انجمن ها کانون یک حضور و همدلی هستند که در بدو تاسیس با بیان آرمان و اهداف سعی در جذب حضور و ایجاد یک حرکت جدی دارند ولی اغلب در طی حرکت دچار فراز و فرودهایی می شوند.
انجمن های عکاسی هم در پیمایش این مسیر و برخورداری از مواهب و آسیب ها از دیگر انجمن ها مستثنا نیستند و به فراخور حرکت های گروهی، گاه! با یک لغزش از سوی موسپیدان و پیشکسوتان و کارشناسان اهل فن، مورد تذکر قرار می گیرند و در پاره ای موارد هم دیده شده است که تذکر بیان شده به اصلاح منجر شده است.
در حال حاضر اغلب انجمن های عکاسی تهران نشین، دچار عارضه های جدی در شیوه رفتاری و حرکت اند. به گونه ای که اگر در مقام قیاس با فعالیت انجمن های شهری و استانی شهرستان ها قرار بگیرند بدون تردید، با توجه به وجود همین اندک امکانات، تجهیزات، اعتبارات، تخصیصات و … باز هم کارنامه قابل دفاعی نخواهند داشت.
انجمن هایی که بر اساس متن اساسنامه شان نسبت به زمان تاسیس چرخش های جدی در حرکت به سوی اهداف داشته اند و دیده شده است که با جابجایی افرادی معدود در مثلث هیات مدیره و بازرس و ریاست، بازی را از این سال به سال بعد برده و با تکرار شعارهای گذشته در قالبی نو باز هم برنامه های تکراری بی اثرشان را پی گرفته و پیش برده اند.
انجمن هایی که با وجود شخصیت های نام آشنا و دلسوز، بر اساس نظرسنجی دوره ای انجام شده در پایگاه عکس چیلیک از دو عارضۀ «ترجیح منافع فردی بر جمعی» و سپس «ضعف نظارت و نقش تشریفاتی بازرس» رنج می برند و متاثرند و اکنون به غیر از فعالیت های اجرایی ساده و غیرمنظم و نامتوالی، در گشایش هیچ یک از گره های صنفی قشر عکاسان موثر و پشتیبان نبوده اند و شاید به زبانی ساده تر تمامی شان را می توان ارگان هایی اجرایی کار، در برگزاری نمایشگاهی و تشکیل ستاد برنامه ریزی تشییع پیکر فلان شخص نامید.
شاید مرور سرگذشت انجمن عکاسان بحران که با نامدارترین عکاسان ایرانی تولدش رقم خورد و پیش رفت و امروزه در بین شخصیت عکاسان به انجمن عکاسان بحران زده از آن یاد می شود، خالی از عایدی نباشد.
انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی ایران یکی از انجمن های عکاسی مستقر در تهران است که از ۱۷ آبان ماه سال ۱۳۷۸ آغاز بکار کرد و قرار بود در حوزه کشوری فعالیت داشته باشد که با گذشت نزدیک به دو دهه از عمر این انجمن صنفی همچنان با ناکامی بسیاری از بندهای اساسنامه این انجمن مواجه ایم. این در حالی است که این روزها شاهد نشر خبر برگزاری گردهمآیی: دومین همایش عکاسان مطبوعاتی ایران هستیم. همایشی که مستقل از پرداختن به درون مایه اهداف و چونی و چرایی و سطح عواید آن، از عنوانی قابل تامل برای انجمنی که عمر تقریبا بیست ساله دارد بهره برده است.
دومین همایش عکاسان مطبوعاتی ایران و اولین دوره اعطای نشان انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی ایران …
قابل تامل از آن جهت که اگر این گردهمایی دومین همایش است پس نخستین آن کی و چه زمانی بوده؟ و اگر نخسین آن ۱۸ اَمرداد ماه سال ۱۳۹۵ در مقابل پلکان خانه ی هنرمندان ایران با حضور احمد مسجدجامعی و … بوده است، پس همایش های پیشین این انجمن در سالهای گذشته در کجا بایگانی شده اند که از آنها قرار گذاشته شده تا یاد نشود؟
عنوان گذاری این همایش در شمارگان برگزاری را در خوش بینانه ترین شکل ممکن می بایستی ناشی از یک فراموشی گسترده بدانیم که دامنگیر اعضای هیات مدیره فعلی است. عکاسانی چون: محمد نوروزی(عضو مستعفی)، حمید فروتن، مرتضی فرج آبادی، کاوس صادقلو(عضو مستعفی)، اصغر آزاددل، علی حسن پور(عضو مستعفی) و مهدی قاسمی را در برگرفته است(+).
فراموشی نسبت به همایش هایی که تا پیش از این انجمن عکاسان با حضور و دعوت از عکاسان مطبوعاتی در حوزه های انقلاب اسلامی و پیشکسوتان و … برگزار کرده است. البته که این سری همایش ها مستقل از گردهمایی هایی است که انجمن میزبان دیگر گروه ها و عکاسان و مرتبطین با امور رسانه ای بوده است.
و حال این پرسش مطرح است که: آیا نادیده انگاشتن زحمات روءسای قبلی این انجمن -با وجود اشکال ها و ناکامی ها _ تیشه به ریشه و سوابق این انجمن بیست ساله نیست؟
آیا فراموش کردن گردهمایی هایی که در دوران روءسای پیشین انجمن عکاسان مطبوعاتی برگزار شد، آسیبی جدی ناشی از دیدگاهی فردی و اِعمال سلیقه شخصی نیست و اگر چنین باشد نادیده انگاشتن این حرکت های گروهی چه سنخیتی با روح فعالیت در عنوان انجمن و کار گروهی دارد؟
فراموش نکنیم! این انجمن در آستانه ورود به سومین دهه فعالیت خود است و هنوز در بدیهی ترین امور اجرایی، ستادی، برنامه ریزی و اطلاع رسانی دچار اِشکال های جدی است.
اشکالی که ناشی از یک درون گرایی بی خبر از بیرون است و حاکی از یک توهّم بی سرانجام! نقصی که بارها به رئیس کنونی و اعضای هیات مدیره اعلام شد و هر بار بر اساس سیاست نخ نمای عبور بی اعتنا از کنار اینگونه توصیه ها، نادیده گرفته شد.
برگزاری همایشی با عنوان دومین … از یاد بردن زحمات عکاسانی است که در ادوار گذشته این انجمن ، عهده دار عنوان ریاست بوده اند و با این خطای ناکام استراتژیک، تاریخ عکاسی معاصر و اذهان عکاسان مطبوعات نام عکاسانی که مطابق اساسنامه با رای اعضا به هیات مدیره دعوت شدند و در کسوت رئیس فعالیت داشته اند از یاد نخواهد برد. عکاسانی چون: علی آذرنیاکماری(از ۱۳۷۸ تا ۱۳۸۱)، کاوس صادقلو(۱۳۸۱ تا ۱۳۸۷)، راهب هماوندی(۱۳۸۷ تا ۱۳۸۸)، احمد نصیرپور(۱۳۸۸ تا ۱۳۸۹) و کاوس صادقلو(۱۳۸۹ تا ۱۳۹۵)، نصرا..حاجی حمید فروتن از سال ۱۳۹۵تاکنون … نادیده گرفتن زحمات عکاسان پیشین خطایی محرز است که با بند نخست ماده ۶ اساسنامه این انجمن در تعارض محض است.
بدون تردید دست اندرکاران این همایش، بدور از بداخلاقی های مرسوم و متداول می توانند پاسخگوی بسیاری از پرسش هایی باشند که تاکنون برای آنها زمانی صرف نکرده اند و با ایجاد فرصت و برگزاری نشست مطبوعاتی مجالی برای توجیه همان رفتارها در پیش گرفته اند و پس از یک سال بی خبری و عدم ارتباط با رسانه های تخصصی عکاسی و خبرنگاران متخصص در خبرگزاری ها، قصد دارند -همچنان- بی اعتنا از ذهن مخاطب و نگاه عکاسان عبور کنند. عبوری که به معنی چرخش نامهربانانه از مفاد اساسنامه به ویژه در بندهای ۲ و ۳ و ۵ ماده ششم اساسنامه است و نقش موثر بازرس را در بیان تذکر می طلبد و نه یک عنوان تشریفاتی را برای ارایه گزارشی سالانه در مجمع عمومی به اعضا با متنی تیپ و تکراری.
اعطای نشان از سوی انجمن به عکاسان مطبوعات مشمول رفتاری تشریفاتی است و آیا با اینگونه لژیونرسازی ها واقعا می توان امید داشت که مشکلی از مشکلات عکاسان مطبوعاتی حل شود؟
آیا بهتر نیست هیات مدیره فعلی که از خرداد ماه سال ۱۳۹۵ تاکنون عهده دار مسئولیت شده اند، برای سابقه سازی و ارایه گزارش عملکرد به اعضا، سعی و اعتبار و بودجه اینگونه برنامه های تکراری و بی اثر را مطابق با بند ۴ از ماده ۶ اساسنامه ، صرف تبیین اهداف انجمن برای ادارات و نهادها و ارگان های دولتی می کرد تا اینگونه نشان ها از سوی ایشان به عکاسان مطبوعات اعطا شوند تا در نتایج این رفتار، شاهد درک بهتری از نقش بی بدیل حضور و حمایت از عکاسان رسانه در نگاه و باور مدیران فرهنگی-هنری مان باشیم؟
آیا برنامه ریزان این همایش در اعطای نشان انجمن عکاسان مطبوعات ایده ای ناب تر از این نمی توانستند در ذهن بپرورند؟ ایده ای که نه می توان آن را نو خواند و نه ناب دانست و البته، می تواند زمینه ساز حواشی بسیاری در روح همگرایی عکاسان مطبوعات و همدلی اعضای انجمن باشد که این خود از مصادیق عدم درک عمیق از مفاد اساسنامه است.
طراحان چندمین همایش عکاسان مطبوعاتی ایران بر اساس درج صریح و شفاف عبارت «حوزه فعالیت: سراسر کشور ایران» میزبان عکاسان کدام یک از استان های کشور هستند و چه تسهیلاتی برای عکاسان غیرتهرانی در نظر گرفته اند و چه سهمی از اعطای نشان انجمن را به عکاسان مطبوعاتی غیر تهرانی اختصاص داده اند؟
صاحبان ایده اعطای نشان از سوی انجمن، تاکنون عبارت: «خود گویم و خود خندم… به به! چه هنرمندم» را شنیده اند؟
در هر صورت ذات این انجمن بر اساس دانش رسانه ای شکل گرفته و محتوای این انجمن از افرادی آگاه به نقش شفافیت و صداقت عملکرد رسانه تشکیل شده است.
خطاهای مکرر و بی اعتنایی های متوالی به برآورد خسارات ناشی از تکرار این خطاها بیش از آنانی که بر مَسندِ مسئولیت نشسته اند مشمول احوال بزرگان عکاسی است که انتظار می رود با حضور و تذکر و راهنمایی شان، این سراشیبی را درک و تبیین کرده و از سرنوشت بحران زده انجمن عکاسان بحران برای آینده « انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی ایران » پیشگیری کنند.
شاید! بر خلاف عادت مرسوم شایسته بود ریاست این انجمن به همراه اعضای هیات مدیره به جهت سامان دادن به انرژی و فعالیت اجرایی شان، با حضور در محضر عکاسان خوش فکر و مجرّب در امور اجرایی، و درخواست از عکاسان ایده پرداز حاضر در فضای عکاسی کشور و انتشار گزارش نتایج اولیه از این نشست ها، رفتار پخته تر و قابل دفاعی از خود در ذهن اعضای جامعه عکاسی و انجمن باقی می گذاشت.
انجمنی که در ابتدای راه از حضور: عبدالحسین پرتوی، نادر داودی، کاوه گلستان، لاله شرکت، محسن راستانی، محمد فرنود، بهمن جلالی ، سیف ا.. صمدیان پرو بال گرفت و سالهاست از نام عکاسانی چون: محمد صیاد، محمد رازدشت، سعید صادقی، اسماعیل عباسی، جاسم غضبانپور، اسعد نقشبندی، مسعودزنده روح کرمانی و بسیاری دیگر از بزرگان عکاسی بهره برده است.
منبع: پایگاه عکس چیلیک
