عکاس: مهدی سروری، و نهار روز آخر و پیش از بازگشت…

عکاس: فاطمه جلالوند، و اشتیاقی پاک و موثر از محیط برای عکاسی مداوم…

عکاس: فاطمه سادات(هانیه) حجازی، او به دوربین نگاه می کرد و دوربین به چشم اندازی از زندگی شان.

عکاس: ابراهیم باقرلو، گاه سفره ای ساده ولی لذت بخش را صمیمانه خاطره می کردیم.

عکاس: ابراهیم باقرلو، گاهی! مهربانی زوجی، دلیل همدلی مضاعف گروه بود.

عکاس: زهرا باقری فرد، از هر خانه ای با کادرهایی ثبت شده در دوربین و کیسه ای سوغات می آمدی.

عکاس: ابراهیم باقرلو، زیبایی را – بی عاریه از بیرون – از درون معنا می کرد.

عکاس: فاطمه جلالوند

عکاس: ابراهیم باقرلو، رنگ ها بسیارند، اما هر کدام نشان نشاط و نجابت را در خود دارند.

عکاس: ابراهیم باقرلو، او “هورامی” می نواخت و نگاه ها نواخت او را عکس می کردند.

عکاس: مهدی سروری، ایستاده بر سنگ و دوربین در دست و سبز بر سرشان…

عکاس: ابراهیم باقرلو، کُردنشینان برای خانواده حرمتی ویژه قائل اند.

عکاس: ابراهیم باقرلو، میهمان نوازی یک تعارف معمول نبود. میهمان، جان صاحبخانه بود و حرمت داشت.

عکاس: محمدرضا رحیمی، خوراک محلی “کلانه با دوغ محلی” هم بخشی از لذت سفر به دیار کُردنشینان بود.

عکاس: مهری راستقدم، گلبرگی سرخ، تمام حواس ما را به خود متمرکز می کرد.

عکاس: مهدی سروری، در مواقعی هم ما شکار نگاه موضوع بودیم.

عکاس: فاطمه سادات(هانیه) حجازی، از زندگی می گفت و دوربین ها سعی می کردند تمام آنچه می بینند را عکس کنند.

عکاس: مهدی سروری، گاه در بیان آنچه باید یاد می دادیم، از هم پیشی می گرفتیم.

عکاس: سبحان سروری، و گاهی روایت تور عکاسی از نگاه کودکی دیدنی تر باشد.

عکاس: سمانه میلانلو، کوچکترین همسفر گروه نیز دست به دوربین بود و…

عکاس: زهرا باقری فرد، گفت و گو می کردیم و عکس می گرفتیم و عکس می گرفتیم و گفت وگو می کردیم.

عکاس: ابراهیم باقرلو، از مسیرهای گوناگون به هم می رسیدیم و این تلاقی را در ثبتی مانا می کردیم.

گروه شناسنامه داشت، در هر روز و هر کجا که می رفت.

عکاس: مهدی سروری، و گاه از خدمات حمل و نقل محلی استفاده می کردیم.

عکاس: زهرا باقری فرد، نشاط و هیجان را در لحظۀ “چیلیک” می توان به انجماد سکوت واداشت.

عکاس: علی هاشمی، راه را بایستی رفت. گاه رو به بالا و گاه در مسیری سنگی.

عکاس: علی هاشمی، هر گوشه ای کار بود و طبیعت بود و کادر بود و زندگی بود و عکس بود.

عکاس: فاطمه سادات(هانیه) حجازی، عکسی یادگاری با یک مرد کوچک کُرد و همراه.

عکاس: محمدرضا رحیمی، گوشه ای از عکاسی، میهمانی بود و مرور مهربانی گمشده در شهر!

عکاس: محمدجواد شفیعی، چهره هاشان مصمم بود برای پذیرش حضور در قابی ماندگار.

عکاس: سمانه میلانلو، مقصد را باور داشتیم که در پیچ و خم راهی سخت می رفتیم.

عکاس: علی هاشمی، جوان ترین همسفر با گروه نیز بسیار جدی با دوربین مشغول بود.

عکاس: محمدرضا رحیمی، و مهربانی آبی یک لطف را می شود تا همیشه عکس کرد.

عکاس: محمدرضا رحیمی، مادر! مادر است و زن کُرد، مظهر مهر و سخاوت است.

عکاس: فاطمه جلالوند، و هر گذری می توانست خستگی مان را از تن بگیرد و نشاط آفرین شود.

عکاس: مهدی سروری، دلجویی و عیادت می کردیم از مادرانی که وفور مهربانی اند و ایثار…

عکاس: محمدرضا رحیمی، نور می تابید و میهمانان و اهل خانه را نوازش می داد.

عکاس: محمدرضا رحیمی، نور می تابید و میهمانان و اهل خانه را نوازش می داد.

عکاس: محمدرضا رحیمی، با دعوتی میهمان مان می شدند و ما را به میهمانی شان می بردند.

عکاس: محمدرضا رحیمی، احترام می گذاشتند و مهربانی را تصویر می کردند.

عکاس: فاطمه جلالوند، جاده بود و پنجره بود و خطر بود و عکس بود و …چیلیک!

عکاس: ابراهیم باقرلو، انسانیت و احترام به موضوع را مقدمه عکاسی می دانستیم.

عکاس: فاطمه سادات(هانیه) حجازی،

عکاس: فاطمه سادات(هانیه) حجازی، مهمان نور روح نواز منزل شان می شدیم و…

عکاس: هانیه حجازی، خورشید می تابید و مردان کُرد، ایستادن را تکرار می کردند.

عکاس: ابراهیم باقرلو، مقدم عکاسان همسفر را چنانکه باید، گرامی داشتند.

عکاس: محمدرضا رحیمی، گاهی خانواده شدیم و در کنار هم…

عکاس: ابراهیم باقرلو، سختی معاش و ارادۀ بر زندگی را در عکس نشاندیم.

عکاس: مهری راستقدم، مهربانی را به چشم دیدیم و با آن مانوس شدیم.

عکاس: ابراهیم باقرلو، گپ وگفت های بین راه هم لطف خودش را داشت.

عکاس: مهدی سروری، دست در احساس بردیم و هوای کردستان را نفس کشیدیم.

عکاس: محمدرضا رحیمی، ادب و تکریم را قرین با آغاز عکاسی کردیم.

عکاس: محمدرضا رحیمی، نور می تابید و میهمانان و اهل خانه را نوازش می داد.