اولین نمایشگاه آثار او در سال 1950 درگالری خیابان چهل و چهارم برپا شد. صاحب گالری که خود نیز عکاس بود دریافت که دی کاروا بیشتر از تکنیک های تاریک خانه ای می داند. تصاویر این دوره از زندگی هنری او در کتابی تحت عنوان ” The Sweet Flypaper Of Life ” منتشر شدند. سال بعد، از او دعوت شد تا در نمایشگاه موزه هنرهای مدرن تحت عنوان ” خانواده مرد” شرکت کند که این نمایشگاه در موزه های مختلفی درجهان برپا شد. دی کاروا همچنین یک گالری در منزل خود افتتاح کرده است که در آنجا آثارعکاسانی به فروش می رسد که می خواهند از حیطه عکاسی خبری یا تجاری وارد حیطه هنری گردند.
او در دهه شصت عکاس آزاد مجله های فورچون، نیوزویک، تایم و لایف بود. درسال 1963 او کارگاهی را با اسم ” Kamoing ” افتتاح کرد و تا سال 1966 آنجا را اداره نمود. این اسم یک اصطلاح بانتوی ( یک زبان آفریقایی ) به معنی ” تلاش گروهی ” است. هدف این کارگاه حمایت از عکاسان جوان آفریقایی – آمریکایی در این شهر بود.
در دهه هشتاد شهرت او افزایش یافت. درسال 1996 دومین کتاب او با عنوان ” صدایی که من دیدم : بدیهه گویی درنوای جاز” به چاپ رسید. او در این کتاب صدها تصویر مربوط به موسیقی جاز را که بین سالهای 1950 تا 1962 گرفته بود، جمع آوری کرده است. او همچنین متن ترانه هایی را که خواننده های بزرگی همچون بیلی هالیدی، کلمن هاوکینز، میلس دیویس خوانده اند را نوشته است. او جوایز متعددی ازجمله جایزه عکاسی خلاق بنین 1972، جایزه دستاوردهای فرهنگی و هنری موزه بروکلین 1979 و دکترای افتخاری موسسه مریلند 1986 را از آن خود کرده است.
روی دی کاروا عکاسی است که با یک دوربین کوچک کار می کند؛ همیشه عکس هایش را خودش ظاهرکرده و چاپ می کند و هنگام عکاسی فقط از نور محیط استفاده می کند حتی درفضاهای بسیارکوچک یا درشب. به همین دلیل او را استاد تن های تیره می شناسند. در آثار او ترکیبی ازصمیمیت تن ها با حالتی خیره کننده ازمحیط یافت می شود.

مترجم : فرانه فراهانی