به عنوان یک نوجوان دستگاه بزرگ کننده عکس خودش را ساخت و برای کار به یک فروشگاه محلی عکس رفت. لینک، رشته هنرهای دستی را در دبیرستانی واقع دربروکلین تحصیل کرد و بعد از آن در رشته مهندسی عمران از موسسه پلی تکنیک بروکلین فارغ التحصیل شد.
او هاکی بازی می کرد و دانشجوی بسیارسرشناسی بود و کل دوره چهارساله کالج که در حال تحصیل مهندسی عمران بود، مسئولیت کلاس را برعهده داشته و نماینده بود. وی به عنوان عکاس و یرایشگر عکس در روزنامه مدرسه کار می کرد و پس از فارغ التحصیلی پیشنهاد شغل عکاسی از طرف یک شرکت روابط عمومی در نیویورک با عنوان “کارل بیویر و شرکا”، یکی از بزرگترین شرکت های روابط عمومی کشور را پذیرفت . او از سال 1937 تا 1942 برای بیویر کار کرد. وی هیچگاه به دنبال شغل مهندسی نرفت. با شروع جنگ جهانی دوم، وینستون، بایویر را ترک کرد و برای کاردر آزمایشگاه موسسه کلمبیا درمینولا، لانگ آیلند رفت، جایی که تحقیقاتی سری برای دولت ایالات متحده انجام داد. راه آهن لانگ آیلند درست در پشت آزمایشگاه کشیده شده بود. لینک، همواره مجذوب لوکوموتیو های بخار بود و نزدیک بودن راه آهن لانگ آیلند علاقه او را زنده کرد و شروع به عکاسی از لوکوموتیوها نمود. او متوجه شد که در عکاسی از لوکوموتیوها یک مشکل اساسی وجود دارد و آن هم نور بود. روزی او گفت: ” شما نمی توانی خورشید را جابجا کنی، و ریلها را هم نمی شود حرکت داد، پس باید کار دیگری برای نورپردازی بهترموتورها انجام داد”. او شروع کرد به ساختن تجهیزات فلاش برای عکسهایی در اندازه بزرگ از راه آهن، که ترجیح می داد شب عکاسی شوند. بعد از جنگ او دوباره از طرف شرکت بیویر دعوت به کار شد اما وی نپذیرفت چرا که تصمیم گرفته بود تا عکاسی حرفه ای و مستقل شود. او به زودی به خاطر عکس های ماهرانه خود از محیط های کارخانه و صنعتی پیچیده، شناخته شد.
در سال 1955 وینستون لینک به استونتون، ویرجینیا سفر کرد تا یک عکاسی صنعتی انجام دهد. او می دانست که راه آهن نورفک و غرب(Norfolk & Western Railway) ازنزدیکی وینزبارا عبور کرده و این آخرین راه آهن با لوکوموتیوهای بزرگ بخار آمریكا می باشد. لینک رفت که بازدیدی به عمل آورد. از آر-اچ اسمیت، رئیس راه آهن نورفک و غرب مجوز دسترسی به ریلها را اخذ کرده و در شب 21 ژانویه 1955 با تجهیزات خود برای شروع عکاسی از قطارها بازگشت. در پنج سال آینده وینستون 20 سفر به راه آهن نورفک و غرب در ویرجینا، ویرجینیای غربی، مریلند و کارولینای شمالی انجام داده و 2400 عکس تولید کرد. اکثر عکسها بر روی فیلم 4 در5 توسط یک دوربین قطع بزرگ تولید شدند. آخرین لوکوموتیوهای بخار نورفک و غرب در می 1960 از سرویس خارج شدند و وینستون به نیویورک بازگشت، جایی که او کارش را به عنوان یک عکاس تبلیغتی ادامه داد. او مراحل ساخت پل ورازانو-نروز (Verrazano-Narrows Bridge ) در بندر نیویورک را ثبت کرد، برای ووکس واگن آمریکا و همچنین چند موسسه تبلیغاتی دیگر عکاسی کرد. لینک مانند تاریخ نگاران به عنوان هنرمند، مهارتهای تکنیکی خود را در خدمت مستند کردن سوژهای خودش به خدمت می گرفت تا اینکه بخواهد از آن به عنوان وسیله ای برای شهرت یا ثروت استفاده کند. در واقع کمی بعد از شروع مستند نگاری تصویری از راه آهن، کشف کرد که هیچ کس علاقه ای به عکس هایی از یک تکنولوژی قدیمی ندارد. با این حال وینستون صداهایی از موتورهای بخار ضبط کرده بود که دریافت صداهای باکیفتی که ضبط کرده است بسیار سریع در حال شناخته شدن است.
سالها قبل از اینکه عکسهای “نورفک و غرب” او شروع به جلب توجه کنند، وی اولین، از سری 6 تایی صداهای ضبط شده را با نام ” صداهای قطار بخار” در سال 1957 منتشر کرد. تازه در سال 1983 بود که عکاسی او به عنوان اثر هنری شناخته شد. در همان سال لینک استودیوی خود را در شهر نیویورک بست و به بخش روستایی جنوب سیلم ، نیویورک نقل مکان کرد. “بخار، فلز و ستارگان” در سال 1987 منتشر شد که اولین مجموعه عکسهای راه آهن وینستون لینک را در قالب کتاب ارائه می کرد که به طور چشمگیری باعث شناخت بیشتر کارهای او شد. “آخرین راه آهن بخاری در آمریکا” که در سال 1995 منتشر شد موقعیت او را به عنوان عکاس برجسته آمریکا از قطارهای بخار تثبیت کرد. نمایشگاه کارهای او در سراسر ایالات متحده، بریتانیا، اروپا و ژاپن برگزار و دیده شد. منتقد مشهور و مدیر سابق بخش عکاسی در موزه هنرهای مدرن، جان ساروکوفسکی، یک بار، وینستون لینک را به نام “یکی از مردان بزرگ طبیعت و یک نابغه برحق آمریکایی” نامید.
در سال 2000 ویینستون لینک با ساخت “موزه ا.وینستون لینک” که در ایستگاه مسافری تاریخی “نورفک و غرب” در رونوک، ویرجینیا واقع شود، موافقت کرد. این ایستگاه توسط طراح صنعتی مشهور، ریموند لووی تعمیر و بازسازی شد و موزه در سال 2004 گشایش یافت در حالی که آقای لینک به طور فعالی در برنامه ریزی آن دخیل بود. “اوگل وینستون لینک” به علت حمله قلبی در 30 ژانویه سال 2001 در نزدیکی خانه اش در سیلم جنوبی، نیویورک درگذشت.

گردآوری و ترجمه: مریم خداوردی