عکاس فقید ” بهمن جلالی” عصر روز جمعه ۲۵ دی ماه از دنیا رفت و صبح روز یکشنبه ۲۷ دی ماه سال جاری، پیکر او با حضور جمعی از اصحاب فرهنگ و هنر و انبوه جمعیت عکاسان و دانشجویان او، از مقابل خانه هنرمندان در تهران تشییع شد و در آیین تشییع این عکاس روزهای انقلاب و سال های دفاع مقدس، ” محسن راستانی ” در وصف شخصیت مرحوم جلالی و آثار و نگاه اش، سخنانی را با حاضرین در میان گذاشت.
خبرنگار ” پایگاه عکس چیلیک ” صحبت های محسن راستانی را اینگونه نقل کرد که: طبیعی است که برای ما سخت باشد که امروز در برابر کسی بایستیم که به یک سفر بزرگ و دور رفته است.
واقعیت این است که من در کنار کسی ایستادم که همیشه با او می گفتم، می خندیدم و دعوا می کردم و این لحظات، لحظات بسیار طبیعی بود و این لحظه هم لحظه ای بسیار طبیعی است.
این پارادوکسی است که وقتی خبر مرگی را به ما می دهند ما سکوت می کنیم و بعد متاثر می شویم. چرا سکوت می کنیم؟ این سکوت بارها! و بارها! تکرار می شود. شاید! این سکوت به این جهت است که وقتی کسی از این دنیا می رود بخشی از وجود ما را با خود می برد. شاید تک تک ما که امروز برای تشییع پیکر بهمن جلالی اینجا جمع هستیم بخش هایی از زندگی مان امروز رفته است.
بهمن جلالی به نفر به نفر ما نگاه کرده! حرف های ما را گوش داده!
به گزارش خبرنگار ” پایگاه عکس چیلیک ” راستانی با صرف سکوتی بغض آلود در کلامش صحبت های خود را اینچنین ادامه داد: من واقعیت اش این است که برای ام سخت است بداهه چیزی بگویم! من اگر در مقابل آدمی می ایستادم که زنده بود، حرف می زدم، اما! وقتی کسی در چند قدمی من به خاک افتاده است، با افتخار برای اینکه لکنت زبان نگیرم نطق های خود را در برابرتان فرو می برم ( و بعد برای چند لحظه ای سکوت می کند)
راستانی ادامه داد: ما هیچگاه نمی توانیم مرگ را تجربه کنیم! این را باید مطمئن باشیم. چرا؟ چون زنده هستیم و وقتی که از این دنیا رفتیم دوباره نمی توانیم زندگی را تجربه بکنیم. شاید راز بزرگ مرگ در همین موضوع باشد.
امروز اگر ما اینجا جمع شدیم مطمئن باشید به خاطر مرگ جلالی نیست! بلکه به خاطر زندگی پرشکوه او است. ما امروز تجلیل از زندگی او می کنیم. زندگی اینقدر با شکوه است که قرار نیست با مرگ به رسمیت شناخته شود. بنابراین بیایید قبل از اینکه ذهن مان را به مرگ او درگیر کنیم، به زندگی او بیاندیشیم. جلالی یک چشم هوشمند بود. چشمی که زوایای این سیاره ما را دید و متراژ کرد و فوکوس کرد و دقیق شد و به ما نگاه کرد و به همه ما نشان داد.
این یک اتفاق بشری است. سعی کنیم با نجابت چشم های او یک بار دیگر به زندگی نگاه کنیم و از مرگ او حرف نزنیم.
راستانی در خاتمه با ذکر دعایی به صحبت های خود پایان داد و گفت: دور باد از ما! اگر مرگ جلالی بهانه تجلیل از او باشد.
