1. خانه
  2. اخبار
  3. سایر خبرها
  4. ماسوله ۱۳۶۰ در نگارخانه شماره شش

ماسوله ۱۳۶۰ در نگارخانه شماره شش

نمایشگاهی انفرادی از عکس های ساسان مویدی با عنوان « ماسوله ۱۳۶۰ » از روز جمعه ۱۲ آذر ماه جاری در نگارخانه شماره شش گشایش می یابد.

به گزارش پایگاه عکس چیلیک در این نمایشگاه تعداد ۱۸ قطعه عکس سیاه سفید در اندازه ۳۰ در ۴۰ سانتیمتر از آثار عکاسی شده توسط عکاس مربوط به اوایل دهه شصت به نمایش گذاشته می شود.
مویدی متولد خرداد ماه سال ۱۳۳۸ است و عکاسی را از اواسط دهه پنجاه با آموزش هایی در زمینه روابط عمومی به شکل علاقمندانه تجربه کرد. ایشان از اوایل دهه شصت با حضور در واحد عکس سازمان صداوسیمای ج.ا.ا تجربیات ارزنده ای را در حوزه عکاسی خبری و سالهای جنگ عراق بر علیه ایران از خود برجای گذاشته است.

در متن قاب نخست این نمایشگاه به قلم کیارنگ علایی آمده است: « اگر به زعم «رابرت کاپا» حقیقت بهترین تصویر و بهترین تبلیغ باشد، باید گفت عکاسی مستندگرایانه نمونه متعالی قابل مطالعه در مورد زندگی انسان در دوره های مختلف است. عکس مستند ذاتا خودبیانگر است، و با بی واسطه گی در خدمت بیان واقعیت قرار می گیرد. ادراک عکس مستند بر اساس اطلاعات عمومی و پیش زمینه هایی است که مخاطب از شیوه زیستن انسان در دوره زمانی خاص در ذهن دارد. او با قیاس این پیش زمینه ها و اطلاعاتی که عکس مستند بدون جانبداری در اختیار او قرار می دهد به ساحت پیام و آگاهی در عکس مستند راه می باید.
مستندگرایی اساسا با چند مولفه اصلی و زیر مجموعه های مختلف شناخته می شود: «ساختار تاریخی» و «دلسوزی نسبت به تاریخ» دو مولفه اصلی این نوع عکاسی اند و در زیر مجموعه های این رویکرد: بی طرفی عکاس نسبت به واقعه، گواهی و شهادت بر وضع موجود در صحنه، و احساس دین و تعهد نسبت به وضعیتی مشخص و معین از زیستن آدم ها در دوره ای خاص، از دیگر زیرمجموعه های رویکرد مستندگرایانه اند.
ماسوله 1360 - ساسان مویدی - نگارخانه شماره شش احساسی که به صورت عمومی، مواجهه با عکس های مستند نصیب مان می کند یک جور حس خیرخواهانه از سوی عکاس نسبت به اماکن و انسان ها است. همان «بوی تغییر ز اوضاع جهان می شنومِ» حضرت حافظ است که اینجا در سندی تصویری با توجه ویژه عکاس به مکان و واقعه ای خاص در هم آمیخته تا نیاز به احساس تغییر در نوع زندگی یا معماری را به مخاطب القا کند. این وجه از عکاسی مستند در دهه ۱۹۳۰ آمریکا بیش از همیشه به چشم می آید  و آرمان گرایی و اصلاح طلبی را نسبت به وضعیت زندگی انسان مد نظردارد.
عکس های «ساسان مویدی» در نگاهی عمومی، گونه ای از عکاسی مستند را پیش روی مان قرار می دهند که بی شباهت نیست به سفرهای عکاسانه رایج از میانه قرن نوزدهم به بعد که در آن عکاس – عموما با حمایت های ارگان های دولتی – به تهیه انواع عکسهای مستند از اقوام و نوع زندگی ملل مبادرت می ورزید، سفر تیموتی . اچ. ا. سالیوان برای مستند سازی غرب آمریکا در حدود ۱۸۷۰، و آرشیو سازی شرکت آلیناری در حدود ۱۸۵۰ نمونه هایی از این دست عکاسی اند. اگرچه می دانیم ساسان مویدی نه با کمک هیچ ارگان دولتی یا خصوصی – که صرفا بر پایه عشق به فرهنگ و علاقه به مردم این سرزمین – اقدام به ثبت این عکس ها کرده است. ثبت هایی که می کوشند وجوه مختلف اقلیمی/فرهنگی یک نقطه خاص از استان گیلان را متمایز کنند و بر پایه رسالت های آشکار عکاسی مستندگرایانه حرکت کنند.
ماسوله اقلیمی با ویژگی های خاص و یکتا است. آفتاب اولین اشعه نور خود را بر بلندای کوه شاه معلم ماسوله می تاباند، و مردم این خطه با قرار دادن تکه های کوچک آینه بر سردر خانه هایشان، آخرین ذرات نور غروب را در آن بازتاب داده و به تمام سطح شهر باز می گردانند. این شهر بر پایه محلات چهارگانه بنا شده، اما ساختار معماری آن به شکلی است که این محله ها در بیشترین تماس و ارتباط با یکدیگر قرار دارند و برای استفاده از حداکثر زمین در این شیب تند کوه، ساختار پلکانی را برای معماری آن در نظر گرفته اند. در ماسوله هر گونه حضوری – حتی به منفعلانه ترین شکل نیز – «واقعه ساز» است، این شهر جادویی بر بلندای کوه های تالش، از معماری منحصر به فرد و خیره کننده ای در دنیا برخوردار است که رفت و آمد آدم ها، گپ و گئده ها، و حضور تک پرسوناژها روی بام ها یا داخل کوچه ها حتی، در آمیزشی غریب با معماری سطوح و دیوارها، ترکیبی خیره کننده و سوال برانگیز ایجاد می کند: یک جور هم گونی شدید میان انسان و سازه های خویش.
عکس های مستند ساسان مویدی از جهت اصول کلی و الفبای تصویری نکات بارزی را نمایش می دهند. یکی از این ویژگی ها «ونتیج» مناسب است، یعنی قرار گیری عکاس در زاویه مناسب نسبت به صحنه و اتخاذ شیوه مناسب برخورد با موضوع، که طبیعتا در رویکرد مستندگرایانه، این امر در سریع ترین زمان ممکن صورت می گیرد.
نکته دیگر «شکل» و نوع به کار بستن خطوط است. در عکس ها رهگذران و ساکنین ماسوله توسط پنجره ها، سطوح تو در توی بام ها، یا دیواره بازار و درهای بسته مغازه ها قاب شده اند و این خطوط، هویت جدیدی به آن رهگذران بخشیده است. «بیان» و «داستان» از دیگر مولفه ها است که ساسان مویدی با بهره گیری معقول و به دور از هیجان از عناصر جوی – مه غلیظ و افق های ناپیدا – و تیپ نگاری صحیح به آن نزدیک شده است.
عبور و هویت یافتن گذرگاه های کوچک در ماسوله یکی دیگر از خصیصه های بارز مکانی است که در عکس های ساسان مویدی به چشم می خورد. در پرتره های محیطی این عکاس، پسزمینه های پویا که بار اصلی اطلاعات دهی را بر دوش دارند به چشم می خورند، این پسزمینه ها گاهی با تفاوت نوری شدید نسبت به پیش زمینه، خبر از دنیایی دوگانه می دهند و گاهی در تصویر منعکس شده در آینه قهوه خانه ها، تنهایی و عزلت پیرمرد نشسته در جلوی کادر را پوشش می دهند.
عکس ها با خلوص و صراحت بالایی ثبت شده اند و نمایش آن ها در این مقطع زمانی در گالری شماره شش تهران فرصت مناسبی است تا حسرت رویکرد ناب مستندگرایانه را که در سال های اخیر در کشور ما رو به زوال است، با خود حمل کنیم و بر این تلاش شایسته و درخور، ارج نهاده و قدردان این دغدغه انسانی باشیم ».

نمایشگاه عکس « ماسوله ۱۳۶۰ » ساسان مویدی ساعت ۱۶ روز جمعه ۱۲ اذر ماه گشایش یافته و تا ساعت ۲۰ ادامه خواهد یافت. علاقمندان می توانند تا پایان روز جمعه ۱۹ آذر ماه همه روزه در طول روزهای هفته به جز پنجشنبه از ساعت ۱۶ تا ۲۰ از عکس های ساسان مویدی در نگارخانه شماره شش دیدن کنند.
نگارخانه شماره شش روزهای پنجشنبه تعطیل است.
گالری شماره شش در تهران، خیابان میرزای شیرازی، کوچه بیستم، شماره ۲، طبقه همکف واقع شده است.

پیشین
کتاب عکس « نه » منتشر شد
پسین
جدول زمان بندی برنامه و نشست های جشنواره عکس نقره

به تازگي منتشر شده

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

این فیلد را پر کنید
این فیلد را پر کنید
لطفاً یک نشانی ایمیل معتبر بنویسید.
شما برای ادامه باید با شرایط موافقت کنید

فهرست