#در_چنین_روزی ۱۲ اکتبر ۱۹۹۶، “ایوان آگوستینی” Evan Agostini عکس «لحاف چهل تکه یادبود ایدز» در واشنگتن دی سی ایالات متحده، در مقابل کاخ سفید را به ثبت رساند.
نام شناخته شده ی “لحاف یادبود”، عنوانی است که به مجموعه نقش پرتعداد و بی‌شمار مجموعه لحاف‌های بزرگی اطلاق می شود، که به عنوان نمادی از هر قطعه پارچه و رو اندازهای به هم دوخته شده توسط مردم هر کشور، به بهانه یادبودی برای قربایان بیماری ایدز دوخته شده است، در حالی که نام رسمی آن “نام ها، آوایی برای لحاف یادبود ایدز” می باشد.
این ایده توسط “کِلِو جونز” یک طرفدار حقوق مدنی افرادی است که در چرخه غیر طبیعی و آداب رفتاری هم‌جنس‌بازان، در سال ۱۹۸۵ و در سان فرانسیسکو ارائه شد، کلو از دوستان خود خواست تا در راهپیمایی سالانه ای که به یاد “هاروِی میلک” و “جورج ماسکِن” (به دلیل التزام به قوانین همجنس‌گرایی کشته شده بودند)، برگزار می شود شرکت کرده و نام افرادی از خانواده را که بر اثر ایدز جان خود را از دست داده بودند بر روی پلاکاردها و پوسترها بنویسند.
در انتهای تظاهرات، پوسترها بر روی پلکان ساختمان فدرال سان فرانسیسکو رها شد، به طوری که ظاهر یک به اصطلاح “چهل تکه” را به خود گرفته و الهام بخش نخستین “لحاف یادبود بیماران” شد: یک ایده مردمی که گواهی بود بر اثرِ مخرب شیوع سریع بیماری.
در چنین روزی یازدهم اکتبر۱۹۸۷، “لحاف یادبود ایدز” برای نخستین بار طی مراسم پیاده‌روی ملی برای قوانین هم جنس‌گرایی، و در واشنگتن، در مقابل کاخ سفید به نمایش در آمد. لحافی که متشکل از ۲۰۰۰ قطعه روانداز مربوط به آن بیماران و دگرباشان بود.
در سال ۱۹۸۹، این لحاف کاندید جایزه صلح نوبل شده، حال آنکه در سال ۱۹۹۶، تمام لحاف برای آخرین بار در واشنگتن نیز به نمایش درآمد.
“ایوان آگوستینی” Evan Agostini در این مراسم، بخش مهم و قابل ملاحظه ای از لحاف را عکاسی و ثبت کرد، البته نه همه آن را ، که ثبت تمام لحاف در یک قاب عکاسی، بدون بالا رفتن با یک هواپیما یا یک چرخ‌بال/هلیکوپتر غیرممکن بود.
امروز، لحاف یادبود قربانیان ایدز، بزرگترین مجموعه هنری در دنیا است. لحافی که شامل بیش از ۴۸۰۰۰ قطعه بوده و فقط به صورت تکه تکه نمایش داده می شود. این پروژه، که در آن یک طرح هنری با رگه‌هایی از زندگی روزمره پیوند خورده است، به یک نشان بصری قدرتمند تبدیل شد تا یادآور شود چگونه تجربه‌های شخصی در یک هدف و خاطره مشترک با یکدیگر عجین می‌شوند.
ایده پرداخت به این روانداز یا این لحاف گواه کسانی را در خود دارد که ایستادگی کردند و از وسعت بیماری خود وسعتی به گستردگی یک لحاف وسیع و پهن برای خود ساختند.
از طرفی رنج ناشی از خسارت این دگر دیسی یا رفتار غیرطبیعی را که ورای یک رنج و درد درونی است، با انتقال به حافظه جمعی مردمان جامعه قابل تحمل کرده اند.
ترجمه و تنظیم: صبرا رئیسی
————————————————————————————————————————–
برای مشاهده دیگر عکس های مشهور و جریان ساز در تاریخ عکاسی می توانید هشتگ #در_چنین_روزی را در سایت پایگاه عکس چیلیک و صفحه این رسانه در شبکه اجتماعی تلگرام، اینستاگرام و توئیتر دنبال کنید/.
