نمایشگاه عکس « خودردیابی، فصل سوم پروژه روزمرگی‎های معاصر » در گالری سایه

۱ دیدگاه. دیدگاه جدید بگذارید

• 

  اعظم حشمتى

  ۲۷ تیر ۱۳۹۸ ۱۰:۱۲

  “خود ردیابى” رد زیبایى از تلاش، مطالعه ، خلق ایده و پرداخت به آن بود
  موضوعى که انتخاب شده بود، یکى از چالش هاى اجتماعى دنیاى پرسرعت معاصر است که هر عکاس به فراخور حال و دغدغه اش به مواجهه با شناخت هویت خویش پرداخته بود
  در بعضى آثار ردّ هویت را از بدیهى ترین و ابتدایى ترین تاثیر دنبال کرده بودند
  مانند مجموعه “آلبوم خانوادگى”
  ردى که شاید درپیچیدگى هاى زمان معاصر از فرط عادى بودن چندان دیده نشود
  با پرداختى خلاقانه و هوشمندانه مجموعه اى قابل توجه بود که اجراى فکر شده آن مخاطب را به برخورد نزدیکتر و تعامل با اجرا و ایده وا مى داشت، هر چند در اجرا مى توانست موفق تر عمل نماید، اما در مجموع یکى از بهترین هاى نمایشگاه بود.
  یا مجموعه “بدون عنوان” و “ستردگى” که پا را از مرز خانواده فراتر نهاده و تاثیر افرادى که به هر نوعى در ارتباط با ما قرار دارند را بررسى کرده و هر کدام در اجرایى متفاوت آن را به نمایش گذاشته بودند
  که به نظرم چندان پرداخت هاى موفقى نبودند.

  اثر “تاسیان” ایده اى نو در پرداخت به
  اختلال و پریشانى هویت انسان معاصر بود ، ایده و تفکرى که وابستگى هویت انسان به مکان ها و خاطرات را مورد مطالعه قرار داده بود و این عامل را به عنوان متغییرى در نظر گرفته بود که هویت تابع آن است
  نوع پرداخت و اجرا هم نو و خلاقانه بود ولى ضعف هاى در اجرا داشت
  در این اجرا شخص با نزدیک شدن به مکان و خاطراتى، از مکان و خاطراتى دور مى شد ، ندیدن آنچه از آن دور مى شویم و عدم انتخاب عکس هاى مناسب و تاثیر گذارتر و اجرایى که با وجود کپشن به شدت وابسته به حضور و تاثیر صاحب اثر بود از ضعف هاى این مجموعه بود.
  مجموعه ” متامور فوسیس” مجموعه موفقى بود که تاثیراتى هویتى را در رد آسیب هایى دیده بود که انسان به خود و محیط اش وارد مى آورد
  و با کنار هم گذاشتن آن ها امکان مقایسه را فراهم کرده بود
  اجرایى فکر شده و موفق داشت.
  اما مجموعه ” مقطع” جذابیت اجراى آن مخاطب را وادار به جستجو مى کند ، که جلوتر رود ، حدس بزند و در نهایت دنبال اندیشه اى برود که منجر به این اجرا شده است ، تفکرى که ردّ خودیابى را تا انتهایى محتوم دنبال کرده است
  که هر چند تنها یک باور از هزاران باور و اندیشه اى است که از سرنوشت “من” ها حکایت مى کندو شاید خیلى قابل تعمیم نباشد
  اما یک تفکر با ایده اجراى جذابى بود که مخاطب را به چالش مى کشید.
  مجموعه ” برهوت” به بررسى تاثیرات زمانى رویدادهاى گذشته هاى دور و نزدیک بر هویت بشر معاصر پرداخته بود
  طراحى برهوتى که حفره هاى زمانى داشت وسرنوشت ناچار آدمى را در این برهوت مى دید و اجرا کرده بود ، ایده و تفکر جالبى بود ولى در مقایسه با اجرا خامى اى حس مى شد که نتیجه را ابتر وانهاده بود.
  مجموعه “انقلاب، آزادى” و “نوروپلاستیسى” هم دو مجموعه اى بودند که اجراى عجیب شان ، مخاطب رادرگیر و به کنکاش وامى داشت
  اجراهایى کمى پیچیده مخاطب را گیج و سرگردان مى کرد، دور بودن معنا و ایده از اجراى به نظر بنده ضعیف ، کار را در یک سرگشتگى رها مى کرد، که بعد با خودش بگوید خوب که چه؟ چى شد؟
  و با پناه به کپشن و توضیحات هم باز ذهن از تحلیل باز مى مانند.

  نمایشگاه در مجموع در نگاه منِ مخاطب جذاب و قابل تامل بود
  نمایشگاهى ایده محور که مخاطب را همراه خود به تفکر و کنکاش مى کشاند.

  پاسخ