بعد از پایان تحصیلات در کالج هاورفورد، بیش از 15 سال در UPI کار کرد. در طول جنگ ویتنام او رئیس دفتر عکس UPI در سایگون بود.
در سال ۱۹۷۲ قراردادی با مجله تایم منعقد کرد که به صورت اختصاصی عکاس آنها در کاخ سفید باشد. قراردادی که تا ۲۹ سال بعد ادامه پیدا کرد و باعث شد هالستد در مرکز بسیاری از وقایع قرار گیرد. او یکی از شش عکاسی بود که نیکسون را در سفر تاریخی او به چین همراهی می‌کرد. حضور متناوب او در کاخ سفید و دسترسی مستقیم به روسای جمهور آمریکا از نیکسون تا کلینتون باعث شد عکسهای او 51 بار برروی جلد مجله تایم منتشر شود که بیشترین تعداد عکس چاپ شده از یک عکاس، برروی جلد این مجله‌ است و در نوع خود رکورد بزرگی محسوب می شود.
در این دوره او همچنین به عنوان عکاس ویژه در پشت صحنه فیلم ها حاضر می شد و عکس هایی می گرفت که مورد استفاده استودیوهای بزرگ تجاری برای تبلیغات کالاهایشان بود.
هالستد یکی از اعضای ارشد روزنامه نگاری در مرکز تاریخ آمریکا در دانشگاه تگزاس در آستین است. آرشیو کارهای او در این مرکز نگهداری می شود. این روزها ، هالستد سردبیر و ناشر مجله اینترنتی دیجیتال فوتوژورنالیسم است، عکاس تبلیغاتی می کند و همچنین فیلم سازی مستند نیز انجام می دهد.
هالستد ، آرشیو 500000 قطعه از عکسهای خود را به مرکز Briscoe اهدا کرد که شامل چاپ سیاه و سفید و رنگی عکس ها ، نگاتیوها ،اسلاید و دست نوشته های او است.
او در طول دوره فعالیت خود برنده جوایز بسیاری شد و بابت سالها فعالیت، از سوی مراکز مختلف آمریکا مورد تقدیر قرار گرفت. دو بار برنده جایزه تصویر سال انجمن ملی عکاسان مطبوعات شد، مدال طلای رابرت کاپا برای پوشش خبری سقوط سایگون را دریافت کرد و در سال 2002 جایزه دستاورد یک عمر فعالیت را از انجمن عکاسان خبری کاخ سفید دریافت کرد.
کتاب او «لحظه هایی در زمان»/ Moments in Time: عکس ها و داستانهایی از یکی از برترین عکاسان خبری در آمریکا ، در سال 2006 منتشر شد.
لری فردریکسون در بخشی از معرفی این کتاب اینگونه نوشته است:
“اگر آنچه پیتر در مقدمه کتاب «لحظه هایی در زمان» نوشته است درست باشد، “هر عکاس خبری معمولی در زندگی خود مجبور است جاهایی بیشتری برود، مردمان بیشتری را ملاقات کند و چیزهای بیشتری را تجربه کند طوری که هر شخص عادی برای انجام همه این ها باید سه یا چهار بار فرصت زندگی کردن داشته باشد.” در این صورت دیرک هالستد باید به طور فشرده شش بار در طول دوران کاری اش زندگی کرده باشد که البته هنوز هم ادامه دارد. از عکاسی برای UPI در خط مقدم ویتنام تا پوشش رویدادهای کاخ سفید برای مجله تایم/ TIME به مدت سی سال، که مانند یک سری عنوان خوانده می شود: عکس های بمباران سایگون، فضانوردان آپولو 11، پرتره لوئیس آرمسترانگ، عکس های سفر نیکسون به چین و عکس های تلاش برای ترور ریگان تا عکس مشهور مونیکا لوینسکی کارآموز کاخ سفید در آغوش بیل کلینتون، که این عکس یکی از داستانهای مورد علاقه دیرک هالستد است. وقتی داستان شروع شد و عکس های مونیکا در روزنامه ها چاپ شد، دیرک به یاد آورد که در عکس هایی که سال 1996 گرفته است، از او عکسی دارد. بعد از آنکه مونیکا در دادگاه شهادت داد، آن عکس بر روی مجله تایم قرار گرفت که شاید جزء به یادماندنی ترین تصاویر روی جلد مجله تایم در دهه نود میلادی باشد. واقعیت این است که عکس های زیادی روی جلد مجله تایم قرار گرفتند اما دیرک هالستد توانست با عکسهای روی جلد مشهورش “مرد روی جلد / The Cover Guy لقب بگیرد.
ترکیبی از این اتفاقات به هم پیچیده همراه با خاطرات و عکس های دیرک هالستد، یکی از آشکارترین جنبه های آن چیزی است که عکاس خبری بودن را معنا می کند. این تصاویر از تاریخ آمریکا متعلق به هالستد است و او کم و بیش تاریخ را زندگی کرده است. در روایت های مختلفی که عکس های او را همراهی می کند متوجه می شویم همانطور که لنز دوربین او از خلال دهه هایی از تاریخ گذشته است، درآن سوی لنز او تنها یک عکاس صرف نبوده است: دویدن از میان تیرباران های گواتمالا ، عکاسی از فیلم «اینک آخر الزمان»، جان سالم به در بردن از انفجارهای رستوران های شناور در سایگون، گریه کردن با جرالد فورد وقتی متوجه شد که او در انتخابات شکست خورده است، دیدن دریای جنوبی چین فقط چند ساعت بعد از سقوط سایگون، نشستن در صندلی عقب اتومبیلی ناشناس با چشمان بسته که در حال رفتن به مخفیگاه عرفات است…
خاطرات این تاریخ زنده کم رنگ تراز عکس نیست. همانطور که هالستد در مقدمه می نویسد: “یکی از بهترین رموز روزنامه نگاری این است که عکاسان می توانند داستان سراهایی فوق العاده باشند. آنها خاطرات را رنگی و تصویری به یاد می آورند و حس زمان سنجی آنها غیرقابل انکار است….”

مترجم: سیدمهدی طباطبائی، اعظم حشمتی
گردآوری: اعظم حشمتی