او کارش را با به تصویر کشیدن زندگی مردم روستای Decazeville در فرانسه آغاز نمود.
در سال 1973 او از کارگران مهاجر ترک در آلمان غربی عکس گرفت و سیاست اروپا برای واردات نیروی کار ارزان از جهان سوم را مستند کرد.
بعد از آن پرس به ایرلند شمالی سفر کرد تا در یک پروژه 20 ساله، مبارزات حقوق مدنی ایرلند را مستند کند.
یکی از مشهورترین عکس هایی که او در این دوره ثبت کرده است، عکس مرد جوانی به نام پاتریک دوهورتی در یکشنبه خونین است که لحظاتی قبل از کشته شدنش در حیاط آپارتمان های راسویل برای در امان ماندن روی زمین می خزد.
کتاب «قدرت در خون»، کتابی از سالها کار او در ایرلند شمالی است. این کتاب سومین قسمت از پروژه در حال انجام او به نام Hate Thy Brother است، چرخه ای از داستان های مستند که شرح عدم تحمل و ظهور دوباره ملی گرایی در سال های پس از جنگ است.
کتاب«وداع با بوسنی» قسمت اول و کتاب «سکوت» ، مربوط به نسل کشی در رواندا، دومین قسمت این چرخه بود.

ژیل در ماه های اولیه انقلاب ایران به این کشور سفر کرد و از دسامبر ۱۹۷۹ تا ژانویه ۱۹۸۰ تصاویری مستند از وقایع ماه‌های نخست انقلاب ایران تهیه کرد. این عکاس حاصل سفر خود به ایران را در کتابی با عنوان «تلکس ایران: به نام انقلاب»
Telex Iran: In the Name of Revolution با ۱۰۱ صفحه که شامل ۹۸ عکس سیاه و سفید بود در‌‌ همان سال‌ها به چاپ رساند.
مجموعه او از نماز جمعه تهران تا تشیع پیکر شهید مفتح در قم، تجمع‌ها و تظاهرات مردم، رابطه شکننده آمریکا و ایران در زمان بحران گروگان گیری، آمادگی مردم در دفاع از انقلاب، تا زندگی عادی مردم کوچه و بازار در شهرهای تهران، تبریز، قم، مهاباد و سنندج را در بر می‌گیرد.
پرس همچنین پروژه های مهم دیگری را به اتمام رسانده است، از جمله عکاسی از زندگی کارگران مهاجر ترک در آلمان و بررسی و مستند کردن میراث معاصر آزادی بخش آمریکای لاتین،سیمون بولیوار.
پیتر گالاسی ، رئیس بخش عکاسی موزه هنرهای مدرن نیویورک درباره پرس گفته است:
“در طی چهار دهه گذشته ، در پروژه های بلند پروازانه یکی پس از دیگری، ژیل پرس با خلاقیت، سنت عکاسی گزارشی را متحول و زنده كرده است. شاید بلند پروازانه ترین و ماندگارترین این پروژه ها مقاله تصویری بسیار ساختارمند و هیجان انگیز او درباره ی دو دهه درگیری تلخ است که ایرلند شمالی را در پی یکشنبه خونین در سال 1972 ویران کرد.
عکاسی ژیل پرس توانایی فوق العاده او را در جهت یابی و برقراری ارتباط با جَو و ضرورت های محیط سیاسی ناپایدار نشان می دهد.
در حالی که کارهای اولیه اش او را به عنوان “عکاس نگران” معرفی می کنند، اما کارهای اخیر او نشانگر نگرانی فزاینده با شکل و احساسی آشکارتر از فردیت اوست.
عکس های ژیل بازتاب فتوژورنالیسم هنری کارتیه برسون است که با تلفیق زیباشناسی و گزارشگری، سابقه ای هنری برای فتوژورنالیسم در اوایل قرن ایجاد کرد.
کتاب های دیگر او عبارتند از : The Graves: Srebrenica and Vukovar
A Village Destroyed و Haines نمونه آثاری از او در مجلات نیویورک تایمز، مجله The Sunday Times، مجله Du ، Life، Stern، Geo ، Paris-Match ، Parkett ، Aperture و The New Yorker به چاپ رسیده است.
آثار او در موزه ها و گالری های بسیاری همچون: موزه هنر مدرن، موزه هنر Metropolitan ، موزه هنر آمریکایی ویتنی و MoMA PS،1 موسسه هنر شیکاگو، گالری هنر Corcoran ، واشنگتن ، دی سی موزه هنر مدرن سانفرانسیسکو، موزه
J.Paul Getty در لس آنجلس، مرکز هنری واکر و موسسه هنر مینیاپولیس، موزه ویکتوریا و آلبرت در لندن، موزه Paris Art Moderne de la Ville de Musee Picasso، Parc de la Villette و Georges Pompidou Center در پاریس ؛ موزه Folkwang، اسن ؛ و موزه Sprengel در هانوفر، جمع آوری و به نمایش گذاشته شده است.

جوایز و بورسیه هایی که پرس دریافت کرده است شامل بورس تحصیلی گوگنهایم ، کمک هزینه ملی اوقاف برای هنر، پولاک-کراسنر و بورسیه های شورای امور هنری ایالت نیویورک، گرانت W. Eugene Smith برای عکاسی انسان گرایانه و جایزه بینهایت مرکز بین المللی عکاسی است.

پرس استاد حقوق بشر و عکاسی در کالج بارد در نیویورک و همکار ارشد تحقیقات در مرکز حقوق بشر در دانشگاه برکلی است. پرس در سال 1971 به آژانس عکس مگنوم پیوست و سه بار به عنوان نائب رئیس و دو بار به عنوان رئیس به این آژانس خدمت کرد.
او و همسرش آلیسون کرنین به همراه سه فرزندشان در بروکلین زندگی می کنند.

مترجم و گردآورنده: اعظم حشمتی