منبع: ایرنا –
گردآورنده نمایشگاه «پرده آخر» درتشریح تفاوتِ ماهیت «گردآورنده» و «کیوریتور» گفت: هر کسی از میان انباری هنرمندان اثری استخراج کند، کیوریتور نیست بلکه یک فرایند «کیوریت» در یک هم‌زیستی و هم‌فکری، مدتها قبل از تولید اثر با تاثیرگذاری بر ذهنیت هنرمند شکل می‌گیرد.
رضا جلالی «گردآورنده» نمایشگاه گروهی عکس عکاسان تئاتر با عنوان «پرده آخر» در روز شنبه در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی ایرنا گفت: واژه «کیوریتور» در ایران به یک فرایند دم دستی و سهل‌انگارانه بدل شده است که هر کس آثاری جمع‌آوری می‌کند خود را کیوریتور می‌نامد.
جلالی که تاکید دارد در پروژه «پرده آخر» عنوان خود را گردآورنده بنامد، افزود: قاطبه کسانی که خود را به عنوان کیوریتور معرفی می‌کنند جمع‌آورنده هستند و باید از واژه‌ها درست استفاده کنیم تا بار معنایی و اثرگذاری آنها را تخریب نکنیم.
وی افزود: تاثیرگذاری بر ذهنیت هنرمند مهم‌ترین لازمه یک کار است که در یک هم‌زیستی و هم‌فکری قبل از فرایند تولید اثر شروع می‌شود و تا پایان ارائه اثر ادامه خواهد داشت.
مسئول بخش چند رسانه ای خبرگزاری هنر آنلاین اظهارکرد: استیتمنت یا بیانیه نویسی چند سالی است که در نمایشگاه‌ها باب شده است که باید به چیزی درون خود ارجاع دهد تا بتواند در مواجهه با آثار به یک رمزگشایی بدل شود گرچه یک اثر باید خودش از خود دفاع کند و اصولا هنرمند نباید درباره کار توضیح دهد ولی در کشور استیتمنت‌ها یا بسیار ذهنی هستند و با اثر ارتباط معنایی ندارند و یا باید به اثر سنجاق شوند تا به اثر مفهوم بخشند.
جلالی، ایده شکل‌گیری نمایشگاه «پرده آخر» را از طرف امیر للاهی مدیر عکسخانه شهر عنوان کرد و گفت: وی به دنبال تغییر رویکرد موزه عکسخانه شهر از فضاهای تاریخی و سندهای تصویری به سمت فضاهای متنوع‌تری بود که در این راستا پیشنهاد کردم برای اولین بار نمایش عکسهای تئاتر را در این موزه تجربه کنیم.
جلالی افزود: یکی از مواردی که در جمع‌آوری آثار این نمایشگاه، به عنوان اولویت خود قرار دادم توجه به عکاسان خلاق و جوانی بود که فرصت دیده شدن در فضاهای نمایشگاهی برایشان کمتر میسر است و با وجود یک نگاه ساختارمند، کمتر شناخته شده بودند.
وی در تشریح روند انتخاب عکس‌ها گفت: از هر عکاس ۵ فریم دریافت کردم که بنا به محدودیت و برنامه‌ریزی باید در انتها از هر عکاس دو تصویر به نمایش می‌گذاشتیم و حذف ۳ عکس از میان تصاویر قدرتمند این عکاسان یکی از دشواری‌های کار بود.
وی با اشاره به بازخوردهای مثبت این نمایشگاه گفت: نمایشگاه مورد توجه عموم و حرفه‌ای‌های این حوزه قرار گرفت و برای مثال سیامک زمردی مطلق که یکی از عکاسان فعال در حوزه تئاتر است از این رویداد به عنوان یک اتفاق نیک یاد کرد که آخرین بار حدود بیست سال پیش شاهد آن بودیم که فارغ از رویدادهای دولتی چنین دورهمی عکاسانه‌ای در حوزه تئاتر شکل بگیرد.
وی گفت: انرژی‌های مثبت در تاثیرپذیری از این نمایشگاه سبب شده است که به فکر برگزاری این رویداد به صورت سالانه باشیم و با توجه به اینکه در مشهد و اصفهان تئاترهای خوبی اجرا می‌شود در تلاش خواهیم بود در نمایشگاه‌های بعدی از عکسهای تئاتر شهرستان هم بهره ببریم.
در نمایشگاه «پرده آخر» که آثار آن توسط رضا جلالی گردآوری و انتخاب شده، ۳۰ اثر از ۱۵ عکاس به نمایش درآمده است.
عاطفه آرانی، آرزو آزادپور، میلاد بهشتی، رضا جلالی، فهیمه حکمت، عماد دولتی، مونا صدر، لیلی صدیق، علیرضا فراهانی، محبوبه فرج اللهی، مریم قهرمانی، شیوا مشفق، احسان نقابت، بهار نیک‌پور و عطیه نیکنام عکس‌هایی را که بین سال‌های ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۷ در سالن‌های تئاتر تهران ثبت شده‌اند را به نمایش گذاشتند.
در بخشی از بیانیه نمایشگاه به قلم رضا جلالی آمده است: جالب آنکه با مروری بر آثار این نمایشگاه می‌توان یک نگاه کلی نسبت به بخشی از هنر نمایشی و صحنه‌ای در سال‌های اخیر به دست آورد. هنری که به اجرای لحظه زنده است و اگر عکس آن را ثبت نکند از یادها می‌رود. عکس مطمئن‌ترین راه برای ثبت گوشه‌ای از آن چیزی است که با نام نمایش بر صحنه تئاترها اجرا می‌شود.
نمایشگاه گروهی عکس عکاسان تئاتر با عنوان «پرده آخر» ۱۶ آذرماه در موزه عکسخانه شهر افتتاح شد و تا ۶ دی ماه ادامه خواهد داشت.
موزه عکسخانه شهر در میدان هفتم تیر، میدان بهار شیراز، بوستان بهار شیراز واقع شده است.
فراهنگ**۹۰۳۱** ۱۴۱۸
انتهای پیام /*
