شعری که زندگی است

برخی از مورخان اعتقاد دارند از نظر پیشینه تاریخی « احتمالاً زندگی کوچ نشینی در ایران به حدود 8000 سال پیش برمی گردد » در مقاطعی نیز از یک طرف تاخت و تاز اقوام مهاجم به ساکنین شهرها و روستاها موجبات ترک سکونتگاهها و جابجایی جمعیتهای انسانی را فراهم کرده و از طرف دیگر در مقاطعی ورود اقوام و مللی با خاستگاه عشایری لشکرکشی ها و یا مهاجرت برای گذران زندگی، الگوی زیست کوچندگی را رونق بخشیده است.
عشایر با اقتصاد نسبتاً خوداتکا، معیشتی و خودکفا، زندگی ساده و بی آلایش با برخورداری از قلمروی وسیع و همزیستی با طبیعت قرنها فراز و نشیب کوهها و دره ها پیمودند و بر تاریخ، فرهنگ و اقتصاد ایران تاثیر گذاشته است.
کوچ نشینی کهن ترین شیوه زیست بشر است که با پابرجا بودن آن تا عصر حاضر از بزرگ ترین جاذبه های این شیوه معیشت است و همین شیوه خاص زندگی سبب شده ایلات و عشایر « دیدنی ترین جاذبه عصر تکنولوژی » لقب بگیرند.
عشایر به شیوه ای جذاب و باورنکردنی طی قرن ها و سال های طولانی اقدام به حفظ سنن و آداب و رسوم گذشته خود نموده اند و این اصالت به جاذبه ای برای صنعت گردشگری تبدیل شده است. مسکن عشایر و نوع زندگی آنها، زبان و موسیقی، غذاهای محلی، صنایع دستی، رقص و لباس های محلی به همراه آیین های به جای آوردن جشن های عروسی و محلی از مهم ترین جاذبه های ایلات و عشایر است.
بارزترین مشخصه ایلات و عشایر شیوه زیست آنان است که برخلاف یک جانشینان روستایی و شهری در کوچ و نقل و انتقال دایمی سیاه چادرها و رمه های خود هستند. عشایر کوچ رو در همه نقاط ایران در حوزه های غرب و جنوب غرب، شرق و جنوب شرق، شمال غرب، شمال شرق و مرکزی ایران ایلات و عشایر پراکنده شده اند.
عکاسی از عشایر برای من یک جوشش فرهنگی است و همواره سعی کرده ام با استفاده از دوربین عکاسی و بیان هنری به ثبت و ضبط این میراث کهن بپردازم.در روزگاری که مدرنیته در تمام ساختارهای جامعه رسوخ یافته و زندگی ایلی نیز بی تاثیر از آن نیست، برای من که این زندگی را خود تجربه کرده ام، فراموش آیین ها و باورهای ایلی در این رهگذر سخت است و شاید همین باعث گرایش من به عکاسی از عشایر شده است.