1. خانه
  2. اخبار
  3. از میان رسانه ها
  4. روایت یک شاهد عینی از مقاطع حساس تاریخی

روایت یک شاهد عینی از مقاطع حساس تاریخی

منبع: ایسنا  –
1450198131402_Taleghani-Akhlaghi.jpg
آزاده اخلاقی در دومین پروژه‌ی عکاسی‌اش ۱۵ مقطع حساس تاریخ ایران، از مشروطه تا انقلاب، را به تصویر می‌کشد.

به گزارش خبرنگار سرویس هنرهای تجسمی ایسنا، امید روحانی – منتقد سینما و بازیگر – در ابتدای نشست دومین پروژه عکاسی آزاد اخلاقی، اظهار کرد:‌ سخت‌کوشی، اطلاع‌یابی و تحقیقات آزاد «اخلاقی» در زمینه پروژه «به روایت یک شاهد عینی» آنقدر وسیع بود که من را شگفت‌زده کرد. در پروژه اول، اخلاقی به ۱۷ مرگ در غربت (چه غربت جغرافیایی و چه تاریخی) پرداخت و حالا سه‌ماه است که در حال تحقیق و پژوهش درباره پروژه دوم است. پیدا کردن لوکیشن‌ها، طراحی لباس و همه کارهای این پروژه مثل یک پروژه سینمایی در جریان است. در پروژه دوم هم، اخلاقی قصد بازسازی تاریخ را دارد و قرار است عوامل به‌صورت حرفه‌ای‌تر این پروژه را پیش ببرند. در این پروژه از بهترین افرادی که در زمینه کاری خود استاد هستند بهره گرفته می‌شود.

او افزود: در پروژه دوم ۱۵ مقطع تاریخی حساس از انقلاب مشروطه تا انقلاب ۵۷ به تصویر کشیده خواهد شد. قرار است یک عکس مستند بازسازی‌شده به‌وجود آید. استقبال از پروژه اول به حدی بود که در سالگرد ۱۶ آذر در بسیاری از مطبوعات عکس آزاد اخلاقی با این موضوع به‌عنوان عکس واقعی از آن اتفاق گذاشته می‌شود.

آزاده اخلاقی – کارگردان و طراح این پروژه – نیز در این نشست درباره پروژه دوم «به روایت یک شاهد عینی» گفت: ترجیح می‌دهم موضوع این عکس‌ها وقتی روی دیوار رفت برای مخاطبان مشخص شود. فقط می‌توانم بگویم که این ۱۵ عکس روایت ۱۵ مقطع تاریخی حساس از انقلاب مشروطه تا انقلاب ۵۷ است که دیگر تراژیک نیستند. در واقع، در این پروژه از شخصیت‌محوری فاصله گرفته و به روایت‌محوری رو آورده‌ایم و عکس‌ها قرار است بازسازی دوباره تاریخ معاصر ایران باشند.

او ادامه داد: از خیلی قبل، مدام فکر می‌کردم صحنه‌ها چطور چیده شود و بازیگر کجا بایستد. در پروژه قبلی از بازیگران حرفه‌ای استفاده نکردیم و بیشتر دوستان خودمان، هنروران یا بازیگران تئاتر بودند و من آن‌ها را برای اولین‌بار روی صحنه می‌دیدم. برای مستندتر کردن عکس‌ها، آرشیوی از عکس‌های مستند جمع‌آوری کرده بودم و در پروژه قبل از آن‌ها استفاده کردم و به نوعی برایم رفرنس بودند. حتی از عکس‌های جهان، مثل جنگ ویتنام و جنبش دانشجویی آمریکا هم رفرنس‌هایی در این پروژه وجود داشت و تابلوهای نقاشی هم همین‌طور.

اخلاقی همچنین گفت:‌ ایده من این بود که با دوربین و نگاه امروز به‌عنوان کسی که شاهد این جریان بوده، نورافکنی روی لحظات تاریکی از تاریخ بیندازم و مثل یک کارآگاه، آن را کشف کنم و به‌صورت واقعی و شفاف پیش چشم مخاطب بگذارم. در گزارش‌ها و اسناد، همیشه تناقض‌هایی وجود داشته است. ما نمی‌توانیم تاریخ را آن‌طور که بوده، بازسازی کنیم بلکه تنها در این پروژه توانستم بعد از تحقیقات و وسواسی که داشتم، حس کلی‌ام را به عکس منتقل کنم. مثلا در عکس مرگ دکتر مصدق روی این دست گذاشتم که چقدر جای خالی مردم و غیاب ملت در خاکسپاری این مرد بزرگ دیده می‌شود.

او درباره تفاوت پروژه جدیدش با پروژه قبلی، گفت: پروژه قبل و واکنشی که مخاطبان به آن داشتند من را ترساند، چون آدم‌هایی بودند که این عکس‌ها را واقعی‌ فرض کردند. هرقدر هم می‌گفتم که این‌ها بازسازی عین به عین تاریخ نیست، فایده‌ای نداشت و برای یک ملت بی‌تصویر تبدیل به واقعیت شد. چند سال است که می‌شنوم چند پهلوان در سالگرد مرگ تختی عکسی را از پروژه من که مربوط به این ورزشکار است، به‌دست می‌گیرند و می‌گویند تختی این‌گونه مُرد، در حالی که در کار من اشتباه‌هایی هم وجود داشته است.

اخلاقی با بیان این‌که ایده این پروژه متعلق به خود من است، گفت: تحقیقات و کارگردانی پروژه برعهده خودم است و این‌بار آقای کلاری به‌عنوان مدیر عکاسی و نورپردازی در این پروژه همراه ما است.

او توضیح داد: بازیگران در صحنه حرکت می‌کنند و کسی ثابت نیست. حتی گاهی به آن‌ها می‌گفتم دیالوگ هم داشته باشند. دلم می‌خواهد عکس طوری ثبت شود که مخاطب به لحظه قبل و بعد از آن هم فکر کند. کار من بیش از هر چیز وام‌دار ادبیات است. در سال‌های گذشته سوءتفاهم‌هایی پیش آمد و در کنار آن، خیلی از آدم‌های غریبه که نمی‌شناختم‌شان خیلی به من لطف داشتند. دستاورد این پروژه برای من همین لحظات پرمهر بود.

احسان رسول‌اف – تهیه‌کننده این پروژه – نیز در این نشست گفت:‌ سال ۹۰ پس از ایده‌پردازی نخستین پروژه «به روایت یک شاهد عینی» توسط اخلاقی، اجرای ‌را دنبال و فکر کردیم که برای یک اتفاق تازه در هنرهای تجسمی یعنی وجود پروداکشن که در تجسمی متعارف نیست، کار دشواری در پیش داریم. وقتی این عکس‌ها در اسفند ۹۱ به‌نمایش درآمد، از همان زمان به فکر پروژه بعد بودیم تا این‌که بعد از چند اتود، به طرح اصلی رسیدیم.

او افزود: برای پروژه جدید چند ده هزار پژوهش انجام شده و چند ماهی است که آرام‌آرام وارد پیش‌تولید شده‌ایم. این کار شبیه ساخت چند سریال تاریخی به‌صورت موازی است. یک تیم مستندساز حرفه‌ای وقایع را جدی‌تر مستند می‌کنند و ما شاهد آثار خوبی در این زمینه خواهیم بود.

محمود کلاری – مدیر عکاسی و نورپردازی این پروژه نیز گفت: این پروژه ترکیبی از سینما و عکاسی است. گاهی ممکن است کنتراست یا رمنس کار کمتر یا بیشتر شود و مثل یک سکانس براساس کانسپتی که دارد، شیوه کار رقم خواهد خورد.

او افزود: اشتیاق کار در عکاسی و آشنایی با دیدگاه و سلیقه اخلاقی باعث شد علاقه‌مند شوم که در این پروژه حضور پیدا کنم. ما با دوربین عکاسی داستان‌هایی خلق می‌کنیم که همیشه برایم جذاب بوده است. من با عکاسی مقاله‌ای و تألیفی آشنا هستم و این موقعیت ایجاد شده که در این زمینه فعالیت کنم.

ایرج رامین‌فر – طراح صحنه و لباس این پروژه – نیز با بیان این‌که دلیل همکاری‌ام در این پروژه علاقه‌مندی به موضوع آن است، گفت: عکس‌های پروژه قبلی آزاد اخلاقی نظر من را به خود جلب کرد. کار او با فعالیت‌های من در سینما فرق می‌کند. یکی از مشکلات من در سینما این است که برای طراحی صحنه و لباس زحمات زیادی کشیده می‌شود، اما بخش بزرگی از آن به هدر می‌رود؛ اما در این عکس‌ها ریزترین اشیا باید با دقت در جای خود قرار گیرند و حتی یک چیز کوچک هم باید به تاریخ عکس متصل بماند.

او افزود: حساسیت‌ها درباره لباس و صحنه زیاد است. من تقریبا لباس‌ها را بازسازی می‌کنم نه طراحی. با ورود به این پروژه فهمیدم که چیزی از تاریخ نمی‌دانم و این باعث وحشت من شد. انتخاب لوکیشن‌ها هم به این صورت بود که چند لوکیشن‌ واقعی است و بقیه با طراحی صحنه آماده می‌شوند.

در بخش دیگری از این نشست، پیمان جعفری – مدیر تولید پروژه – گفت:‌ منابع تحقیقاتی که توسط اخلاقی جمع‌آوری شده بسیار زیاد است و ما تصمیم گرفتیم براساس آن‌ها، موضوعات را انتخاب کنیم و تصمیم بگیریم چگونه آن‌ها را نشان دهیم. از تمام روایت‌های مختلفی که وجود داشت سعی کردیم آنچه را که مشترک است جمع‌آوری کنیم. ما امروز به مردم تصویری تبدیل شده‌ایم و اهل کتاب و خواندن نیستیم. حس می‌کنم باید کاری کرد که مردم نسبت به موضوعات تاریخی‌مان تحریک شوند.

او افزود: چند ماهی است که پیش‌تولید کار را شروع کرده‌ایم و امیدوارم بتوانیم بخش زمستانی کار را در بهمن و اسفند امسال بگیریم و عکس‌های تابستانه را در اردیبهشت‌ماه کار کنیم. از نهادهایی مانند شهرداری و میراث فرهنگی می‌خواهیم در این پروژه و انتخاب لوکیشن‌ها با ما همکاری کنند.

در بخش دیگری از این نشست، علی عابدینی – طراح گریم – نیز گفت: این پروژه، سختی‌های خودش را دارد. هیچ کسی صد درصد شبیه کسی که ما می‌خواهیم نیست. با وجود سختی‌های این پروژه خوشحالم که عضوی از آن هستم، چون باعث شده بیشتر درباره تاریخ تحقیق کنم. یکی از مشکلات ما در این پروژه این است که بعضی از عکس‌ها و شخصیت‌هایی که در آن هستند خیلی واضح نیستند و آنقدر بی‌رنگ و رو و ناواضح ثبت شده‌اند که فقط می‌توانیم از روی نوشته‌ها و آنچه تصور می‌کنیم چهره‌ها را طراحی کنیم.

همچنین لاله مستوفی – دستیار اول کارگردان و برنامه‌ریز – نیز در این نشست اظهار کرد:‌ نمی‌توانیم بپذیریم که یک بازیگر حرفه‌ای توانایی کار در این پروژه را دارد یا نه، ولی وقتی بازیگری در یک فریم عکاسی بازی می‌کند باید یک حس را به بهترین شکل نشان دهد و این نبوغی است که در همان لحظه شکوفا شده است. کار ما آنقدر سخت است که باید این نبوغ را در همان لحظه شکوفا کنیم. مقوله بازیگری در عکس، در ایران خیلی نو است و کاری که اخلاقی کرده، فتح بابی است برای ورود به این حیطه.

انتهای پیام

پیشین
بیماری انسان‌های پروانه‌ای؛ روایتی مصور از رنجی دیده نشده!
پسین
۱۰ عکس برتر گرفته شده توسط پهپاد در سال ۲۰۱۵

به تازگي منتشر شده

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

این فیلد را پر کنید
این فیلد را پر کنید
لطفاً یک نشانی ایمیل معتبر بنویسید.
شما برای ادامه باید با شرایط موافقت کنید

فهرست