واکنش های متفاوت اعضای جامعه عکاسی در قبال هر کنش رفتاری و رویدادی، گاه! با یک عکس العمل ساده و گاهی با یک عبارت بیان می شود.
شبکه اجتماعی مجرایی برای برون ریز اینگونه نظرات است که بسیاری شان تنها به دلیل اینکه عاملان امر و بانیان کار نگاه مسئولانه و پاسخ گویی در قبال اینگونه نظرات حس نمی کنند پذیرای این متن ها و یادداشت ها است. مجرایی که از ان به عنوان رسانه فردی یاد می شود و در عین تاثیرگذاری نتوانسته بدون حاشیه به اصل هر موضوعی بپردازد.
متن یادداشتی که در ادامه می آید برگرفته از نمونه ای از بسیار موارد موجود و مشهود است.
مواردی که امید آن می رود که نگاهی با احساس مسئولیت با صرف حداقلی احترام به مخاطب و کمترین توجه به اصول اخلاقی و ارتباطی، پاسخی در خور به اینگونه جوانان با انگیزه داشته باشد.
جوانانی که می توانند به عنوان سرمایه های اصلی کانون ها و فعالیت های گروهی و انجمن های عکاسی باشند و نگاه آمرانه نمی گذارد جذب این جمعیت های رو به ریزش شوند.
———————————————————————————————————————————————————————————————-
به قول یکی از دوستان نویسنده، رسولان رنج در سرزمین فراموشی عنوان گزافی برای هنرمندان این مرز و بوم نیست.
البته روی این جمله با هنرمندان است، نه شوآف کنندگان و کسانی که برای جشنواره و بنا به موضوع هر جشنواره، فقط برای آن جشنواره، کار تولید میکنند.
با جایزه و لوح کسی عکاس نمیشود. هر کسی از گرد راه نرسیده جشنوارهای برگزار میکند و میخواهد سلیقه خود را به رخ دیگران بکشد.
برایم جالب است که یکی از مجموعه عکس های خبری جزو منتخب ها نبودهاند اما تک عکس همان مجموعه در منتخبهای تک عکس خبری بوده است. این تصمیم داوران قابل تامل است.
یکی از مجموعه ها که منتخب تصویر سال بوده است از گردونه رقابت حذف شده است.
اگر همه امور بشری قانونی دارد، پس عکاسی و جشنواره های عکاسی هم باید تابع قانون باشند.
منطقی نیست، که هر کسی دوربین گران قیمت تری داشته باشد بتواند برای یه جشنواره معتبر تصمیم گیری کند و هر سلیقه ای را تحمیل.
حال عکاسان خبری خوب نیست، چه بسیارند افرادی که سالها در این حوزه زحمت کشیدهاند و اکنون در مضیقه هستند.
عکاسانی که با عشق کار می کنند و حتی پول تعمیر دوربین شان را هم ندارند.
جامعه عکاسی مشکلات زیادی دارد که باعث شده بسیاری از بزرگان این رشته عطای کار را به لقای آن بخشیدهاند.
باید چند سالی جشنواره ها را تعطیل کرد، تا به مشکلات جامعه عکاسان از ریشه رسیدگی شود. روش های انتخاب عکاس و فعالیت آنها در خبرگزاری ها، میزان پرداختی به عکاسان، مشکلات عکاسی خیابانی، صدور مجوز برای عکاسی خیابانی و ده ها مشکل دیگر، مسائلی است که باید برای آنها چاره ای اندیشیده شود.
تمام ژانرهای عکاسی ایران مشکل دارند.
ما سالها است که چیزی برای صادر کردن در زمینه عکاسی نداریم و وقتی به عمق کار توجه میشود، در نهایت یک کپی خوب است.
بزرگان عکاسی ما نباید اجازه بدهند عکاسی ایران به سمت جشنواره های سفارشی برود و جایزه گرفتن در جشنواره به نهایت آمال و آرزوهای یک عکاس تبدیل شود.
افرادی هستند که می توان آنها را عکاس جشنواره ای نامید و عکاسی برای جشنواره برای آنها به راه درآمدی تبدیل شده است.
من عضو کوچکی از جامعه عکاسی هستم که به دلیل حضور بزرگان این رشته در این پایگاه، پیشنهادات خود را مطرح کردم تا شاید مورد پیگیری قرار بگیرد.
در آخر به تمامی منتخبین جشنواره عکاسی مطبوعاتی سال تبریک می گویم.
۱ دیدگاه. دیدگاه جدید بگذارید
بزار همه خوش باشن. برای خودشون حال کنند. فکر کنند در انجمن کوتوله ها خیلی بزرگن. زندگی تو کن استاد. سال هاست اینجوریاست…