1. خانه
  2. بانک اطلاعات عکاسان خارجی
  3. سباستیائو سالگادو
سباستیائو سالگادو عکاس خارجی │ پایگاه عکس چیلیک www.chiilick.com

سباستیائو

سالگادو

1944/02/08

سالگادو یک لیتوانیائی برزیلی و ششمین فرزند از خانواده مردی چوپان است. در دوره کودکی بعد از چندسالی خانه بدوشی، سرانجام به سائوپولو رفت و در آنجا به تحصیل در رشته اقتصاد پرداخت. در سال 1969 به دلیل مخالفت با حکومت دیکتاتوری نظامی از پاریس متواری شد.
سالگادو پس از دریافت دکترای اقتصاد به عنوان اقتصاد دان برای سازمان بین المللی قهوه مشغول به کار شد.
ماموریت های کاری او برای بانک جهانی که معمولا به کشورهای افریقایی بود، سرآغاز علاقمندی و گرایش به عکاسی در او شد و در طی یکی از همین ماموریتها درست هنگامی که 30 سال تمام داشت در سال 1973 به عکاسی روی آورد.
در همان سال با دوربین همسرش سفر به افریقا را آغاز کرد و پس از آن بود که به طور جدی تصمیم به تغییر شغل گرفت. در آغاز با آژانس عکس سیگما و گامای پاریس به همکاری پرداخت و سرانجام در سال 1979 به آژانس عکس مگنوم دعوت شد. وی این آژانس را در سال 1994 ترک کرد و آژانس عکس خودش با نام ” تصاویر آمازون” را دایر کرد.

برخی از نمونه آثار

سباستیائو در سوم آوریل 2001 به عنوان نماینده خاص یونیسف خودش را وقف ثبت زندگی افرادی کرد که خلع ید شده اند. نخستین کتاب او با عنوان “بقیه آمریکایی ها” با موضوع فقرای آمریکای لاتین در سال 1986 منتشر شد. پس از آن کتاب های “ساحل: مردی گرفتار” – نتیجه 15 ماه حضور در آفریقای شمالی هنگام خشکسالی – ، “کارگران” – عکس هایی از کارگران اقصا نقاط دنیا، “مهاجرت و کودکان” – توجه به پدیده جهانی آوارگی های گروهی مردم- را تا به چاپ رساند.
سباستیائو، به مدت بیش از هفت سال، در بیش از 35 کشور توجه خود را به تجدید نظامهای انسانی معطوف ساخته است.
آثار او در این زمینه استعاره ای از میلیون ها انسانی است که پیوندشان را با وطن خود و آداب و رسومش گسسته اند تا به دنبال زندگی جدید و امن بگردند. همچنین این تصاویر داستانی را روایت می کنند که چگونه جمعیت در حال انفجار، دگرگونی محیط زیست، فجایع طبیعی و فشارهای اقتصادی پدیده ای بنام مهاجرت به وجود می آورند که تمام جوانب سیاسی، اجتماعی و فرهنگی زندگی را تحت الشعاع خودش قرار میدهد.
دیدگاهی که در آثار سالگادو وجود دارد به بینندگان تصویری روشنتر از تغیرات سیاسی و اجتماعی روز دنیا ارائه می دهد.
آثار سالگادو بیشتر در قالب عکسهای سیاه و سفید است که نشان دهنده احترام به موضوع و عزم راسخ او در به تصویر کشیدن وقایع می باشد. از او تصاویری خلق شده است که گواهی دهنده لگدمال شدن مقام عظیم انسانیت توسط جنگ، فقر و بی عدالتی است.
در سپتامبر 2000 او با حمایت سازمان ملل و یونیسف 90 پرتره از کودکان آواره جهان را به نمایش گذاشت. عکسهای خیره کننده آن شواهدی رسمی از 30 میلیون آواره زن و کودک جهان بود.
تاثیر و پیام آثار سالگادو از طریق ذوق هنری و مهارت خلاقانه عکاس انتقال داده می شود. او از نور و ترکیب بندی استادانه استفاده می کند. مهارت او در عکاسی و چاپ، عکس هایی به وجود می آورند که موضوع اصلی را برجسته می کنند.
در آثار او موضوعات کم اهمیت تر، از طریق تن های ملایم، در درجه دوم قرار می گیرند و اکثر نتایج خیره کننده هستند.
عکسهای او به عنوان موضوعات عکاسانه سرشار از تن ها و نورهای زیبا و مجلل اند و نمایش دهنده دردهای انسانی.
بسیاری از عکس های او آیکونو گرافیک هستند. موضوعات در کادر به خوبی جای گرفته اند و هر یک بیانگر نقطه دید سالگادو در مورد فردیت انسان در موقعیت های معین. او دید و تجربه اش را از هر دو کفه تعالی و زبونی انسان با ما سهیم می شود و از این راه قلب مخاطب را به تسخیر درمی آورد.
او می گوید:
“در نهایت تنها گنجینه و میراثی که داریم همین کره خاکی است و من تصمیم گرفتم که به بکرترین و دست نخورده ترین نقاط زمین بروم و بر اساس دیدگاه خودم به صادقانه ترین روشی که می شناسم از آن مکانها عکاسی کنم و البته تمامی آن عکسها سیاه و سفید هستند زیرا این تنها روشی است که می دانم. می خواستم ببینم که آیا می توانم نوعی بکر بودن و دست نخورده بودن را و حس احترام و ارج کامل به طبیعت و حیوانات را از طریق این عکس ها نشان بدهم. خیلی زیباست. عکسی دارم که یک سوسمار دیگری را در آغوش گرفته است. این جهان قبل از سلطه بشر است.”
بعد از یک عمر عکاسی از انسانها این یک چرخش اساسی برای سالگادو محسوب می شد. در این عکس ها می توان صدای سکوت و گرمای گدازه ها را به خوبی حس کرد. پنجاه درصد کره زمین را از بین برده ایم اما سالگادو درصدد آن بود که نشان دهد که چه چیزی به جای گذاشته ایم!
برای این پروژه سالگادو 3 ماه تمام را در جزایر گالاپاگوس زندگی کرد جائی که داروین 173 سال پیش در آنجا بنیان نظریه تکامل خود را می ریخت. در جائی که به توریستها فقط اجازه بازدید از ساحل و ماهی گیری در آنجا داده می شود، سالگادو موفق به اخذ مجوز جهت بازدید از تمام نقاط جزیره شد؛ قایقی اجاره کرد و تمام وقت خود را صرف آشنایی با پرندگان و حیوانات می کرد.
سباستیائوی شصت و چند ساله بیشتر عمر عکاسی اش را وقف اجرای پروژه های بلند مدت کرده و دوربینش را به جاهایی برده که کمتر عکاسی جرات رفتن به آنجا را داشته و یا اصلا زحمت رفتن را به خود نداده است. همین شجاعت باعث موفقیت او و بردن بیش از 50 جایزه بین المللی در سطح جهان گشته.
او از سه دوربین لایکا استفاده می کند. اکثر مواقع لنزهای 28، 35، 60 میلی متری بکار می برد(هر کدام روی یک دوربین). از فیلم سیاه و سفید Tri-X استفاده می کند. در محیطهای کم نور و فضای بسته فیلم 3200 TMax به کار می برد تا نیازی به فلاش نباشد. او فیلم هایش را خودش ظاهر نمی کند، اما اکثر چاپ ها را خودش می زند البته گاهی اوقات نیز با کمک دوستش.
سالگادو به همراه خانواده اش در پاریس زندگی می کند. همسر او لیلیا، اینک مدیر شرکت آمازوناس امیج و طراح اصلی نمایشگاه ها و کتاب های او است.
گردآوری : فریدون اصغری میلانی و فرانه فراهانی
ترجمه : فرانه فراهانی

عکاسان ایرانی

عکاسان بین المللی

فهرست