” رنه بوری ” قصد داشت که خود را به صنعت فیلم پیوند دهد به همین دلیل کلاس های عکاسی اش را با پرفسورهانس فینسلر ادامه داد. وی از سال 1953 تا 1955 به عنوان یک فیلم سازمستند فعالیت کرد و تا زمانی که در خدمت دوره سربازی بود ازدوربین لایکا استفاده می کرد.
در سال 1955 او از طریق ” ورنر بیشاف ” با آژانس عکس مگنوم و سپس با ” هنری کارتیه برسون ” آشنا شد و نخستین گزارش خود را با موضوع کودکان کر و لال و با عنوان ” اثرات موسیقی بر ناشنوایان ” در مجله لایف و دیگر مجله های اروپایی به چاپ رساند که توجه بین المللی را در پی داشت.
” رنه بوری ” در سال 1959 عضو دائم آژانس عکس مگنوم شد و کارش را روی کتاب آلمانی ها آغاز کرد که در نهایت، سال 1962 آن را به چاپ رساند. بوری در سال 1956 به عنوان مامور آژانس عکس مگنوم به اروپا و خاورمیانه مسافرت کرد و عکس هایش در کشور آلمان در نخستین کتابش با پیشگفتار ” جین بادلی لارد ” چاپ شد؛ او در آمریکای لاتین شش ماه زمان صرف کرد تا گزارشی از موضوع گاوچرانی تهیه کند.
در دهه 1960 برای مجله ” DU ” عکس های چهره – پرتره – افرادی چون پیکاسو، ماریاجاکوملی، لی کوربوسیر و… را تهیه کرد. در ادامه فعالیت هنری ” رنه بوری ” در سال 1963، زمانی که در کوبا کار می کرد، با حضور در طول گفت وگوی خبرنگاری آمریکایی با فیدل کاسترو و چه گوارای جوان، عکس هایی از چهره این شخصیت ها گرفت که به شکل پوستر بسیار مشهور شد .
در دهه 1960 و 1970 از مناطق جنگی ویتنام، کمبودیا و در سال 1980 در شهر بیروت گزارش تهیه کرد. بوری متصدی نمایشگاه آژانس عکس مگنوم با همراهی دوستش ” برونو باربی ” شد.
او در حالیکه فعالیت ش را به عنوان عکاس ادامه می داد، نگارخانه مگنوم را در شهر پاریس در سال 1962 راه اندازی کرد، و همزمان در زمینه کولاژ و طراحی نیز کارهایی انجام می داد.
بوری عکاسی است که مهربانی و مساوات طلبی او را از دیگران متمایز کرده است و حوادث و شخصیت های بزرگ پنجاه سال گذشته، دستاورهای بی نظیری برای او در پی داشت؛ موفقیتی بزرگ در تاریخ عکاسی.
بوری با توانایی خاصی که در گرفتن عکس هایی دارد که از شخصیت های زنده فیلم بسیار محسوستر و ملموس تر هستند، مورد ستایش قرار گرفته است.
سبک دیداری بوری، اگرچه به سختی قابل تعریف است ولی به شکل دقیق ویژگی است که او را از همه معاصرانش متمایز می کند.
سالها ” رنه بوری ” ماموریت های زیادی را در زمینه عکاسی تجربه کرد و در این سالها با موضوعات متفاوتی روبرو شد.

” توماس کرن ” عکاس می گوید: او به عنوان عکاسی که فقط به یک منطقه توجه دارد، مشهور نیست! عکاسان زیادی هستند که در سبک شخصی خود بسیار متمایز هستند اما احتمالا بوری موضوعات متفاوتی را آزموده است. عکاسان دیگری که در هر زمانی بتوانم به حقیقت آنها را به شکل کامل تأیید کنم و بگویم درسته! خودشه! خیلی مطمئن نیستم بتوانم کسی را همتراز ” رنه بوری ” نام ببرم، شاید! این ناشی از نقطه ضعف یا نقطه قوت باشد. البته اینکه عکاسان جایزه یا تقدیری را بابت سالها تلاش و موفقیت خود دریافت می کنند، بدین معنی نیست که آنها دیگر باید دوربین را کنار بگذارند. او هنوز هم کنجکاو است و عکس های حیرت انگیزی را برای مجله می گیرد. اطمینان دارم که او مستحق دریافت این جایزه است.

” رنه بوری ” اعتقاد دارد: آخرین عکس! چنین چیزی وجود ندارد، اما دوربین من چشم سوم من است. حتی می توانم بگویم سوگلی ام دوربین است. بخشی از وجود من شده است و معتقدم فقط به دلیل اینکه ابزار مفید و خوبی است در دستان یک هنرمند قرار نمی گیرد.
دوربین این توانایی را به من می دهد که به همه چیز در پیرامون موضوع محیطی ام نزدیک شوم، در غیر این صورت توان نزدیک شدن ندارم. برای من عکاسی پلی بین مردم و کشورها است.
و همچنین می گوید: تقریبا” غیر ممکن است وحشتم را از جنگ در عکس ابراز کنم ولی احترام زیادی برای کشته هایی قائل هستم که برای حرص و ولع روزنامه ها، مجلات، مطبوعات و رسانه ها آنها را در معرض نمایش گذاشتم.
و در جایی دیگر ابراز می کند: وقتی واقعا می توانی از لحظه های بی ثبات زندگی عکس بگیری که بتوانی در مورد یک عکس خوب صحبت کنی.
بوری در سال 1953 فیلم بردار تولیدات شرکت والت دیزنی با کارگردانی هینینگردر کشور سوییس بود و از سال 1955 در خاورمیانه، آمریکای جنوبی، شرق دور، آفریقا و ایالات متحده آمریکا فعالیت کرد. بعد از سال 1959 گزارش هایش توسط آژانس عکس مگنوم منتشر شد و در مجله های زیادی مثل: لایف، لوک، استرن، پاریس-مچ، اسپوکا، ساندی تایمز، نیویورک تایمز و دا چاپ شد. او در سال 1970 با همکاری پیتر آمان فیلمی را در مورد کارگران خارجی در سوییس، برایساس- اومینی نو کارگردانی و تولید کرد و جایزه کنسول زوریخ را دریافت نمود.
” رنه بوری ” عکس های کتاب هایی چون: آل است دی مگنام (1990-1945)، کوبا- کوبا(1994)،سپس چگوارا(1997) در مجموعه عکس پوچه هیستویر(ناتان) تهیه کرد.
در سال 1998 بوری موفق به کسب جایزه دکتر اریک سالومون از انجمن عکس کشور آلمان شد. نمایشگاه بزرگ بازنگری آثارش در سالهای 2004-2005 در خانه عکاسان اروپایی در پاریس و بسیاری از موزه های اروپایی دیگر برگزار شد.
” رنه بوری ” در شهرهای زوریخ و پاریس زندگی حرفه ای خود را تجربه کرده است.
بوری حرفه اش را به عنوان فیلم بردار آغاز کرد و سپس ذهنش را معطوف به طرح های گوناگونی چون: ساختن مستند، فیلم ها، گزارش های عکاسی، انتشار کتاب و غیره نمود.
رنه بوری در 21 اکتبر 2014 در سن 80 سالگی پس از طی یک دوره بیماری سخت و طولانی در زادگاهش زوریخ درگذشت.

گردآوری: ملیحه فرهادی
مترجم: مریم باقرلو