سوی معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برگزار شد و برگزیدگان خود را شناخت و از ایشان تقدیر کرد.
ولی در بین برنامه هایی که در این مراسم توسط مجری و عوامل برگزار شد بخشی هم به تقدیر از استاد علی قلمسیاه اختصاص یافت. برنامه ای که مثل بسیاری از دیگر برنامه ها با متنی سنگین و شعری وزین و الفاظی محیرالعقول در وصف یک شخصیت بیان می شود و با این مقدمه ایشان بر جایگاه حضور پیدا می کنند و جایزه شان را می گیرند و با دستی که بلند می کنند پاسخ تقدیر و تشویق حاضرین را می دهند و … تمام.
اما این تمام قصه نیست!
عکس را بایستی باور کرد و قدر شناخت.
چرا که این عکس است که توانسته توسط عکاس نکته بین و موقعیت شناس ، لحظه ای را از اعماق یک جریان عادی ثبت کند و نمایش دهد.

عکسی که خبرگزاری تسنیم با نگاه «حامد ملک پور» به نمایش گذاشته، لحظه ای بیش از یک تقدیر را نشان می دهد. عکاس نگاهی به وجد آمده از اساتیدی مو سپید فخرالدین فخرالدینی و علی قلمسیاه را چنان پر شور و اشتیاق به ثبت رسانده که گویی سالهاست در قبال این شوق و شعف، گرفتار فراموشی مفرط شده ایم.
فراموشی از یادآوری و مرور این نکته که جامعه عکاسی ما – امروز- بیش از هر زمان دیگری به اینگونه دعوت ها و لبخندها و تقدیرها از آنانی که برای عکاسی این سرزمین مو سپید کردند، نیازمند است.
تقدیرهایی خارج از یک فهرست آماده و تکثیر شده که هر بار در کشوی میز اتاق کار امامزادگان عکاسی دیده شده و بارها به آنها در مناسبات و بهانه های متفاوت پرداخته شده است.
بیشتر ببینیم که تمام قصۀ عکاسی همین دقیق و بجا دیدن است و بس.