نمایشگاه عکس‌ « دیوانگی منهای یک ثانیه » در گالری شیرین

۳ دیدگاه. دیدگاه جدید بگذارید

• 

  ابراهیم باقرلو

  ۰۵ بهمن ۱۳۹۶ ۱۳:۲۴

  خانم ژیلا مختاری در این نمایشگاه به نکته بسیار ظریف و تامل برانگیزی پرداخته بودند، مرز بین عقل و جنون!
  مرزی بسیار باریک با فاصله ای کمتر از یک ثانیه، که ممکن است برای هر انسانی گذر از این مرز صورت بگیرد و به اصطلاح لحظه ای به جنون برسد و به تعبیری از ارزشها، مرتبه، منزلت و چیزهایی که می نمایاند، سقوط کند.
  نمایش فضاهای آسایشگاهی بصورت عکس مستند و عکاسی صحنه آرایی شده فردی با لباس آبی در فضاهای گوناگون شهری و پرتره هایی با لباسهای آبی، که هویت اشخاص مشخص نیست، قیاس این نوع جنون، با انسانهایی که دیوانه (بیمار روانی) می خوانندشان و در دنیای ما انسانها در جای و مرتبه دیگری قرار گرفته اند، نکته قابل تامل و چالش برانگیز این نمایشگاه بود.
  شیوه ارائه آثار، چیدمان و گفتار صوتی پیرامون بیماران روانی و ابعاد متغییر آثار (نسبت به موضوع ) و کیفیت فنی بالای آثار، در انتقال حس و همراه ساختن مخاطب موفق بود.

  پاسخ
• 

  اعظم حشمتى

  ۰۵ بهمن ۱۳۹۶ ۱۵:۲۴

  خلق دوباره آنچه که مى بینیم، مى شنویم و احساس مى کنیم و باز آفرینى معناى کلمات، کارى است که هنرمند انجام میدهد تا در قالب هنرش، اندیشه، جهان بینى اش را بیان کند. ژاله بختیارى با نگاهى دقیق و کاوشگرانه، مفهوم دیوانگى را از مجارى اندیشه و نگاه خویش به تصویر کشیده است.
  دیوانگى منهاى یک ثانیه را چون لباس به تن سوژه پوشانده و مرز شناور بین عقل و جنون را در واقعیت روز مره اى که هریک از ما تنها یک ثانیه با آن فاصله داریم در مقابل شرافت دیوانگان محض به تصویر کشیده است.
  به نظر من هر هنرمندى که تفکرى را در پشت هنرش دارد و دنبال مى کند قابل ستایش است، ژیلا بختیارى مفهومى را در نهان آدمیان دیده و با در مقابل قرار دادن آنْ مفهوم شناور در ذات آدمى با مفهوم محض دیوانگى، یک مفهوم را کنشگرانه به چالش کشیده است.
  ارائه مناسب کار و قطع هاى صحیح از ارائه کار، چیدمان به بهتر دیده شدن و درک کار کمک کرده است. پرتره نگارى هایى که از مجنونین آسایشگاه انجام داده بودند با حذف چشم به عنوان نماد و نشانه شاخصى از هویت انسان، این مفهوم را به ذهن القا مى کند ، که هر کسى با یک ثانیه تفاوت مى تواند صاحب و شناسه این عکس ها باشد.

  پاسخ
• 

  مریم خداوردی

  ۱۰ بهمن ۱۳۹۶ ۰۹:۰۴

  بعضی چیزها به نظر آنقدر ساده می آیند که شاید کمتر کسی به عنوان یک موضوع نمایشگاه عکس به آن نگاه کنند. خانم ژیلا مختاری در نمایشگاه دیوانگی منهای یک ثانیه با عکسهای مستند از آسایشگاه روانی و عکسهای صحنه آرایی شده به مسئله دیوانگی از دو زاویه نگاه کرده بود. همانطور که در متن اول نمایشگاه آمده است، یکی دیوانگان محض که شناخته شده اند و برچسب خورده اند و برای درمان در آسایشگاه به سر می برند و به زیبایی با چیدمان تخت بیمار و انتخاب به جای اندازه بزرگ برای عکسهای این قسمت و پرده های توری که آنرا از قسمت بعدی نمایشگاه جدا می کرد، نمایش داده بود و بخش دیگر عکسهای صحنه آرایی شده که شخصی را با لباس آبی آسایشگاه در موقعیتهای مختلف روزمره نشان می داد که می تواند حاکی ازعامه ی به اصطلاح سالم باشد که تداعی کننده این است که همه ما می توانیم از جمله همان دیوانه باشیم که در شهر می چرخیم و به زندگی عادی ادامه می دهیم فقط لباس آبی نداریم و هنرمند با چشم نکته بینش این را به ما گوشزد می کند که هر کدام از ما می تواند این لباس آبی را برتن داشته باشد. به نظر می آید که در قسمتی دیگر که پرتره هایی از لباس آبی ها، بدون نمایش چشمهای آنها دوباره این نکته را تاکید می کند که فرقی ندارد که اسم و رسم ما چیست و فاصله ما تا دیوانگی منهای یک ثانیه است.

  پاسخ