نخستین آثار از تجربه های عکاسی «فائزه قجاوند» با عنوان « سکوت » عصر جمعه ۲۹ آذر ماه جاری در گالری ایده به نمایش درمی آید.
به گزارش پایگاه عکس چیلیک در این نمایشگاه که نخستین تجربه نمایشگاهی این عکاس جوان به شمار می رود تعداد ۲۲ قطعه عکس سیاه سفید در اندازه های متفاوت با سیستم چاپ حرفه ای بر روی کاغذ اپسون به نمایش گذاشته می شود.
فائزه قجاوند متولد سال ۱۳۷۱ است و با وجود مدرک کارشناسی عکاسی، دانشجوی کارشناسی ارشد رشته عکاسی در دانشگاه هنر تهران است.
در متن قاب نخست نمایشگاه عکس «سکوت» که گردآوری آن از سال ۱۳۹۳ تا سال ۱۳۹۷ زمان برده است، آمده:
بر روی زمین چیزی نرمتر و انعطاف پذیرتر از آب نیست؛ ریشه ای که در هستی دوانده شده و می تواند در هر کجا شکل متفاوتی به خود بگیرد. تنوع شکل آب و تنوع دیدن تصویر آن، به پرورش خیال انسان کمک کرده و او را به عمق خویشتن ترغیب می کند.
در اینجا برای بیان این مفهوم از عکاسی منظره بهره گرفته شده که هدف از آن، ایجاد گفتمانی متمایز در بازنمایی فضاست. این مجموعه برآن است؛ تا شوق بازگشت و دیدن دوباره طبیعت را در بیننده به وجود آورد.
نمایشگاه عکس «سکوت» فائزه قجاوند ساعت ۱۶ روز جمعه ۲۹ آذر ماه در گالری ایده گشایش یافته و تا ساعت ۲۰ ادامه خواهد داشت.
سایر علاقمندان می توانند تا پایان روز سه شنبه ۳ دی ماه همه روزه از ساعت ۱۶ تا ۲۰ از عکس های به نمایش گذاشته شده در نگارخانه ایده دیدن کنند.
گالری ایده در تهران، خیابان کریمخان زند، خیابان سنایی، خیابان هجدهم، شماره ۲۶ واقع شده است.
منبع: پایگاه عکس چیلیک
۳ دیدگاه. دیدگاه جدید بگذارید
نمایشگاه سکوت با عکسهایی از خانم فائزه قجاوند که به صورت سیاه و سفید در اندازه های مختلف ارائه شده است،نماهایی بسته از برکه های آب وکناره های رود یا دریا هستند. در نماهایی که از برکه های آب گرفته شده گاه تصویر ریشه گیاهان برکه در آن دیده می شود و گاه خود گیاه عکاسی شده است. عکسهایی که از کناره های رود یا دریا است، برخی حرکت امواج آب و متلاشی شدن آنها تصویر شده و برخی موجهای ریزی بر سطح آب. تکمیل کردن این پروژه طی ۴ سال نشانگر مداومت و تکرار عکسها در موقعیتهای متعدد برای رسیدن به ثبت لحظات دلخواه می باشد.
نمایشگاه، با عنوان “سکوت” مطرح شده است که از کلیت نمایشگاه نمیتوان چنین حسی را دریافت کرد.برخی عکسها حس سکون و سکوت را دارند و برخی خروشی از امواج در آن به تصویر کشیده شده است.
در قاب نخست نمایشگاه می خوانیم: “… در اینجا برای بیان این مفهوم از عکاسی منظره بهره گرفته شده که هدف از آن، ایجاد گفتمانی متمایز در بازنمایی فضاست. این مجموعه برآن است؛ تا شوق بازگشت و دیدن دوباره طبیعت را در بیننده به وجود آورد.” گرچه قوت و ضعف در عکسها بسیار فراز و فرود دارد، اما تا هدفی که در متن اول آمده هنوز فاصله دارد و در انسان شوقی برای دیدن دوباره طبیعت به وجود نمی آورد و تشویشی که در انتخاب عکسهاست نگذاشته که نمایشگاه در خدمت هدف باشد.
از آنجایی که عکاس مدت متمادی از سوژه های خود و در فصلهای مختلف عکاسی کرده وبه گفته خود وی، این استمرار برای دیدن تفاوت فضا در زمانهای مختلف و دغدغه محیط زیستی بوده است، شاید بهتر می بود که عکسهای متفاوتی که گویای این امر باشند را انتخاب می کرد و کپشنهای مناسبی برای هر تصویر گذاشته می شد که مطلبی را که عکاس در ذهن داشته را برساند.
نمایشگاه “سکوت” تلاشی ستودنی از یک عکاس جوان است که در شرایط سختی که بر هنر و عکاسی، این روزها سایه افکنده ، سعی کرده است که دست روی دست نگذاشته و در حرکت باشد.
داشتن ایده و فکر اولین فاکتور مثبت در مجموعه عکس هاى فائزه قجاوند بود، او به مفهومى پرداخته بود که شاید از پیش نگاه بسیارى از ما کنار گذاشته مى شود.
اما آن گفتمان متمایز که او در پس ذهن اش خلق کرده و به قلم آورده بود، در بازنمایى فضا در عکس چندان نمود پیدا نکرده بود.
عکاس براى بیان مفهوم ذهنى اش ، از عکاسى منظره بهره برده بود که بیشتر انتزاعى از طبیعت بود تا آنچه منظره اى از طبیعت در ذهن تداعى مى کند.
عکاس در برخورد مفهوم ذهنى اش با عنصر آب (به عنوان موضوع)
در چند قاب گام هاى موفق و عالى اى برداشته بود اما
تنوع نگاه چندانى نداشت، در موضوعى سیّال برخوردى تقریبا ایستا داشت.
چیدمان مناسب و بجاى قاب ها بر روى دیوار از فاکتورهاى خوبِ بصرى نمایشگاه بود.
در بدو ورود به نمایشگاه ” سکوت” و خواندن متن قاب نخست، علاوه بر ایجاد جذابیت جهت دیدن عکس ها، گویی بیننده را به نگاهی نو از عنصر آب دعوت می کند. انتظار سکوت از روان بودن. تناقضی که بیننده کنجکاو را به نوعی تحلیل از این نگاه نو ترغیب میکند.
در یک نگاه کلی به قاب های نمایشگاه فارغ از چیدمان خوب و در خور توجه آن، نوعی یکدستی و سکون در آنها دیده میشود و بیننده ای که به دنبال دیدن تنوعِ به تصویر کشیده شده از سیالِ آب است را سردرگم میکند. شاید بیننده ناخوآگاه خود را با نگاهی انتزاعی به موضوع راضی کرده و قاب ها را یکی پس از دیگری دنبال کند اما در تمام مدت دیدار از قاب ها ذهن اش به دنبال عکاسی منظر میگردد.
به هر صورت موضوع سکوت را در روانیِ عنصر آب دیدن نوعی تحلیل شاعرانه است که عکاس به خوبی از عهده آن بر آمده است.