جولیا مارگریت کامرون درسال 1863 از دختر خود یک دوربین عکاسی هدیه گرفت و اوقات تنهایی خود را با آن پر کرد. این دوربین یکی از همان دوربین های جعبه ای شکل خاص دوران ویکتوریا بود که یک عدسی فرانسوی ژامن(Jamin) داشت . فاصله کانونی این عدسی 12 اینچ و گشادگی ثابت آن حدودا f/6 یا f/7 بود. با این گونه عدسی ها ، گرفتن تک چهره های واضح تمام قد برروی صفحه های 11در 9 اینچ عملا نا ممکن بود، اما جولیا مارگاریت کامرون موفق به انجام این کار شد : ” وقتی می خواهم عدسی را برروی موضوعی که به نظرم بسیار زیبااست میزان کنم ، به جای تنظیم دقیق فاصله بر روی عدسی ، روزنه ی آن را به کمک دیافراگم کوچک می سازم واین همان کاری است که تمامی عکاسان دیگر نیز مرتبا انجام می دهند.”
جولیا وقت خود را تماما صرف این سرگرمی تازه کرد ومی بایست مسائل زیادی را در مورد این وسیله و دنیای آن به تنهایی فرامی گرفت . او به تنهایی آموخت که چگونه مواد شیمیایی را در ظروف تاریکخانه ای که در محل سکونت خود برپا کرده بود ترکیب کند، کلودیون مرطوب را که شبیه شیره ی قند بود ، برروی صفحه های شیشه ای مات بگستراند، و صفحه های کلودیون اندود را در قید مخصوص قرار داهد و مادام که محلول هنوز مرطوب بود، عکس برداری را به انجام رساند و تصویر منفی را به شیوه های متداول آن روز ، ظاهر و ثابت و از روی آن ، عکس چاپ کند. هیچ کدام از این کارها برای یک بانوی متشخص دوران ویکتوریا که به کارهای یدی چندان عادت نداشت ، آسان نبود ؛ همچنان که در آخرین دوران عکاسی جولیا، تصاویر منفی وی غالبا نقص داشتند و بدون دقت ظاهر می شدند.
او در ابتدای کار دوماه وقت صرف کرد تا بتواند یک تصویر منفی را به درستی بگیرد و آن موقع نیز چنان که خود گفته است ” در همان حال که این تصویر را با بهت بسیار و با حالتی پیروزمندانه بدست گرفته بودم و مشغول خشک کردن آن بودم ، غفلتا دست خود را روی سطح صفحه ی شیشه ای کلودیون اندو کشیدم و این کار سبب پاک شدن تصویر از روی آن شد.”
سر انجام در 29 ژانویه 1864 جولیا مارگاریت کامرون اجرای آخرین مراحل این شیوه دشوار را با موفقیت پشت سر گذاشت . نخستین تک چهره او که آن را از دختر بچه نه ساله ای گرفت هنوز باقی است. زمان گرفتن این عکس تا چاپ آن 7 ساعت به طول انجامید و این هفت ساعت نقطه ی شروع پیشرفت جولیا در کار عکاسی بود و سبب گردید که وی مبدل به یکی از بزرگترین عکاسان تکچهره ی قرن نوزدهم شود.
با وجود اینکه جولیا در کار خود پشتکار فراوانی داشت و موفقیت های بسیاری کسب کرده بود ولی آشنایی او با تنیسون ملک الشعرای ملکه ی ویکتوریا و گرفتن تکچهره از او باب جدید و بزرگی را به سوی موفقیت برای او گشود. این آشنایی سبب شد تا بزرگان بسیاری درمقابل دوربین او تکچهره خود را ثبت کنند . تکچهره هایی که مارگارت ثبت می کرد اغلب نماهای درشتی از چهره ی مدل ها بودند و تنها از یک طرف به آنها نور تابانده می شد و مدت این نور دهی بر اساس دقیقه بود تا ثانیه و در میان آثار او حتی یک اثر هم وجود ندارد که نشانه ای ازتکان خوردن مدل در آن نباشد.
اگرچه جولیا مارگاریت کامرون در چهره ی مردان نامدار به جستجوی هوشمندی آنان می پرداخت اما در انتخاب مدل های زن خود به زیبایی آنان توجه داشت. همچنین جولیا می کوشید تا در آثار خود با نقاشان به رقابت بپردازد .
مارگریت به همراه خانواده اش در 1875 به سیلان رفتند و از آن پس بیشتر وقت خود را صرف خانواده اش کرد و در 1879 براثر بیماری درگذشت.
در شرح زندگانی وی که پس از مرگش منتشر شده در باره برخی تکچهره های معروفی که به ثبت رسانده چنین یاد شده است : ” عکس هایی که بیش از هرتصویر دیگری شبیه تابلوهای نقاشی اند و نظیرشان هرگز در سراسر دنیا به وجود نیامده “