نمایشگاه عکس « آرامستان » آرمان استپانیان از روز جمعه ۱۲ آذر ماه جاری در محل نگارخانه افرند گشایش می یابد.
به گزارش پایگاه عکس چیلیک در نمایشگاه عکس آرامستان استپانیان تعداد ۱۵ قطعه عکس رنگی از آثار عکاس در اندازه ۳۰ در ۴۰ سانتیمتر به نمایش گذاشته می شود.
آرمان استپانیان متولد سال ۱۳۳۵ از آبادان و دانش آموخته مقطع کارشناسی ارتباط تصویری از دانشکده هنرهای زیبا است.
استپانیان از سال ۱۳۷۸ با تهیه مجموعه عکس هایی را از آرامگاه های ارامنه و تابلوعکس ها و نقش سنگ قبور منطقه سرآسیاب دولاب تهران به عکاسی روی نهاد و نگاهی متفاوت را در عرصه عکاسی مفهومی مبتنی بر نگاه مستند مطرح کرد .
قاب نخست نمایشگاه عکس «آرامستان» آرمان استپانیان به بخشی از متن فصلنامه هاندس با عنوان «جنگ هنر و ادبیات» اختصاص یافته است:
روزی سر مزار پدرم در قبرستان ارامنه ،عکس هایی که روی سنگ قبرها بودند توجهم راجلب کرد.
با خودم فکر کردم ، موقعی که این افراد برای رفتن پیش عکاس باشی آماده می شدند ، به چه فکر می کردند؟
با چه شور و شوقی لباس های خود را پوشیده اند؟
زمانی که روبروی دوربین عکاسی به آن خیره شده اند، آیا فکرش را میکردند که روزی همان عکس بر سنگ قبرشان نقش خواهد بست؟
و با این افکار آرمان شروع به عکاسی از سنگ قبر ها می کند . به تک تک آن ها المان های زنده مثل یک دسته گل یا یک ساعت جیبی ، یک تکه از قلاب بافی ظریف ، یک عکس دیگر اضافه می کند تا به آنها معنا و مفهومی متفاوت بخشد و بدین ترتیب مخاطب را بیش تر به فکر وا دارد.
به عبارتی استپانیان تعبیر و تفسیر خود را از عکس سنگ قبر به آن می افزاید.
این عکس ها با استفاده از نور طبیعی آفتاب ( خورشید) عکاسی شده اند و از فیلتر فقط جهت ملایم کردن سایه های تند استفاده شد ه است .
نمایشگاه عکس « آرامستان » ساعت ۱۶ روز جمعه ۱۲ آذر ماه جاری گشایش یافته و تا ساعت ۲۱ ادامه خواهد یافت. سایر علاقمندان می توانند به جز روز شنبه، تا پایان روز جمعه ۲۶ آذر ماه همه روزه از ساعت ۱۶ تا ۲۰ از عکس های ارایه شده در این نمایشگاه دیدن کنند .
گالری افرند شنبه ها تعطیل است.
گالری افرند در خیابان سیدجمال الدین اسدآبادی(یوسف آباد)، خیابان شهید جهان آرا، خیابان نوزدهم(جلال حسینی)، شماره ۴۸ واقع شده است.
منبع: پایگاه عکس چیلیک
۵ دیدگاه. دیدگاه جدید بگذارید
“آرامستان” چنان به قاب تصویر درآمده بود که در هر عکس مخاطب در میان سکوت مرگ بار گورستان آرامش را در فضای سرد آن احساس می کرد نوع چیدمان و عناصر افزوده شده همراه با عکس مزار ترکیبی ساخته اند گویی یک آلبوم قدیمی را همراه مرور خاطرات ورق می زنید. آنچه به نظر آمد تاریخ ثبت عکس ها بود که برای سال های بسیار دوری بود. این از هنر عکاس است که عکس ها هنوز هم قابلیت ارایه و سخن گفتن را دارد ولی آنچه جای سؤال است اینست که چرا عکاس ، مجموعه های جدید ارایه نمی کند گویی در نسل عکاسان قدیمی تَر و حتی جوان تَر از آن ها هم زایش فکر و کاری نو متوقف شده است و سال ها ست با همین مجموعه ها در انواع نمایشگاه های داخل و خارج شرکت می کنند.
از نمایشگاه هایی بود که از تماشایش لذت بردم، آرامستان ها درست است که محل ریزش انسانها هستند، ولی همیشه محل خیزش تفکرات بوده اند، استفاده هوشمندانه عکاس از عناصر خارجی به این جریان افزوده بود و خوب مخاطب را درگیر می کرد.
مرگ واژه غریبی است که با نامش اولین احساس حس “ترس” است، اما در این آثار یک احساس سکون و آرامش همراه با خاطرات و نوستالژی موج میزد که بینده را ترقیب به دیدار از ادامه آثار می نمود.
انتخاب عکاس از فرم ها و ابزاری چون صلیب، گلهای خشکیده، آینه های مقر و محدب و حتی ماهی قرمز حاکی از حضور زندگی داشت که عکاس عامدانه از این ابزار استفاده نموده بود.
گاهی انعکاس تصویر خود عکاس در آینه ها نشان از این بود که نقش هر انسان در خلق اثرش مشهود است و شاید این انعکاس فکر و اندیشه خالق اثر است و عکس را از مستند صرف خارج میکند و تبدیل به یک شعر مینماید که نگاه و جهانبینی عکاس در آن دخل و تصرف دارد.
در یکی از عکسها استپانیان آینه ای فرم دار در بخش صورت زن متوفی قرار داده و در آینه تصویر مبهم صورت دختری امروزی با چتر که ادامه بدن همان زن متوفی است دیده میشود.
کنار هم قرار گرفتن زن مرده دیروز و زن مدرن امروز بسیار نمادین و زیرکانه است
شاید خالق اثر قصد داشته تا با این تصویر در یک قاب بگوید : این گذار زندگی است که روزی می آییم و روزی میرویم و فقط از ما یک تصویری مبهم باقی خواهد ماند و مونتاژ این دو شخصیت با هم ادامه دهنده نسل ها خواهد بود.
بکارگیری بجا و هوشمندانه عناصر نمادین در همجواری و تقابل با نمادها و عناصر مستند – چیدمان و ترکیب بندی های حساب شده، شاخصه بارز و نقطه قوت آثار به شمار می روند.
تصاویری جذاب که حسی غریب و نوستالوژیک در بر دارند و بیننده را به سمت سوی همزاد پنداری با صاحبان عکسها و داستان زندگی ایشان، آمال و آرزو هایشان – تفکر درباره چیستی و مفهوم مرگ و زندگی و مقولاتی از این دست می راند.
نخستین چیری که در این نمایشگاه نظر مرا جلب کرد، نام آن بود که به زیبایی آرامستان گذاشته شده است.
یعنی جایی که در آن آرام گرفته اند و سخنی از مردن نیست، و این مسئله را با عناصر زنده ای که در کنار قبرها در تصویر می بینیم آنرا تقویت می کند.
گویی عکاس به مردن و نیست شدن افراد اعتقادی ندارد و باور دارد که فقظ در آن مکان آرام گرفته اند ولی همچنان زندگی ادامه دارد ولی به طریقی دیگر.
آرامستان از جمله نمایشگاه هایی بود که مرا به تفکر واداشت و این لذت بخش است.