در سال 1958 در ساکن شهر لندن شد و برای مدتی به کار چاپ مشغول بود، تا اینکه در سال 1961 با آنتونی گادوین سردبیر انتشارات پنگوئن ازدواج کرد. این زوج در زندگی مشترک شان صاحب دو پسر شدند ولی در اواسط 1970 شوهرش او را ترک کرد و مدتی پس از طلاق مرد.
وی بدون اینکه آموزش عکاسی دیده باشد از سال 1966 در حین عکاسی از بچه هایش به این هنر علاقمند شد و به طور جدی آنرا دنبال کرد. « فی گادوین » کارش را با عکاسی از نویسندگان برای طرح جلد کتاب هایشان آغاز کرد. از آن جمله می توان به: کینگزلی امیس در احاطه بطری های خالی ویسکی ، آنجلا کارتر در باغچه اش و نیز رابرت لاول شاعر، لم داده بر مبل خانه اش اشاره نمود. ولی خیلی زود فهمید که تصاویر مناظری که با تلاش بسیار تا صبح مشغول چاپ آنها بود بر جلد کمتر کتابی نقش می بندد. اینگونه با جستجوی یک بنگاه ادبی نمایشگاهی از آثارش را ترتیب داد.
« فی گادوین » به صورت حرفه ای پیاده روی می کرد و علاقه وافری به زمین داشت.
کتاب ” قدیمی ترین جاده” با نویسندگی JRL  اندرسون و عکاسی گادوین که کتابی راهنما و تحقیقی از منطقه ریج وی در یورکشایر می باشد در سال 1975 به چاپ رسید، و در نهایت 25000 نسخه از آن به فروش رفت و این یک موفقیت آنی برای او محسوب می شد، و این عکس ها نقطه پرتاب او به سمت عکاس منظره شدن بود.
کارهای « فی گادوین » به صورت گسترده ای چاپ شده و در تلوزیون تقدیر به عمل آمده و در نمایشگاه های بزرگ جهانی به نمایش درآمده است. فعالیت هایش او را با موسسه خیریه رامبلرز مرتبط ساخت؛ به طوری که پس از مدتی نقش رهبری اصلی را در آن موسسه عهده دار شد و در نهایت منجر به راه اندازی کمپین های محیط زیستی در اواخر دهه 1980 شد.
« فی گادوین » مشهورترین عکاس منظره در بریتانیا است. او با تد هیوز، شاعر انگلیسی همکاری داشت، بعلاوه عکاسی چهره ازنویسندگان را ادامه داد. بخاطر نگاه خاص او به طبیعت حومه بریتانیا است که باعث شد با عکاس بزرگ امریکایی آنسل آدامز مقایسه شود. وی از1987 تا 1990 نماینده موسسه خیریه رامبلرزبود.
عکسهای او حالات مختلف از بافت زمینهای بایر، جنگلها و مسیرهای پیاده روی در حومه بود که با حساسیت قابل توجه، اکثرا به صورت سیاه و سفید و با محدوده رنگی فوق العاده ای گرفته شده بود.
پرتره های او که امروزه در گالری ملی پرتره نگهداری میشود، همگی به یک میزان موفق بودند، به طوریکه فیلیپ لارکن (شاعر و نویسنده) مجذوب توانایی او شده بود. عکسهای او همچنین توجه را به سمت کمپین های محیط زیستی جلب میکرد، و نقد او تحت عنوان  “سرزمین ممنوعه ما” موفق به کسب اولین جایزه سال کتاب سبز شد.
دستاوردهای « فی گادوین » از آنجا قابل توجه تر است، که تا قبل از اواسط سی سالگی اش اصلا عکاسی نکرده بود. در سالهای بعدی او هیچگاه دست از تجربه برنداشت. در دهه های 80 کارهای او بیشتر به صورت رنگی و آبستره  درآمد، و در سن 70 سالگی با اشتیاق از قابلیتهای عکاسی دیجیتال استقبال کرد.
او بورسیه های عمده ای از شورای هنر دریافت کرده و به طور گسترده ای در اسکاتلند سفر کرد. جائیکه او عاشق حلقه های سنگی در کالانیش (دهکده ای که در آن سنگ های عظیم به صورت ایستاده مربوط به 3000 سال قبل از میلاد می باشد) و کیفیت نور در ساترلند، شد. دریافت کمک هزینه ای تحقیقاتی در بردفورد نیز منجر به خلق یک سری آثار با موضوع مناظر شهری پساصنعتی منطقه یورکشایر غربی شد.
بر خلاف آنسل آدامز او علاقمند به مناظری بود که مداخلات انسان به آن شکل داده بود: مانند راه ها و دیوارهای سنگی که عناصری تکرار شونده در آثارش هستند.
زمانی که او شروع به عکاسی رنگی کرد، گفت: « عکاسی رنگی هیچ وقت به طور ویژه برایم جالب نبوده اما مناظر شهری واقعا مرا هیجان زده می کند ».
« من به عکس قطعی از چیزی باور ندارم. زمین موجودی زنده و دارای تنفس است که نور در هر ثانیه چهره آنرا تغییر می دهد و این چیزی است که من عاشقش هستم ».
« فی گادوین » در 27 ماه می سال 2005 درگذشت.
پس از درگذشت این بانوی عکاس ، پسرانش در حفظ نام و یاد و آثار ایشان بسیار کوشیدند به گونه ای که امروز هر آنچه که هست مدیون سعی این دو فرزند « فی گادوین » است.

گردآوری و ترجمه: مریم خداوردی