نمایشگاه گروهی عکس با عنوان « تماشای تهران » عصر روز جمعه ۶ بهمن ماه ۱۳۹۶ در گالری مکث افتتاح می شود.
به گزارش پایگاه عکس چیلیک در این نمایشگاه گروهی ١٢ عکاس با تعداد ۴٠ قطعه عکس در این پروژه حضور دارند.
«تماشای تهران» را مریم سعیدپور گردآوری کرده و در بخشی از متن قاب نخست نمایشگاه «تماشای تهران» آورده است: «می‌گویند وقتی مظفرالدین‌شاه را از تبریز آوردند تا جای ناصرالدین‌شاه روی تخت بنشیند از تهران واهمه داشت. اما در اندرونی. عکس‌هایی به همایونی نشان دادند از شهری آرام با مردمانی شاه‌دوست، شهری با چنارهای فراوان و زنانی فریبنده. و مظفرالدین‌شاه دلبسته‌ی تماشای شهر شد…».
اسامی صاحبان اثر در این نمایشگاه به این ترتیب معرفی شده است: حامد بدیعی، مهسا پورحسینی، حامد جابرها، مریم رحمانیان، روزبه روزبهانی، سارا ساسانی، سمانه غلام‌نژاد، مریم مجد، محمودرضا نوربخش، موسا هاشم‌زاده، سهیلا اسماعیلی، مریم سعیدپور.
نمایشگاه گروهی عکس «تماشای تهران» ساعت ۱۶ روز جمعه ۶ بهمن در گالری مکث گشایش یافته و تا ساعت ۲۱ ادامه خواهد داشت. سایر علاقمندان می توانند تا پایان روز جمعه ۲۰ بهمن‌ماه همه روزه از ساعت ۱۴ تا ۲۰ از این نمایشگاه در نگارخانه مکث دیدن کنند.
گالری مکث در تهران، خیابان بهار، روبه‌روی بیمارستان سجاد، کوچه بهشت، شماره ۱۱ واقع شده است.
منبع: پایگاه عکس چیلیک
۸ دیدگاه. دیدگاه جدید بگذارید
بعد از خواندن متن اول نمایشگاه، انتظار میرفت که عکس های زیبا از مناظر زیبای تهران باشد، اما وقتی وارد می شدی و مجموعه عکس ها را می دیدی، در کمال تعجب عکس هایی از واقعیت امروزی تهران بود که تلنگری وارد می آورد از نازیبایی ها و به هم ریختگی و بی نظمی در تهران امروز که این شوک در بدو ورود بسیار قابل ستایش است.
همچنین یکی از مجموعه ها که به بخش سیاسی امروز شهر تهران اشاره میکرد جالب بود و حتی ارائه متفاوت، که بدون قاب، عکس ها به نمایش درآمده بود نیز جلب توجه می کرد.
بعضی از هنرمندان به صورت تک عکس کارشان را ارائه کرده بودند که روایت گویایی از شهر تهران نداشتند.
به نظر می آید فضای این گالری برای کارها مناسب نبوده و کوچک بود، چرا که بعضی عکس ها جا داشت در ابعاد بسیار بزرگتری چاپ و ارایه می شد تا تاثیرگذاری بیشتری داشته باشند .
با خواندن متن اول نمایشگاه تصویری از زیبایی های تهران را در ذهن خود مجسم کردم اما پس از مشاهده ی عکس ها متوجه شدم که این مجموعه در واقع به شرایط و مشکلات فعلی شهر تهران پرداخته و شیوه ی آن بسیار متفاوت بود که حتی شامل موضوعاتی چون سیاست که آثار با این موضوع بدون قاب و با محدودیت هایی جالب به نمایش در آمده بود و اعتیاد بود که با نگاهی متفاوت به این موضوع پرداخته بود. من به نوبه خودم از آثار این نمایشگاه لذت بردم اما مکان نمایشگاه کمی نامناسب بود.
تصویر ذهنی که قبل از رفتن به گالری داشتم فرای این عکس ها بود،توقع نداشتم عکس های ساده ای از تهران ببینم،چند مجموعه ساده نبودنش میتونست مفید تر از بودنش باشه، به عنوان مثال مجموعه سمانه غلام نژاد کشفِ جدیدی از تهران به من نمی داد،ای کاش محمود نور بخش به جای تک عکس مجموعه ارائه می داد و یا روزبه روزبهانی که میشد عکس های بهتری از ایشون ببینیم ،علیرغم اینکه عکسی نبود که به شخصِ منُ به وجد بیاره اما پرتره های حامد بدیعی به واسطه ی تخصصِ پرتره نگاری و تلفیق فضای شهری با پرتره برام جالب بود.
به نظرم برترین مجموعه مربوط به عکاسی بود که در موقعیت های سیاسی از خیابان های تهران عکس گرفته بود و استیتمنت فوق العادش حتی از عکس هاش هم تاثیر گذار تر بود.
مریم سعید پورِ با تجربه و عکاس شاید می تونست کیورت و انتخاب بهتری داشته باشه.
البته که تمامِ این نظرات نگاهِ شخصی هست و نگاه ها متفاوت…
متن ورود نمایشگاه بسیار جامع و کامل بود .من به عنوان خواننده متن انتظار آن را داشتم که هم عکس از فضاهای سخت شهری ببینم هم از فضاهایی که در رفاه هستن .چون که اشاره میکرد متن به داراها و ندارها و از این قبیل مقایسه ها.ولی اکثر عکس ها گویای سختی و شرایط سخت جامعه بشری را داشت. و به قسمت رفاه نپرداخته بود که اگر چه کم هستند در جامعه ولی هستند . پس وقتی هستند نگاه عکاس هم باید آنها را ببیند.البته در عکسی که عده ای دور آتش جمع شده بودند و پشت سر آنها ساختمان ها ی بلند بود گویای این قضیه بود اما جا داشت در این زمینه بیشتر کار شود.در کل عکس ها تامل برانگیز بود و به بیننده هشدار میداد.بعضی عکس ها جا داشت که در سایز بزرگتر نشان داده شود تا تاثیر بیشتری بر روی مخاطب بگذارد.
مجموعه عکس هایى که در این نمایشگاه دیدم هر کدام روایتگر نگاهى از ” تماشاى تهران” بود،
مجموعه عکس زمانى جان مى گیرد و تماشایى تر مى شود که روایت نوشتارى در کنار عکس باشد تا از وراى آنچه همگان هر روز مى بیند، تفسیر و نگاه عکاس، خوانده و دیده شود.
خوانشى که خلقى دوباره از واقعیت است، و در این نمایشگاه جاى آن بسیار خالى بود. در برابر مجموعه عکس ها و آثار ضعیفى که حتى بدون کپشن هم از ، از لحاظ پرداخت و ارائه موضوع ضعیف بودند، مجموعه هاى قوى با نگاهى هوشمندانه و ساختارى خوب به تماشاى تهران نشسته بودند که دست مریزاد دارند.
که اگر ضعف در ارائه کلیت نمایشگاه نبود، شاهد نمایش مجموعه هاى قوى تر و ارائه مناسب و حرفه اى تر بودیم.
بافتهای قدیمی شهر، آپارتمانها وسیستمهای حمل و نقل شهری، دیوار نوشته ها، زباله ها و از کار افتاده ها، پرتره هایی از شهر نشینها، معتادین یا کارتن خوابها، تصاویری از اجتماعات اعتراضی، موضوعاتی بودند که عکاسان در قالب مجموعه عکس ارایه کرده بودند.
برخی از مجموعه ها از انسجام قوی تری برخوردار بودند و برخی ضعیفتر، که گمان می کنم این ضعف ناشی از صرف زمان و تولید اندک یا ارایه عکسهای آرشیوی نه چندان منسجم عکاس باشد.
پرداختن به کلانشهری چون شهر تهران در قالب یک نمایشگاه با تعداد ۴۰ عکس کاری دشوار می نماید، اما می توان به تصویر کشیدن این شهر را از دید ۱۲ عکاس (هر کدام با منظری متفاوت) به فال نیک گرفت و از هر منظر به قدر وسع آموخت، بهره برد و اندیشید.
گمان می کنم جامعه عکاسی می تواند با عزم و اراده جدی تر به کلانشهرها بپردازد وجامعه شناسان و مسئولین از این اسناد تصویری دربرنامه ریزی ها، تصمیم گیری ها و مطالعات میدانی ازاین اجتماع های شهری بزرگ و با ابعاد ناشناخته بسیار بهره ببرند. امیدوارم روزی شاهد اهمیت و کارآمدی عکاسی مستند در حوزه های اجتماعی و تصمیم گیری های کلان باشیم.
تهران در همه جا به عنوان کلان شهری بزرگ و تقریبا مدرن شناخته می شود. چیزی که از عنوان این نمایشگاه و متن ورودی انتظار داشتم نمایش عکس هایی از زیبایی ها ی تهران بود. ولی عکسهای ارائه شده در این نمایشگاه نازیبایی های بی نظمی شهر را نشان داده بود. بعضی از عکس ها که بصورت مجموعه ارائه شده بودن که روایتگری بهتری داشتند و تاثیر گذارتر بودند. نمایش عکس هایی با موضوع سیاست که بدون قاب و با تکنیک خاص ارائه شده بودند جالب بود. در مجموع عکس ها با نگاهی متفاوت به تهران تامل برانگیز بود . فضای نمایشگاه برای نمایش عکس ها مناسب نبود.
این نمایشگاه خلوتی و فرصت دیدن دوباره شهری را به دستمان داد که در سر و صدا و دود و شلوغی ها گم شده است زوایای پیدا و پنهانی که گاهی از دید ما شهروندان دور می مانند و در پیچ و خم پستوهای این شهر گم میشوند.نگاه هایی گویا در کنار تلاشی جمعی که به ثمر نشسته تا نمایشگاهی چشم نواز را پیش رویمان بنمایاند