لی فریدلندر یکی از عکاسان و هنرمندان موثر آمریکایی است که در سال 1934 در شهر آبردین واشنگتن متولد شد.
او برای اینکه یک عکاس حرفه ای شود وارد مرکز هنر لوس آنجلس شد اما دیری نپایید که آنجا را ترک کرد. سپس در سال 1956 به نیویورک رفت و شروع به عکاسی آزاد نمود.
در مسیر یافتن شغل و مشغولیتهای عکاسیش با افرادی در نیویورک روبرو شد که مسیر زندگی او را تغییر دادند. این افراد کسانی نبودند جز رابرت فرانک، دیان آربوس، گری وینو گرند، لوئیس فائورر، هلن لویت، ریچارد آودون و همچنین والکر اوانز.
فرید لندر و دوستان جدیدش به همراه متصدیان مبتکری مانند جان زارکووسکی و ناتان لیونز باعث تغییر مسیر عکاسی آمریکایی در دهه های 1960 و 1970 شدند. او پس از ازدواج با ماریا دی پائولی در سال 1985 به شهر کوچکی در منطقه هادسون ریور یعنی همان محل سکونت فعلی اش، نقل مکان کرد.
زمانیکه فرید لندر مشغول به کار شد، جامعه فرهنگ آمریکایی به سرعت دستخوش تغییراتی اعم از جنبش های حقوق بشر، جنگ ویتنام، ترورهای سیاسی و هیپی ها بود؛ اما او ترجیح داد برای درک این برهه از زمان، از این وقایع موقت و زودگذر به طور مستقیم عکاسی نکرده و بیشتر به حاشیه آنها مانند زندگی جاری در خیابانها و جنبه های فرعی این تغییرات بپردازد. او در نهایت، با کمال صداقت شروع به ثبت واکنش های خود نسبت به این تغییرات گردید و دریافت که بهتر است به جای آنکه تحولات جامعه را در قطع بزرگ به تصویر درآورد، پرتره ی خود را ضمیمه ی عکسها نماید. اولین کتاب فرید لندر به نام ” پرتره شخصی” ( مجموعه عکسهایی از فریدلندر، انتشارات های وایر، سال 1970 ) بر مبنای این اکتشاف بوده است و تقریبا پایه تمام کارهای بعدی او نیز می باشد. فرید لندر پس از این کتاب، پانزده کتاب دیگر نیز منتشر نموده که از بین آنها می توان به این عناوینی چون: نگاهی به بیابان- سیب ها و زیتون ها- چوب ها و سنگ ها، معماری آمریکا – موسم شکوفه ی گیلاس در ژاپن اشاره کرد.
مشاهده یک عکس به همان شکلی که در دنیای حقیقی بوده، بسیار دشوار است، زیرا وقتی از یک صحنه عکس گرفته می شود، آن صحنه کاملا از زاویه دید عدسی به نمایش در می آید . اما عجیب تر آن است که وقتی یک عکس به دنیای حقیقی برگردد، ناپدید می شود یا به اصطلاح در آن گم شده و حالت خبری خود را از دست می دهد. از آنجاییکه عکس نوعی نگاه و دید تلقی می شود می تواند زاویه نگاه ما را تحت تاثیر قرار دهد. فرید لندر در این زمینه تلاش بسیاری کرده تا بتواند این چهره را تغییر دهد. او مستقیما پا در قلمرو دشمن گذاشته ، گلوی او را چنگ زده و از اسلحه ی او بر علیه خودش استفاده نموده و او را مجبور ساخته تا عقب نشینی کند و قدرت استفاده از چشمهایمان را به ما برگرداند. یکی از روشهای او برای تحقق این امر، بردن دوربین به اماکنی بود که اندکی غیر عادی به نظر می آمد. به عنوان مثال او برای انجام چند پروژه ی سفارشی مجبور شد به محل کارهای مردم برود .
این مجموعه از عکسهای او پس از نمایش در نمایشگاه آثار هنری به صورت یک کاتالوگ در سال 2002 در نیویورک منتشر شده است .معمولا در آمریکا از لحاظ سیاسی ترجیح داده می شود، تصاویر واقعی از محل کار کارگران گرفته نشود ، مگر آنکه بخواهند یک واقعه ی بزرگ صنعتی را تحت پوشش رسانه ای قرار دهند . بنابراین به ندرت می توان تصاویری از محل کار مردم مشاهده کرد. اما فرید لندر به اماکن مختلفی از یک کارگاه تولیدی کوچک گرفته تا کارخانه ی بزرگ جمع آوری قطعات کامپیوتر به تنهایی و به طور سرزده پاگذاشت و عکاسی کرد. او به دنبال این نبود که از موضوعات جذاب عکاسی کند ، بلکه سعی می کرد تا از هر چیزی ، عکس جذاب بگیرد.