#در_چنین_روزی «زهره صابری» عکس برگزیده جایزه جهانی مسابقه ورلدپرس فتو را با عنوان «به سوی نور»/Into The Light ثبت کرد.
به گزارش پایگاه عکس چیلیک ، در ۱۲ نوامبر سال ۲۰۱۵ زهره صابری عکاس ایرانی از کودکی نابینا عکسی گرفت که به عنوان عکس سوم تک عکس در بخش زندگی روزانه مسابقه جهانی ورلدپرس فتو به عنوان عکس برتر و برگزیده معرفی شد.
صابری از سال ۲۰۱۲ در حوزه عکاسی خبری و عکاسی مطبوعاتی وارد شده و عکاسی مستند را به شکلی جدیتر تجربه میکند و رویدادهای اجتماعی به خصوص در حوزه کودکان و زنان معلول را پوشش میدهد.
این عکس، تصویری است از راحله دختر ۱۳ سالهای از روستای حجله در شمال ایران. او که به صورت مادرزاد، نابینا به دنیا آمده است دارای پدری کشاورز و مادری بیمار است که تنها میتواند بعضی از کارهای خانه را انجام دهد.
راحله دختری است کنجکاو و همیشه میخواهد در مورد هر چیزی اطلاعات بیشتری کسب کند. او مفاهیم و رویدادهایی چون: نور، روز و تاریکی شب را حس میکند و با حس لامسه، محیط اطراف خود را بهتر میشناسد؛ صداها و بوها نیز راهنمای بسیار کارا و مفید دیگری، برای شناخت بیشتر راحله از محیط اطرافش هستند.
اگرچه او رنگها را تشخیص نمیدهد ولی رنگها برای او مهماند. میداند قرمز و صورتی، شاد و روشن هستند و قهوهای و مشکی، تیره. به همین خاطر این عکس هم بهگونهای ثبت شده است که برخلاف سایر عکسها، نشان دهنده دنیای رنگارنگ یک نابیناست نه دنیایی تیره و سیاه.
زهره صابری، نخستین بانوی عکاس ایرانی است که توانسته در جایزه مسابقه عکس مطبوعاتی جهانی ورلدپرس فوتو موفقیتی چنین را کسب کند.
زهره صابری پیرامون معرفی خود و مسیر عکاسیاش آورده است: متولد سال ۱۳۶۱ در مشهد و در حال حاضر ساکن تهران هستم، پدرم اهل مطالعه بود با اینکه شغل آزاد داشتند، به همین دلیل من و خواهر برادرم به مناسبتهای مختلف از پدرم کتاب هدیه میگرفتیم. در نوجوانی بسیار علاقمند بودم به فلسطین اشغالی بروم و در واقع در مقابل ظلم عیان صهیونیستها بجنگم. همچنین با خواندن کتابهای علی اشرف درویشیان وقتی که سیزده چهارده ساله بودم، متوجه قشر ضعیف و مورد ظلم قرار گرفته جامعه ای شدم که فقر و تنگدستی، سرمنشاء تمام مشکلات و مصائب پایان ناپذیرشان بود. بسیار در فضای کتابهای درویشیان و رنج و اندوه قهرمانان داستان غرق میشدم و با خود فکر میکردم در آینده وقتی بزرگ شدم، کاری میتوانم برای این قشر انجام دهم یا نه!! پرسشهای زیادی در ذهنم بوده و هست. وقتی سی ساله شدم تمام کارهایم را رها کردم و تصمیم گرفتم عکاس شوم، عکاسی برای من ابزاری ست برای کاوش، بیقرار ماندن، رفتن و ثابت نماندن. وقتی دوربین بدست میگیرم، سعی میکنم کسانی را به تصویر میکشم که داستان زندگیشان میتواند سرشار از امید، روشنایی، مقاومت و بردباری باشد.
ترجمه و تنظیم: سیدمهدی طباطبایی
————————————————————————————————————————–
برای مشاهده دیگر عکس های مشهور و جریان ساز در تاریخ عکاسی می توانید هشتگ #در_چنین_روزی را در سایت پایگاه عکس چیلیک و صفحه این رسانه در شبکه اجتماعی تلگرام، اینستاگرام و توئیتر دنبال کنید/.