نمایشگاه انفرادی عکس «کوکر» آثار عکاسی علی رضا الهی عصر روز جمعه یکم تیرماه در نگارخانه آرته به نمایش گذاشته می شود.
به گزارش پایگاه عکس چیلیک در این نمایشگاه عکس نماهایی از روستای کوکر که اکنون به محیطی بایر و فراموش شده تبدیل شده، از نگاه عکاس ثبت و به نمایش گذاشته می شود.
در قاب نخست این نمایشگاه عکس به قلم عکاس آمده است: «کوکر» نام روستایی از توابع رودبار است. در زلزله‌ی سال ۱۳۶۹ بخش عمده این روستا ویران شد، و چون دسترسی نیروهای امدادی دشوار بود، تعداد تلفات روستا افزایش یافت. همین باعث شد بازماندگان حادثه این ناحیه را ترک و به نزدیک جاده اصلی نقل مکان کنند.
«عباس کیارستمی» سه‌گانه‌ی کوکر (خانه دوست کجاست، زندگی و دیگر هیچ، زیر درختان زیتون) را در این روستا ساخته و به جهان نمایش داد. ولی حالا آنجا روستایی فراموش شده است که حتی مردم منطقه هم آن را از خاطر برده‌اند.
آنجا انگار زمان متوقف شده، همه‌چیز سال‌های سال در آن لحظه‌ی شوم مانده و با حذف انسان، روح طبیعت دوباره کنترل را به دست گرفته است.
نمایشگاه عکس کوکر ساعت ۱۶ روز جمعه ۱ تیر ماه گشایش یافته و تا ساعت ۲۰ ادامه خواهد داشت. سایر علاقمندان می توانند تا پایان روز یکشنبه ۱۰ تیر ماه همه روزه به جز شنبه ها از ساعت ۱۶ تا ۲۰ از این نمایشگاه دیدن کنند.
گالری شنبه ها تعطیل است.
گالری آرته در تهران، خیابان شیراز جنوبی، پایین تر از پل بزرگراه شهیدهمّت، بلوار علی خانی، ۲۰متری گلستان، ۱۲متری دوم، شماره ۳ واقع شده است.
منبع: پایگاه عکس چیلیک
۲ دیدگاه. دیدگاه جدید بگذارید
متن قاب اول نمایشگاه را که خواندم ، بسیار تعجب کردم، تعجبی از آگاه شدن به چیزی که نه برایم اهمیتی داشته نه به آن فکر کرده ام. بعد در دلم به عکاس آفرین گفتم از بابت جستجو و یافتن چنین ایده ای برای عکاسی!
کیارستمی با آن سه گانه چنان آن روستا و آن جاده خاکی و آن تک درخت را در ذهن ها جاودانه کرده است که ذهن آدمی هیچ گاه تصوری از نابودی آن فضا در ذهنش متصور نمی شود، چون رویا و خیالی ابدی!
اما گویا عکاسی پیدا شده که رویاهایمان را فرو بپاشد و واقعیت تلخ و سردی که به قول عکاس، روستایی فراموش شده که در لحظه ای شوم از ویرانی متوقف شده است را در مقابل دیدگانمان قرار دهد.
روح سرد حاکم بر عکس ها بواسطه نور و ادیت و رنگ های کاملا طبیعی ، تلخی متروکی و فراموشی و مرگ را به خوبی نشان می دهد. و سیطره دوباره طبیعت بر آن ویرانه ها با آن رنگ های سبز غمگین ، یاد آور قبرستان هایی در دل طبیعت است، زندگی ای است که به دامان طبیعت باز گشته است. تنها فیلمی از رویای زندگی مان در این روستا مانده و عکس و تنها عکس یادآور گذشت زمان است که انتهای این رویای شیرین را اینچنین حکایت می کند.
نمایشگاه عکس کوکر، با عکسهایی از ویرانه های به جا مانده از روستایی که زمانی زندگی در آن جریان داشته، در ابتدا چیز جالب توجهی به نظر نمی رسد ولی وقتی که با عمق بیشتری به تصاویر می نگری متوجه می شوی که عکاس با ترکیب بندی ها و استفاده از نور و رنگ سردی که بر فضای عکسها حکمفرماست به خوبی مفهوم متروک و ویرانگی را در تصاویرش بیان کرده است. آنقدر نقش رنگ در عکسها کم است که فقط دو رنگ خاکستری و یک سبز تیره را می توان درک کرد که هنرمند را به هدفش نزدیک کرده است.
تصاویر به خوبی نماینده متن ساده و گویای استیتمنت نمایشگاه بودند. متن را بسیار پسندیدم چرا که شفاف و واضح منظور خود را بیان کرده بود و همچون بعضی بیانیه های نمایشگاهی که هنر خود را در غامض بودن و پیچیدگی میبینند و در آخر هم مخاطب چیزی متوجه نمی شود، نبود.
خانه های متروک که درختان و طبیعت از وسط چهار دیواری های بر جای مانده رشد کرده و طبیعت را از انسان پس گرفته بودند. حسن دیگر بازدید از این نمایشگاه ترغیب برای دیدن دوباره فیلمهای سه گانه کیارستمی بود که در این لوکیشن ساخته شده بودند.