منبع: شفقنا –
در پنجمین روز از بیست و یکمین نمایشگاه مطبوعات و خبرگزاری ها، نشست تخصصی «چالشهای عکاسی در دنیای مدرن» برگزار شد. در این نشست که به میزبانی افشین والی نژاد، عکاس و خبرنگار آزاد برگزار شد، فاطمه بهبودی عکاس مستند اجتماعی، وحید سالمی عکاس خبری، امید دیلمی حامی و عکاس کودکان کار و علیرضا والی نژاد عکاس صنعتی به عنوان میهمان حضور داشتند. این نشست میزبان عکاسان، خبرنگاران و علاقه مندان به حوزه عکاسی بود. انچه در ادامه می خوانید گزارش شفقنا رسانه از بخشی از این نشست است که امید دیلمی حامی و عکاس کودکان کار و علیرضا والی نژاد عکاس صنعتی به صحبت پرداختند:
در ادامه نشست «چالش های عکاسی در دنیای مدرن» امید دیلمی از تجربه های خود در عکاسی از کودکان کار گفت. دیلمی که تعدادی از عکس های خود را به نمایش گذاشته بود گفت: من عکاسی از کودکان کار را نه برای فروش بلکه به عنوان یک کار انسان دوستانه انجام می دهم.
او که عکاسی را از سال ۷۹ و زیر نظر مریم نیک خواه ابیانه آغاز کرده است گفت: در عکاسی از کودکان سعی کردم از پوزیشن های قبلی استفاده نکنم و در موقعیت های جدیدی مانند درس خواندن کودکان کار عکاسی کنم. دیلمی اصل مهم در عکاسی از کوکان کار را رعایت حقوق این کودکان دانست و تأکید کرد که نباید از این نوع عکاسی سوء استفاده کرد.
میهمان دیگر این نشست علیرضا والی نژاد بود که در حوزه عکاسی صنعتی فعالیت می کند. والی نژاد با بیان اینکه عکاسی صنعتی گستره زیادی دارد و شاخه های مختلفی را شامل می شود گفت: در حوزه عکاسی صنعتی نیاز به ابزار های مختلفی است و تنها به دوربین نمی توان اکتفا کرد. زمانی که دوربین های آنالوگ کاربرد داشت باید زمان بسیاری را صرف می کردید تا شرایط و وضعیت آب و هوایی مناسب عکاسی صنعتی باشد ولی ورود دوربین های دیجیتال به عرصه عکاسی صنعتی و تکنیک هایی که این دوربین ها برای ما به وجود آورده اند، فعالیت در این عرصه را بهبود بخشیده است.
والی نژاد گفت: در عکاسی صنعتی دو مقوله بسیار مهم هستند، نکته اول عکس صنعتی و نکته دوم عکاس صنعتی است. عکاس صنعتی مثل همه افراد احساس و عاطفه دارد ولی این حس و عاطفه را باید در قالب مواد بی احساسی چون ساختمان، موبایل، دیوار و یا هرچیز دیگری که فکرش را می کنید استفاده کند که در واقع این اشیاء هیچ احساسی ندارند. در مقوله های اجتماعی و خبری عکاس نسبت به این مقوله ها احساس و تفکری دارد ولی در عکاسی صنعتی اینگونه نیست و باید در جایی مثل عسلویه که با رنگ های خاکستری و بیایان مواجه هستید و از آهن و لوله و موادی این چنینی عکاسی کنید. متأسفانه عکاسی صنعتی در ایران هنوز جا نیفتاده است و در کشور ما هنوز تفکر عکاسی، تفکری آنالوگ است در حالی که عکاسان ما از دوربین های دیجیتال استفاده می کنند، این تناقض باید حل شود که برای دوربین دیجیتال تفکر دیجیتال داشت نه تفکر آنالوگ.
عکاس صنعتی باید ویژگی های خاصی نسبت به عکاسان دیگر داشته باشد؛ یکی از این ویژگی ها داشتن ساعت بیولوژیک است؛ یعنی توان این تشخیص را داشته باشد که ساعت هفت صبح میزان و شدت نور آفتاب چقدر است. عکاس صنعتی همچنین باید اشیاء بی احساس را به گونه ای نشان دهد تا مخاطب راغب باشد که عکس ها را ببیند. ابزارها در عکاسی صنعتی بسیار مهم هستند و تنها با یک دوربین نمی شود به عکاسی صنعتی پرداخت. لنز و زوایای عکس در عکاسی صنعتی بسیار مهم است و عکس ها باید به گونه ای باشد که در کنترل کیفیت مواد بتوان از آنها استفاده کرد. عکس صنعتی فقط زیبایی نیست بلکه عکس صنعتی باید به تأیید کاری که انجام می شود و ابزاری که تولید می شود بپردازد و همین امر یکی از دلایل محدودیت عکاسی صنعتی است. در عکاسی صنعتی چیزی که مهم است مستند سازی فعالیت های انجام شده است چرا که در صنعت بسیاری از کار های انجام شده و ابزارهای ساخته شده زیر خاک یا بتن می روند و عکاس صنعتی باید این موارد را ثبت کند چرا که براساس این عکس ها و سند ها است که بودجه به پروژه ها تعلق می گیرد و همچنین اگر حادثه ای مثل انفجار در پالایشگاه ها اتفاق بیفتد بر اساس عکس های عکاس صنعتی به بازبینی و احتمالا تعمیرات می پردازند. در همه جای دنیا و در پروژه های بزرگ بخشی تحت عنوان کنترل پروژه تصویری دارند که این بخش باید توسط عکاس صنعتی انجام شود و در کشور ما هم از زمان دولت هفتم این رویکرد در پروژه های بزرگ به کار بسته شد. در عکاسی صنعتی باید ابعاد، جنس و روش انجام فعالیت نشان داده شود که به چه شکل و چگونه است.
