نمایشگاه گروهی عکس « سیتوپلاسم » دستاورد نگاه تنی چند از بانوان عکاس از روز جمعه ۱۱ اسفند ماه جاری در گالری هپتا به نمایش گذاشته می شود.
به گزارش پایگاه عکس چیلیک در این نمایشگاه ٣٠ قطعه عکس از: بهار اصلانی، سارا ساسانی و نازلی عباس پور به نمایش در می آید.
مجموعه آثار این نمایشگاه با رویکردی انتقادی به بازنمایی شرایط زیست زنان در جامعه می پردازد.
در بخشی از متن یادداشت این نمایشگاه عکس آمده است: «حاشیه در حرکت مداوِم به سمت هسته و در تلاش برای نفوذ به آن است. او نه می‌خواهد گفتارِ خود را غالب کند و نه میپذیرد که کنار گذاشته شود؛ تنها هدفش نشان دادن تهی بودن تصورِ پَروارِ مرکز است … ».
نمایشگاه گروهی عکس « سیتوپلاسم » ساعت ۱۶ روز جمعه ۱۱ اسفند ماه جاری گشایش یافته و تا ساعت ۲۰ پذیرای حضور علاقمندان است. سایر علاقمندان هم می توانند تا پایان روز چهارشنبه ۲۳ اسفند ماه جاری از ساعت ۱۱ تا ۲۰ از عکس های ارایه شده در این نمایشگاه دیدن کنند.
نگارخانه هپتا روزهای پنجشنبه و جمعه از ساعت ۱۶ تا ۲۰ باز بوده و پذیرای حضور علاقمندان است.
گالری هپتا در: تهران، خیابان کریمخان زند، خیابان ایرانشهر، بن بست نیکوشهر، شماره ٣ واقع شده است.
منبع: پایگاه عکس چیلیک
۲ دیدگاه. دیدگاه جدید بگذارید
نمایشگاه سیتو پلاسم که سه بانوی هنرمند ، خانم سارا ساسانی ، بهاره اصلانی و نازلی عباسپور برگزار کننده آن بودند، هرکدام به نوعی به مسئله زنان و محدودیت ها و مسائل آنان در جامعه پرداخته بودند.
خانم نازلی عباسپور که با استفاده از تلفیق تمبر ها و عکسهای خانوادگی و عروسی های غیابی در دوران جنگ، جریان زندگی معمولی مردم در کنار اتفاقات جنگ را بیان کرده بود. البته طبق متن اول نمایشگاه که بحث حاشیه و هسته را مطرح کرده بود معلوم نیست که جریان زندگی عادی مردم و جنگ ، کدام حاشیه و کدام هسته است؟ ولی به هر حال به خوبی نشان داده است که گرچه کشور در یک وضعیت غیر عادی به سر می برده ولی نمی توانست مانع جریان عادی زندگی مردم، علائق، ترسها و تفکر آنها شود و قضیه عروس پستی و عقد و عروسی های غیابی را طرح کرده اند.
خانم سارا ساسانی با عکسهایی چیدمان شده با خانمهایی که ماسک سفیدی بر چهره دارند و قرار دادن آنها در محیطهای مختلف، فعالیت زنان در جایگاههایی که منع شده اند را نشان میدهد.
خانمی در کسوت گارسونی، مانکنهای شوهای لباس زنانه ، کلاسهای آموزش رقص، خوانندگی، زن در استودیومهای ورزشی، دی جی، در تمام این موقعیت ها زنی با ماسک سفید نشان داده شده که تداعی کننده این می باشد که حضور زن در این مشاغل و موقعیت ها، ممنوعه و منع شده می باشد ولی زنان همچنان به کار خود طبق علائق شان ادامه داده اند.
این برداشت من از کارهای خانم ساسانی بود، ولی دو عکس از مجموعه ایشان این تفکر مرا نقض می کرد. یکی تصویری از بازار بود که سه زن ماسک بر چهره در آن وجود داشتند و دیگر عکسی از گروهی نوازنده خانم و خواننده که همگی ماسک بر چهره داشتند. ماسک بر چهره خواننده طبق ممنوعه بودن خوانندگی زن، منطقی می باشد ولی نوازندگی برای خانمها اشکالی ندارد و به طور عادی در جامعه انجام می شود.
در مجموعه بعدی عکسها و کارهای خانم بهاره اصلانی، رویکردشان مسئله تنها زیستی زنان در دهه اخیر بود که با تعداد بیشتری از عکسها شرکت کرده بودند و هر عکس از زنی که تنها زندگی می کرد با داستان خودش که در کنار آن آمده بود به خوبی به معضلی اشاره شده بود که اگرچه زنان توانسته اند به تحصیلات عالیه در دانشگاههای خوب دست پیدا کنند و به مشاغل و درآمد های خوبی هم برسند، اما تنها زندگی می کنند.
به نظر می آید این معضلی است که باید تحقیقات و کارهای روانشناسانه و جامعه شناسانه وسیعی بر روی آن صورت بگیرد، چراکه طبیعت بشری در زندگی جمعی و حداقل دونفره می باشد و حال آنکه میلی برای آن نیست، سوالهای زیادی را در پیش روی ما قرار می دهد.
آیا در بین زنان نوعی مرد ستیزی بوجود آمده است؟
آیا دانش و توان زندگی مشارکتی با جنس مخالف را نداریم؟
به هر حال این مشکلی است که جامعه را در دهه های بعدی با نسلی پیر و تنها و بیمار مواجه میسازد که حتما جای تامل دارد.
سارا ساسانى، بهار اصلانى و نازلى عباسپور، سیتو پلاسم را حاشیه اى در حرکت مداوم به هسته خوانده اند که در تلاش براى نفوذ به آن است، که نه مى خواهد گفتار خود را غالب کند و نه میپذیرد که کنار گذاشته شود و تنها هدفش را نشان دادن تهى بودن پروار مرکز و به چالش کشیدن این گفتار غالب یکدست معرفى کرده اند.
از ابهام نهفته در نام نمایشگاه تا سرگردانى ذهن میان کلمات متن قاب اول نمایشگاه، ” نگاه” به داد مى رسد. سه عکاس با سه نگاه مستقل در متنى مشترک به روایت وجودى “زن” در جامعه ایران پرداخته اند.
خوانش حضور و وجود زن، از نگاه زنان عکاس، هر چند اندکى فمنیستى مى نماید، ولى بازتابى از واقعیت حضور و نقش اجتماعى ” زنان” جامعه ایران در مدیاى هنر عکاسى است. نازلى عباسپور تم مورد نظر عکس هایش را از دوران جنگ وام گرفته است و روایت خود را در قالب تکنیک فوتومونتاژ و در فرمت تمبر، به تصویر درآورده است، او “زن” را موضوع روایتى در حال جریان در متن جنگى قرار داده است که بر زندگى مردم سایه انداخته است، ولى زن در این سایه محو نشده است، “زن” در دوران جنگ لباس عروسى به تن مى کند و زندگى را که به حاشیه جنگ بدل شده است به متن فرا مى خواند.او با یکدست کردن تصویر هر دو روایتِ موجود در عکس را در جایگاه ارزشى یکسان قرار داده است. اما آنچه این برش و روایت زنانه را زیر سوال میبرد، اصل زندگى است که فراى زنانگى، با مرد و کودک و پیر و جوان در جریان بوده است، چه از نگاه آنان که زندگى را حاشیه جنگ مى دیدند و چه آنان که جنگ را حاشیه زندگى در حال گذار تصور مى کردند. سارا ساسانى در ادامه فعالیت هاى متراکم عکاسانه و برگزارى نمایشگاه هاى انفرادى و گروهى که بیشتر آن ها با موضوع “زن” در تم هاى مختلف بوده است، این بار در ادامه نمایش نگاه و تفکر خویش، “زن” را در سیتوپلاسم قرار داده است.
او زنان را در جایگاه و موقعیت هاى اجتماعى چیدمان شده اى قرار مى دهد که باور جامعه ایرانى ما کمتر این جایگاه ها را براى زنان به رسمیت مى شناسد،
ساسانى چالش زنان را براى بودن در این جایگاه ها به تصویر کشیده است، اما این چالش و اندیشه، گاه به ورطه افراط افتاده است، البته نبود توضیح و استیتمنت عکاس، در سرگردانى مخاطب میان موضوع و مجموعه عکس تاثیر گزار است و باعث مى شود بیننده بعضى قاب ها را چندان در ارتباط با کل مجموعه درک نکند.
بهار اصلانى، دیگر عکاس این نمایشگاه از نگاهى کاملا مستند و روایت گرانه، قصه “زن” هاى جامعه را در چالش با زندگى به تصویر کشیده است،
بیان شیوا و قلم قوى این عکاس بار اصلى مجموعه عکس هاى او را به دوش مى کشد تا تک شات هایى انتخابى از کل قصه هر شخص.
البته جسارت عکاس در پرداخت موضوع و ثبت لحظه هاى شخصى زندگى “زن” هاى قصه اش ستودنى است، او واقعیت زندگى زنان را که راهشان و نوع زندگیشان را برگزیده اند روایت مى کند و خود “اصل” ماجرا هستند نه حاشیه اى براى حرکت مداوم به هسته ماجرا، چالش آنان با خود و زندگى است.
آنچه بر فضاى کلى نمایشگاه غالب بود دیدگاه فمنیستى بود که واقعیت را گاها در سایه افراط پنهان مى کرد.
سیتوپلاسم مایع غلیظى اطراف هسته سلولى است که وظیفه اداره کردن تغییرات شیمایى داخل سلول، تغذیه و تنفس سلولى را بر عهده دارد، و هسته سلول نقش مدیریت این تغییرات شیمایى را دارا است.
هر کدام وظیفه اى بر عهده دارند و نقش تکمیل کننده و نه چالشى بر عهده دارند.
این عنوان براى موضوع چالش برانگیز این نمایشگاه جاى تامل دارد.
اما نمى توان از نقش عکس به عنوان رسانه اى گویا در بیان موضوعات و دغدغه هاى شخصى و اجتماعى چشم پوشید،
عکاسان این نمایشگاه بسیار خوب رسالت عکس را درک کرده اند و از این رسانه در بیان دغدغه هاى شخصى و اجتماعى شان سود جسته اند.