فراخوان جشنواره سراسری عکس نگاه با موضوع کودک و با شعار ” کودک، نشاط، زندگی ” چندی است در رسانه ” پایگاه عکس چیلیک “(Chiilick.com) منتشر شده و به لطف خدا و حمایت عکاسان استان خراسان و همدلی عکاسان سایر استان های کشور، با استقبال مناسبی از سوی عکاسان مواجه شده است.
در این راستا پس از درج پیام دعوت شهردار منطقه یک شهرداری مشهدالرضا(ع) از عکاسان کشور، به جهت هرچه روشن تر شدن دیدگاه و اهداف دبیرخانه، متن گفت وگوی انجام گرفته با مهدی فاضل، عضوی از گروه داوران این جشنواره را منتشر می کنیم تا شرکت کنندگان با آشنایی هرچه دقیق تری نسبت به حضور در این جشنواره سراسری اقدام کنند.
* لطفا! یک شناسنامۀ کوتاهی برای آشنایی بیشتر مخاطب با شما بفرمایید؟
مهدی فاضل، متولد ۱۳۵۵ در شهر مشهد، دانش آموختۀ کارشناسی رشته عکاسی از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران و کارشناسی ارشد عکاسی از دانشگاه هنر تهران.
چند سالی هم هست که مشغول تدریس عکاسی در مراکز آموزش عالی از قبیل دانشگاه آزاد، علمی کاربردی، فردوس و… می باشم.
تا به حال موفق به برگزاری سه عنوان نمایشگاه عکس انفرادی و هشت دوره نمایشگاه گروهی شده ام و کارگاه هایی را هم با مضامین عکاسی در شهرهای: مشهد، بوشهر، اصفهان و… داشته ام.
داوری ده ها عنوان مسابقه عکس و حضور در بیش از ۳۰ جشنواره ی عکس داخلی و نگارش بیش از ۴۰ مقاله و نقد عکس در نشریات و پایگاه های مرتبط با عکس وعکاسی در کشور
* به عنوان یک عکاس و همچنین عضوی از گروه داوران جشنواره عکس نگاه با موضوع “کودک” نظر خود را درباره کودکان و نگاه عکاسان ایرانی به این موضوع بیان کنید؟
هر عنصری که در فضای یک عکس وارد می شود، به عنوان یک نشانه، در ساختنِ معنای کلیِ عکس، منشأ اثر است. بدون تردید، کودکان که به دلیل لطافت روحی شان، کیفیت و کمیتِ واکنشهایشان به آدمها، اتفاقات و اشیاء، با رفتار بزرگسالان بسیار متفاوت است، موضوع خوبی برای پرداختن به آنها در مضامین گوناگون عکاسانه به شمار می آیند، از این رو، در همه جای دنیا مورد توجه عکاسان بوده و هستند و عکاسان ایرانی نیز به این موضوع، بسیار پرداخته اند؛ اگرچه در بین ایشان، کسی که بصورت پروژه ای و مجموعه عکس به کودکان پرداخته باشد سراغ ندارم اما تک عکس های بسیار خوبی در بایگانی عکاسان ایرانی با این موضوع وجود دارد و شاهد آن، مرور عکس های چندین دوره جشنواره ی «کودک و معنویت» است که نگاه خوب عکاسان ایرانی به این مضمون را به رخ می کشد.
* سطح توقع و انتظارتان از نتایج جشنواره و انتخاب فایل توسط شرکت کنندگان مطرح نمایید؟
معتقدم جشنواره ها، پیش و بیش از برگزاری شان، به تداوم و استمرار نیازمندند تا به تأثیرگذاری مطلوب و درازمدت، هم در جامعه ی عکاسی و هم در جامعه ی مخاطبِ عکس، دست یابند، از این رو، شاید برگزاری جشنواره ای با این موضوع یا هر موضوعِ مثبتِ دیگری، چندان گامِ بزرگی به حساب نیاید اما چنانچه با برنامه ریزیِ مشخص، تداوم آن قطعی شده باشد، حرکت ارزشمندی به حساب می آید؛ لذا انتظار من به عنوان عضو کوچکی از جامعه ی عکاسی، ابتدا، ادامه یافتنِ آن است، سپس انتظاراتِ معمول و متداولی که از هر جشنواره هست مثل: تعهد به زمانبندی جشنواره، اطلاع رسانیِ دقیق، شفاف و مناسب، تعهد در عمل به آنچه جشنواره در فراخوان، خود را ملزم به انجام آن دانسته است و مهمتر از همه برخورد حرفه ای و تخصصی با عکس به ویژه در داوری و پرهیز از اعمال نظرهای صنفی و سلیقه ای.
* نقاط ضعف و قوت جشنواره را تا امروز در چه مشخصه هایی دیدید؟
قوت و ضعف، نسبی ست. قوت و ضعف جشنواره نسبت به چه؟ نسبت به جشنواره های داخلی؟ نسبت به جشنواره های با موضوع مشابه؟ نسبت به جشنواره های ملی یا منطقه ای؟ پاسخ به پرسش شما در مورد هر یک از آلترناتیوهایی که ذکر شد می تواند متفاوت باشد اما اگر این جشنواره را در مقایسه با جشنواره های ملی درنظر بگیریم می توان این موارد را در نظر گرفت: اینکه شهرداری نسبت به چنین حرکتی که در فرهنگسازی می تواند بسیار نقش موثر و مثبتی داشته باشد، اقدام نموده است، اتفاق مبارکی ست که البته باید در پایان جشنواره در موردش قضاوت کرد.
نکته ی مثبت دیگر، انتخاب موضوع جشنواره است که اگرچه مشابه تهایی با برخی جشنواره های دیگر داخلی دارد، اما هم زوایای جدیدی از موضوع را مد نظر قرار داده است و هم از برخوردهای صنفی و سلیقه ای، بسیار فاصله دارد.
رویکرد مثبت و روشن نسبت به موضوع هم، نقطه ی قوت جشنواره است…. با این حال ضعف هایی در اطلاع رسانی و معرفیِ جشنواره به جامعه ی عکاسی، به نظر می رسد.
البته جشنواره ها همیشه با محدودیت های مالی دست به گریبان اند اما در مورد این جشنواره به نظر می رسد می توان آن را درصورت برگزاری جشنواره های بعدی، به نقطه ی مطلوب رساند. اما عدم تصمیم جشنواره مبنی بر چاپ کتاب عکسهای برگزیده، بزرگترین نقطه ضعف جشنواره است چرا که این کتاب است که جشنواره را ماندگار می کند و تاثیر آن را به آینده هم می کشاند و عدم چاپ کتاب، یعنی تمام شدنِ اثر جشنواره با اختتامیه! که امیدواریم درباره این نکته هم تمهیدی اندیشیده و به عنوان یک خبر خوش در اختیار شرکت کنندگان و عکاسان قرار گیرد.
*نظر شما با ادامه این جشنواره در دوره های بعدی با توجه به اینکه کودکان ایرانی از داشتن این چنین جشنواره محروم هستند، چیست ؟
خوشبختانه کودکان ایرانی از چنین جشنواره ای محروم نبوده اند و جشنواره هایی بوده اند که «کودک» را محور و موضوعِ کار خود قرار داده اند اما هر یک از زاویه ای و با دغدغه ای متفاوت… همچنانکه در پاسخهای قبلی گفتم، تداوم و استمرار جشنواره های عکاسی، رمز موفقیت آنها و تأثیرگزاری افزونترشان خواهد بود و بنابراین نه تنها با ادامه ی این جشنواره موافقم بلکه آن را برای جشنواره ی شما ضروری می دانم.
