مهدی عراقچیان متولد سال ۱۳۵۴ در همدان و دانش آموخته کارشناسی و کارشناسی ارشد رشته عکاسی از پردیس هنرهای زیبا دانشگاه تهران است.
در نخستین برنامه‌ی پروژه‌های باز «مهدی عراقچیان» مجموعه عکس‌های خود را با عنوان «تجرد» به نمایش و گفت وگو بحث گذاشت و حاضرین ضمن طرح پرسش با عکاس مجموعه نسبت به دیدگاه ایشان به این موضوع برخی نکات و مطالب را طرح کردند. این مجموعه که در واقع نوعی مستندنگاری از خانه‌های مجردی است که عراقچیان از سال ۱۳۸۳ شروع کرده و همچنان تکمیل این مجموعه ادامه دارد.
مهدی عراقچیان به عنوان عکاس این مجموعه عکس در بخشی از اظهارات خود پیرامون مجموعه «تجرد» به حاضرین در این نشست گفت: «تفاوت نوع زندگی در خانه‌های مجردی معمولا از چیدمان و آرایش این خانه‌ها پیداست (اگرچه بعضی از ساکنان‌شان این‌را انکار می‌کنند). زندگی مجردی چه از روی میل انتخاب شده باشد و چه گریزی ناگزیر در تنگناهای موقت، تعریفی دیگر است از مفهوم « زندگی» در جامعه‌ای که در مرحله عبور از سنت درگیر است و هردم به این‌سو و آن‌سو کشیده می‌شود. زندگی نکردن در کنار خانواده یا عدم تشکیل آن در چنین محیطی مسئله‌ای فردی و اجتماعی توامان است. آنچه که در این عکس‌ها سعی شده نشان داده بشود استفاده از نشانه‌های قرار گرفته در فضا جهت رسیدن به بخشی از شرایط، ذهنیات و موقعیت نسلی است که در مسیر تغییر و جابه‌جا شدن رویکردها بین دو موقعیت قبلی و بعدی که هنوز کاملا فرا نرسیده قرار گرفته است.
از سال ۱۳۸۳ بعد از اتمام مجموعه خوابگاه دانشجویی به عکاسی از محیط‌های مجردی مشغول شدم، پس از مدتی علاوه بر خانه‌های دانشجویی در منازل شاغلین هم عکاسی کردم و چند مورد از محل زندگی کسانی که پس از متارکه تصمیم به زندگی انفرادی گرفته بودند نیز به مجموعه اضافه شد. در عکس‌های این مجموعه انسان یا حضور ندارد یا کمرنگ است و این‌که مشخصا معلوم شود چه کسی در کدام خانه ساکن است اصلا مهم نبوده و در بعضی موارد هم بنا به درخواست دوستان عمدا سعی شده که مشخص نشود. در حال حاضر بیش از۴۰ خانه را عکاسی کرده‌ام. در طول این ۱۵ سال حجم کارهای انجام شده در بازه‌های زمانی یکسان متفاوت بوده و در بعضی مواقع دچار وقفه‌های طولانی شده است.
یکی از مواردی که در طول مسیر بسیار مشکل‌زا بود وضعیت عکاسی آنالوگ در ایران بود که در نهایت منجر شد از مقطعی به بعد عکاسی این مجموعه به صورت دیجیتال ادامه یابد. بعضی از خانه ها را با ساکنان‌شان آشنا بودم و بعضی ها را به من معرفی می کردند و فضای مجازی به جریان معرفی توسط دوستان خیلی کمک کرد. در بعضی موارد توجیه کردن بعضی از ساکنان خانه‌ها که با این نوع عکاسی آشنا نبودند کار راحتی نبود ولی در مجموع به لطف و همکاری دوستان در بیشتر موارد عکسبرداری انجام می‌شد. بخشی از این مجموعه به عنوان پروژه نهایی عملی دوره کارشناسی ارشد انجام و ارایه شد. طبیعتا چنین مجموعه درازمدتی دچار جهت گیری های نسبتا مختلفی در این سال ها می شود و یکی از بحث‌های اصلی این جلسه نحوه کنار هم گذاشتن گرایش‌های نسبتا مختلف این مجموعه دراز مدت بود. از دیگر مباحثی که در این جلسه مطرح شد پایان دادن به انجام این پروژه و یا ادامه آن بود که نظرات متفاوتی درباره آن ارایه شد. مبحث دیگری که در هنگام دیدن عکس‌ها مطرح شد نیاز به ارتباط با متخصصین علوم انسانی همچون جامعه‌شناسی، مردم‌شناسی و روانشناسی هنگام صحبت و تصمیم گیری درباره مجموعه‌هایی اینچنینی است.عکس‌هایی که در این جلسه در قالب اسلایدشو، چاپ آنالوگ و تعدادی چک پرینت ارایه شد منتخب نهایی نبود و شامل تعداد زیادی عکس از این مجموعه بود که درباره نحوه ارایه نهایی‌شان نیز نظرات مختلفی ارایه شد».
