1. خانه
  2. مقالات
  3. نماد و معنایی چون «دَر» از نگاه عکاسان

نماد و معنایی چون «دَر» از نگاه عکاسان

چه چیزی در مورد «دَر» وجود داشت که توجه عکاسان بسیاری چون پل استراند/Paul Strand ، ویلیام هنری فکس تالبوت/William Henry Fox Talbot ، اوژن آتگت/Eugène Atget ، واکر ایوانز/Walker Evans و دوروتیا لانگ/Dorothea Lange را به خود جلب کرد؟
«دَر» تنها جدا کننده ی فضای بیرون و درون است، شاید این دلیلی باشد که به طور ویژه ای آنها را به این موضوع علاقه مند کرده بود تا بیننده را به فراتر از ویژگی جدا کنندگی آن بکشانند و نشان دهند که چگونه فضای درونی و بیرون می توانند با هم وجود داشته باشند و نگاه و تخیل بیننده را به آنچه فراتر از آن است هدایت کنند.
یکی از اولین عکسها با موضوع «دَر» را ویلیام هنری فکس تالبوت در سال (۱۸۴۴) با عنوان « دَرِ باز» گرفته است.


این عکس ترکیب بندی ساده ای دارد. در نیمه باز است و جارو به گوشه سمت چپ ورودی «دَر» تکیه داده شده است. در سمت راست، فانوسی روی دیوار آویزان است. نور بیرون درخشان و تیز است و تنها بخش بیرونی «دَر» را روشن کرده است، در حالیکه فضای داخل تاریک و شوم به نظر می آید. با این وجود، فضای داخلی به دلیل نور کمی که از پنجره مشبک انتهای اتاق وارد می شود، می تواند حس کنجکاوی بیننده را به اوج خود برساند از اینکه چه چیزی ممکن است در اتاق وجود داشته باشد. تالبوت هیچوقت توضیح نداد که چرا به این صحنه خاص جلب شده است. او بیش از دو سال از این محیط عکاسی کرد تا سرانجام به این عکس با عنوان «دَرِ باز» رسید. تنها توضیح تالبوت در باره ی علاقه اش این بود که این موضوع نمایشگر صحنه هایی از وقایع روزمره و آشنا است.

بیش از یک قرن بعد ، پاول استراند عکسی گرفت که شامل همان عناصر عکس تالبوت،«دَر» و جارو بود.


در این عکس ، با عنوان «ایوان کناری» که در ورمونت سال ۱۹۴۶ گرفته شده است، «دَر» باز است و جارویی روی دیوار بیرون آویزان است. اما بر خلاف فضای داخلی تاریک عکس تالبوت، این فضا اینجا جذاب به نظر می رسد، دلیل اصلی آن «دَر» دیگری است که داخل (در سمت راست تصویر) واقع شده است. «دَر» باز است و نگاه ببینده را به سمت داخل می کشاند. جف دایر/ Geoff Dyer در کتاب خود با عنوان
The Ongoing Moment درباره ی این عکس می گوید: ” این عکس در یک فرم هندسی به این امر اشاره دارد که هر آن چیزی که برای شناخت عمیق و بررسی روانشناختی، ظرفیت عکاسی دارد همیشه ارجاعش به دنیای بیرون است.”

اما پل استراند، درباره عکس خود گفته است: “من از پنجره ها و درها عکاسی کرده ام. چرا؟ زیرا آنها مرا مجذوب خود می کنند و به نوعی شخصیت زندگی انسان را به خود می گیرند. “

جف دایر همچنین در کتاب خود از دورتیا لانگ یاد می کند که بیشتر به عنوان عکاس مردم شناخته شده است. اما هر از چندگاهی، لانگ تصاویری می گرفت که خالی از حضور انسان بود. دایِر یک عکس خاص از دورتیا مثال می زند: اردوگاه El Cerrito Trailer سال ۱۹۴۳، پلاکاردی با عنوان (Day Sleeper) روی در چسبانده شده است.


پلاکارد فرسوده و شکننده به نظر می آید و لبه های آن قوس برداشته است. درست مانند تالبوت ، لانگ نیز از نور و سایه ای که بیشتر تصویر را پوشانده استفاده کرده است. کادر مربع ترکیب بندی شق و رقی به عکس داده است. اما اشتباه نکنید این عکس ممکن نیست گذری گرفته شده باشد. پلاکارد به تنهایی چیزهای زیادی درباره ی آنچه پشت این «دَر» است به ما می گوید. شخصی که پشت آن «دَر» است شاید شخصی باشد که در شیفت شب کار می کند یا شخصی باشد که عادت خواب بی وقت دارد.

چه چیزی در «دَر» ها نهفته است که عکاسان را به خود جذب می کند؟ آیا «دَر» ها نماد هستند؟

ژانوس خدای رومیان، خدای «دَر» ها و دروازه ها، خدای آغاز و پایان، خدای گذار و خدای زمان بود. او دو چهره دارد. یکی نگاه به گذشته دارد و دیگری نگاه به آینده. یک «دَر» می تواند هم وردی باشد هم خروجی. «دَر» میتواند شما را حبس کند و یا مانع ورود شما شود.
«دَر» ساختاری ساده است که معانی بسیاری در خود دارد و این یکی از دلایلی است که عکاسان را جذب خود می کند. اما دلیل دیگر جذابیت این موضوع برای عکاسان ممکن است این باشد که عکاسی از آن ساده است. «دَر» ها حرکت نمی کنند و به راحتی از پیاده رو می توان از آنها عکس گرفت، نور چندان فریبنده ای ندارند و دارای یک قاب مشخص هستند.
«دَر» ها می توانند بسیار پیچیده باشند و بعد از سال ها استفاده، معانی و شخصیت های زیادی به خود بگیرند. هر «دَر» می تواند بازتابی از فرهنگ، باور، مذهب و دوست داشتن ها و نداشتن های مالک آن «دَر» باشد. برای اکثر ما «دَر» بیانگر مرز است، یک دروازه محکم که از فضای داخل محافظت می کند.
«دَر» ها سازه های نمادینی هستند که از اهمیت زیادی در زندگی روزمره ما برخوردارند:
«دَر» می تواند به ورودی هر چیزی تبدیل شود ، اما معمولاً از آن برای نمادی از ورود به دنیای دیگر استفاده می شود.
«دَر باز» نماد دیرینه برای آغازی جدید بوده است. «دَر باز» نشان می دهد که راهی برای گریز وجود دارد و همچنین می تواند منظره ای از آنچه در پیش رو قرار دارد را نمایان سازد.
از طرف دیگر ، یک «دَر بسته» یا قفل شده می تواند نماد بن بست باشد و یا احساسی از این که چاره دیگری نیست، ایجاد کند.
«دَر» می تواند نمادی از فرصت یا حصر باشد.
«دَر» ها محل گذارند برای تغییر.
«دَر» نمادی از پایان و آغازی جدید است.
اگرچه ممکن است «دَر» در انتهای یک گذرگاه طولانی نمایان شود ، اما عنصری از امیدواری در آن است که چیزی آن طرف «دَر» وجود دارد. گاهی «توجه» ما بیشتر معطوف به « پشت دَر» است. گم شدن در دنیایی از نگرانی ها، قضاوت ها و ترس ها و حتی امیدها.
درها برای اولین بار در نقاشی های داخل مقبره های مصر دیده شدند. رومیان باستان دارای عناصر معماری پیشرفته ای بودند و معروف بودند که از درهای تک ، دو تایی ، کشویی و تاشو استفاده می کردند. ژانوس خدای رومیان، خدای «دَر» ها و دروازه ها، خدای آغاز و پایان، خدای گذار و خدای زمان بود و درها همچنان نماد همه این عناصر هستند.

گردآوری و ترجمه: اعظم حشمتی

نام مترجم: اعظم حشمتی
منبع: https://www.forestrat.com/، http://www.psychologycentre.co.nz/، http://www.betterphotography.in/
پیشین
به پدر و مادر نگاه کن
پسین
پژوهشی عکاسانه از مادران همراه با نسل کووید۱۹

دیگر مقالات

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

این فیلد را پر کنید
این فیلد را پر کنید
لطفاً یک نشانی ایمیل معتبر بنویسید.
شما برای ادامه باید با شرایط موافقت کنید

فهرست