من ری از نمایشگاه آرموری شا در 1913 تاثیر پذیرفت و از این پس بود که نقاشی به سبک کوبیسم را آغاز کرد. او در سال 1915 به واسطه آلفرد استیگلیتز با مارسل دوشان آشنا شد و بی درنگ به ایده های او واکنش نشان داد و یکی کوشاترین اعضا گروه آوانگارد نیویورک در سال های جنگ شد. سپس از نقاشی به عکاسی گروید و در سال 1917 با دوشان و پیکابیا جنبش دادای نیویورک را بنیان نهاد و آفریدن اشیاء پیش آفریده که خود آنها را کارهای هنری می خواند آغاز نهاد. این کارها از هم چسبانی اشیا صنعتی ساخته می شدند.
یکی از شناخته ترین اشیاء او «هدیه» است که اتوی زغالی است که بر کف آن یک ردیف میخ چسپانده شده و همچون حمله ای به هنر کلاسیک شناخته می شود.
“من ری” در 1921 ساکن پاریس شد و به محافل دادا و سورئالیستی هنرمندان و نویسندگان پاریس پیوست.
او که از آزادی ای که این گروه ها تبلیغ می کردند تاثیر پذیرفته بود؛ با رسانه های گوناگونی به تجربه برخاست. درآغاز، فن عکاسی پرتونگار را گسترش داد: پی بردن به این نکته که چگونه تصاویر «بی دوربین» یا عکس نگاره (به عبارت درست تر نورنگاره) بیافریند؛ یعنی آفرینش تصاویر سیاه وسفید بدون دوربین بر روی کاغذ حساس به نور.
او این تصاویر را با گذاشتن مستقیم اشیاء به روی کاغذی که در معرض نور می نهاد می آفرید و ظهور می کرد.
در سال1922 کتابی از برگزیده پرتونگار هایش با نام «له شام دلیسیو» (میدان های دلربا) با مقدمه نقاش پرنفوذ دادا ” تریستان تزارا ” انتشار یافت که توجه آن بر ویژگی رازآلود تصاویر من ری بود.
من ری سپس با فنی به نام سولاریزاسیون نیز به تجربه برخاست که برپایه آن عکس یا نگاتیوی را هنگام ظهور در معرض پرتویی از نور می نهاد و بخشی از تصویر عکاسی را منفی و بخشی را مثبت می ساخت. او یکی از نخستین هنرمندانی بود که از فن « پردازش» استفاده کرد که از سال های 1840 به دلایل زیباشناختی شهرت گرفت.
من ری افزون بر این کوشش ها، دنیای مد و عکاسی چهره را نیز آزمود و چهره های شناخته شده فرهنگی پاریس را عکاسی کرد. بسیاری از عکس هایش در مجلات هارپرز بازار و وُوُگ انتشار یافتند.
او تجربیاتش با عکاسی را در ژانر عکاسی پرتره ادامه داد. برای نمونه، به یک مدل سه جفت چشم می داد و در«ویلون انگر» دو حفره صدا یا حفره های « اف» مانند ویلون را با شگرد عکاسی بر روی عکسی از کمر برهنه زنی برهم نمایی کرد و بدن زن را بدینسان همچون تنه ویلون به نمایش گذاشت. او همچنین آفرینش کارهای پیش آفریده خود را نیز پی می گرفت. ازدیگر آفریده های شناخته شده او مترونومی با عکس چشمی دوخته به پاندول است که « چیزی برای نابود کردن» نام دارد.
من ری در1940 از پاریس دوره اشغال آلمان ها گریخت و به لس آنجلس رفت.
دوره «هالیوودی» او از بسیاری جهات درخور ارزش است.
او با دلبستگی های ارزشمند و روح نوآور خود، شمار درخور توجهی عکس و شیئی و نقاشی و طرح هایی آفرید که بسیاری از آنها ترسیم کننده معادلات ریاضی اند. او اغلب فرم های ریاضی و هندسی را با تناسبات انسانی یکی می کرد که نمونه ای از آنها « خط کش تی» است.
درنمایشگاه سال 1948 در کاپلی گالریز،این «اشیاء احساس من»-نامی که هنرمند برآنها می نهاد-نمونه های درخور توجهی از توازن میان هنر عامه و هنر والا در لس آنجلس را به نمایش می گذاشتند و امروزه گونه ای از «هنر پیشا مردمی» به شمار می روند. من ری در این دهه آلبوم های عکاسی وچند مجموعه ازشطرنج های هندسی آفرید که با دیدی تجاری کار شده بودند.
اودر1951 به پاریس بازگشت و در همین شهر نیز به نقاشی ادامه داد و تجربه را تا زمان مرگش ادامه داد.
من ری در 18 نوامبر 1976 در پاریس درگذشت.

گردآوری: ملیحه فرهادی
ترجمه: مهدی برجیان