نمایشگاه عکس « نجف شکری » با عنوان « جنگ جنگ » در نگارخانه آرته در تهران در حال برگزاری است .
در این نمایشگاه تعداد ۱۱۲ قطعه عکس آلبومی(یادگاری) در اندازه های ۱۳ در ۱۸ سانتیمتر و ۱۳ در ۱۳ سانتیمتر با مضامین منطبق با عنوان نمایشگاه ارایه شده است .
نجف شکری متولد اردی بهشت ماه سال ۱۳۵۹ در منطقه دلفان استان لرستان می باشد و دارنده مدرک کارشناسی عکاسی از دانشگاه تهران و دانش آموخته کارشناسی ارشد رشته پژوهش هنر از دانشکده هنر و معماری است که تا کنون نمایشگاه هایی با عناوین : عذرخواهی تبر از درخت ، سیفا ، آفرود ، شهرزاد و … را از ایشان شاهد بوده ایم .
در قاب نخست نمایشگاه عکس « نجف شکری » می خوانیم : هنوز هم سرگرم کننده است و البته بیش از پیش سهل الوصول و راحت . اما همچنان مثال معجزه ی ساعت پرتاب شدنش به دنیای ما، به جادو می ماند و آدمی را حیران می کند . بله عکاسی معجزه است، بی هیچ استدلالی، به سادگی انجامش؛ حتی شکل انجام آن در ابتدا هیچ کم از کیمیاگری نداشت؛ حالا اما تکنولوژی طور دیگری شده است، طوری که به سختی بتوان تعبیر زیبا و شاعرانه ی سِر جان هرشلِ شیمیدان که می گفت: “عکاسی یعنی نوشتن با نور ” را بدون لکنت بر زبان آورد.
من فکر می کنم فروپاشی نظام های فکری مبتنی بر مارکسیسم به عنوان ابر روایتِ توجه به اکثریتِ دیده نشده ی نوع آدمی و همچنین بر آمدن غول دیجیتال از سویی دیگر، دو اتفاق بزرگی هستند که همزمان هم مستند نگاری عکاسانه را دچار بی معنایی عذاب آوری کرده است و هم گنجینه ی عکس های گذشته را ارزشی هم سنگ با اشیای به جای مانده از دنیای باستان بخشیده است .
عکاسی فارغ از فرایند، نوعی یافتن هم هست البته؛ از یافتن زاویه و ترکیبی تازه، تا نـَـفـسی، چیزی… تا خود نفس ” یافتن ” به تعبیری کل هنر” یافتن ” است و ” انتخاب کردن “…عکس همواره متعلق به گذشته است به تصدیق رولان بارت ، چیزی که احتمالا از مارسل پروست آموخته بود که در ” در جستجوی زمان از دست رفته ” برای مان نوشته است، هنگام نگاه کردن به عکسی از خودمان دو بار غمگین می شویم، یک بار زمانی که احساس می کنیم نسبت به زمان عکس پیرتر شده ایم و بار دیگر زمانی که متوجه می شویم خود آن عکس هم نسبت به بار پیش که نگاهش کرده ایم پیر و کهنه شده است. – باید قبول کرد که صفحات تلفن های همراه هم عمری دارند و خیلی زود پر از خش می شوند و نیمدار به نظر می رسند.
عکس ها، هرچه باشند، واجد ارزشی غیر قابل توصیف اند ؛ به هر حال آنها تنها چیزی هستند که از لحظه ی وقوع خود بر جا مانده و خودشان را به ما رسانیده اند.
این نکته که بارت می گفت هیچ تصویر نقاشی شده ای از مادرم هرچه هم واضح و روشن باشد نمی تواند مجابم کند که مادرم حتما همانجا بوده است که در تصویر می بینم، اما یک عکس هرچه هم رنگ و رو رفته و خراب به سادگی وادارم می کند بپذیرم کسی که در عکس می بینم واقعا وجود داشته است و در آن لحظه ی خاص آنجا بوده است …
همه ی عکس ها سندی هستند از لحظه ای خاص!
عکس ها به ما می گویند آدمهای تصاویری که در این نمایشگاه می بینیم، زمانی واقعا وجود داشته و آنجا بوده اند، به دوربین خیره شده و ژست گرفته اند، بسیاری از آنها به اعتباری که من می گویم هرگز عکس های خودشان را ندیده و خیلی پیش تر از آنکه نگاتیو ها ی متاثر از نوری که از آنها انعکاس یافته است ظهور شوند با جهان ما خدا حافظی کرده و قسمت خاک شده اند با همان لبخند ها و بیم و امیدهایی که عکس ها به ما می گویند.
عکاسی از ابتدای به وجود آمدنش با همه تغییراتی که در فرآیند تولید آن ایجاد شده است اما همچنان حامل خصلتی غریب و سهمناک است، عکاسی امری دلتنگ کننده است و رعب آور.
بی جهت نیست که سوزان سانتاگ – آن زن دقیق و استثنایی – خلاف فکر رایج که عکاسی را هنری واقعگرا می داند، آن را سورئال ترین هنر قلمداد می کند؛ نسبتی قریب با مرگ دارد و آفریده ای است به تمام معنا منتج از هیچ .
باور کردنی نیست هنری این اندازه بی نیاز از استدلال فلسفی باشد برای باور پذیر بودن، برای مقبولیت عام یافتن. به ندرت اتفاق افتاده است که وقتی در برابر لنز دوربین قرار می گیریم، به طرز دقیقی متوجه باشیم که ممکن است این آخرین تصویر به جای مانده از ما باشد، حتی احتمالش را هم نمی دهیم! بسیاری از عکس های این مجموعه آخرین تصاویر جان هایی است که زمانی واقعا وجود داشته اند، راه می رفته اند ، نفس می کشیده اند و زندگی می کرده اند! حالا اما آنها بی جان شده و مرده اند و عکس هایشان کهنه وفرسوده شده است.
این نمایشگاه تا پایان روز ۶ دی ماه همه روزه از ساعت ۱۶ تا ۲۰ پذیرای حضور علاقه مندان است .
نگارخانه آرته در تهران ، خیابان شیراز جنوبی ، پایین تر از پل بزرگراه شهیدهمت ، بلوار علی خانی ، ۲۰متری گلستان ، ۱۲متری دوم ، شماره ۳واقع شده است .
منبع: پایگاه عکس چیلیک
