1. خانه
  2. اخبار
  3. سایر خبرها
  4. گفت وگویی صریح با دبیر دوسالانه عکس ورزشی ایران

گفت وگویی صریح با دبیر دوسالانه عکس ورزشی ایران

در مسیر برگزاری مسابقه ها و رویدادهای رقابتی هر از چند گاهی فراخوانی را می بینیم که اغلب با ته مانده ای از اعتبارات دولتی به شکل تشریفاتی، بی هدف و در اغلب موارد بدون دستیابی به نتایج از پیش تعیین شده برگزار می شود و رشد روزافزون این قبیل رقابت ها به اشکال استانی، منطقه ای، محلی و سراسری، با نگاهی گذرا هم قابل مشاهده و رصد است.
اما در میانۀ این فراخوان ها، گاه! یکی شرایط را به گونه ای دیگر رقم می زند و مسیری نو را می پیماید تا بتواند در عین استقلال، پایه ریزی مناسبی را برای دستیابی به اهداف و ادوار بعدی رقم بزند.
مسیری که می تواند سکوت ها و صبوری ها را در قالب گفت وگویی به صدا آورد تا عکاسان و منتقدین در صورت مخاطب بودن، کمی به شرایط برگزارکننده نزدیک تر شوند.
امید که دور نباشد روزی که برای یک حرکت صحیح فرهنگی در راستای سلامت جسمی و روانی جامعه، تمامی اهالی دوربین در جامعه عکاسی به واسطه انجمن ها و تشکیلات، مسئولیت خود را در قبال کیفیت برتر یک رویداد ماندگار عام المنفعه درک کنند.
“فریبا اباذری” دبیر دوسالانه عکس ورزشی ایران است که نخستین دوره این جریان را با برگزاری نمایشگاه آثار راه یافته در بیستمین نمایشگاه خبرگزاری ها و مطبوعات در انتهای سالن شبستان مصلای تهران رقم زده است.
به بهانه گشایش این نمایشگاه، خبرنگار “پایگاه عکس چیلیک ” گفت وگویی صریح را با ایشان انجام داده که پاسخ های ایشان مرور این گفت وگو را جذاب تر کرده است:

گفت وگویی صریح با دبیر دوسالانه عکس ورزشی ایران

۱- چگونه تفکر راه اندازی این مسابقه در ذهن شما شکل گرفت؟
دوسالانه عکس ورزشی اولین تجربه ما در این زمینه نیست. ایده برگزاری این مسابقه ابتدا سال ۸۲ شکل گرفت که همون سال با همکاری معاونت فرهنگی سازمان تربیت بدنی وقت، موسسه ما نخستین جشنواره عکس ورزشی ایران را برگزار کرد.
اما با تغییرمعاونت و خب …، مشکل اساسی نداشتن حقوق معنوی درمورد طرح و ایده های فرهنگی هنری، به راحتی شخص دیگری نتیجه زحمات ما را صرفا به دلیل ارتباطی که با مسئولین جدید در آن زمان داشت با نام دومین جشنواره عکس ورزشی برداشت و ما در کمال ناباوری درست زمانی که فراخوان های دوره دوم را آماده چاپ داشتیم، متوجه شدیم که فراخوان در بین عکاسان توزیع شده و جالب این بود که همه به من تلفن می زدند و بابت اجرایی شدن دور دوم تبریک می گفتند! من در کمال ناباوری نمی دانستم باید چه عکس العملی داشته باشم. درنهایت هم چون هزینه برگزاری را سازمان تربیت بدنی پرداخت می کرد خودش را در انتخاب مجری محق می دانست! به هر حال آن سال دومین و آخرین جشنواره با کیفیت پایین برگزار شد واگر اشتباه نکنم غیر از یک نمایشگاه عکس ورزشی که شهرداری برگزار کرد تا امروز در این حوزه هیچ مسابقه و جشنواره فراگیری انجام نشده.
در باره دلیل شکل گیری این رویداد هم می توانم بگویم، داشتن یک تجربه موفق در گذشته، علاقه شخصی خودم به ورزش و عکاسی ورزشی و نبود یک دبیرخانه دایمی که با تغییر مدیریت ها مجبور به تعطیلی آن نشویم و انجام یکی از تعهدات موسسه که فعالیت در حوزه فرهنگ و هنراست و داشتن دوستان و همراهان خوبی که در انجمن ها دعوت ما را برای همکاری پذیرفتند همه وهمه بعد از ۱۰ سال دوباره انگیزه فعالیت در این حوزه را در من و همکارانم زنده کرد

۲- دلیل اینکه این رویداد فرهنگی هنری را به شکل دوسالانه معرفی کردید چه بود؟
ما قبل از شروع یک شورای سیاست گذاری تشکیل دادیم و مبنا را بر رای شورا در زمینه چگونگی اجرایی شدن این مسابقه قرار دادیم. در شورا پس از کلی بحث به این نتیجه رسیدیم چون عکاسی ورزشی خصوصاً در بخش action کاملا حرفه ای هست و تعداد رویداد های مهمی که در طول یک سال برگزار می شه و تعداد عکاسانی که از این رویداد ها عکاسی می کنن محدود هست اگر هر دو سال برگزار بشود، کیفیت نمایشگاه بالاتر خواهد بود و در این فاصله هم ما فرصت داریم تا نمایشگاه را در چند شهر دیگر به نمایش در بیاوریم و خوب قطعاً این نمایشگاه ها با نمایش آثار منتخب، علاوه بر معرفی آثار خوب و عکاسان ورزشی برتر، به بالارفتن سواد بصری علاقمندان به این رشته که تازه قصد دارند کارشان را شروع کنند هم کمک زیادی خواهد کرد. خصوصاً اگر شرایط برگزاری کارگاه های تخصصی هم فراهم بشود قطعاً ما در هر دوره شاهد رشد چشمگیری در زمینه کیفی و کمی آثار عکاسی ورزشی در کشور خواهیم بود.

۳- کارکرد شورای سیاست گذاری را در اجرای موفق یک رقابت هنری چگونه می بینید؟
خوب قطعاً داشتن یک شورای حرفه ای و علاقمند از همه جوانب به برگزاری موفق هررویدادی کمک می کند و خدا را شکر ما در این زمینه شورای خوبی داشتیم.
البته اشکال هایی به برخی از تصمیم ها و عملکرد های شورا گرفته شد که خوب به نظر من در نخستین دوره قابل چشم پوشی است.

۴- مطابق با گاهشمار فراخوان می بایست نیمه تابستان ۱۳۹۳ کار دبیرخانه به داوری و نمایشگاه می رسید؟ لطفا! از علت این تاخیر برای مان بگویید؟
دو تا دلیل داشت که اول دومین دلیل را می گویم! ابتدا این که ما زمان برگزاری نمایشگاه را تعیین می کردیم به اینکه مسابقات آسیایی اینچئون چقدر می تواند برایمان اهمیت داشته باشد فکر نکردیم و زمان برگزاری را اوایل پاییز و مهرماه تعیین کردیم. اما بعد فکر کردیم تا دو سال بعد که دوسالانه برگزار بشود، دیگر جذابیت و هیجان دیدن این عکس ها- از اینچئون- از بین خواهد رفت و خب عکاسان خوبی هم از این رویداد عکاسی کرده بودند که نمایش آثارشان قطعاً برای ما ارزشمند بود و بهترین راه حل تغییر زمان برگزاری بود که بالطبع داوری هم زمانش تغییر کرد و اما دلیل اول این بود که حامیان مالی ما دقایق آخر به تعهداتشون عمل نکردند وکل بارمالی برگزاری روی شانه موسسه افتاد و خوب ما هم یک مجموعه فرهنگی هستیم و بدون حمایت مالی بنگاه های اقتصادی و سازمان های مرتبط امکان انجام پروژه های فرهنگی هنری برایمان غیر ممکن است و چون هزینه های برگزاری هم بالا بود باید منتظر می ماندیم تا حداقل حمایت را جذب کنیم تا بتوانیم به تعهداتمان عمل کنیم و خوب خدا یاری کرد و شرایط بهتری هم فراهم شد تا بتوانیم آثار را در کنار برگزاری بیستمین نمایشگاه مطبوعات و خبرگزاری ها نمایش بدهیم و حمایت حداقلی از معاونت مطبوعاتی وزارت ارشاد بگیریم. اینکه در این اتفاق مهم و پر مخاطب، عکاسان ورزشی و عکس ورزشی بیشتر دیده می شوند با وجود همه ی محدودیت هایی که برای اجرا از نظر زمانی و مکانی برایمان بوجود آورده، ارزش تغییر زمان برگزاری را داشت.

۵- از واکنش و پذیرش عکاسان کشور برای مان بگویید که چگونه بود و از کدام استان ها بیشترین آثار را دریافت کردید؟
اکثر عکاسان شرکت کننده از این موضوع راضی بودند که فضایی رقابتی برای گزینش آثار برتر عکاسان ورزشی بوجود آمده و آثارشان غیر از نشریات و سایت ها در فضایی نمایشگاهی در معرض دید علاقمندان قرار می گیرد. با توجه به محدودیت تعداد عکاسانی که در حوزه ورزش فعالیت می کنند و مشکلاتی هم که ما در اطلاع رسانی و همینطور وب سایت دوسالانه داشتیم، خوشبختانه از اکثر استان های کشوردر دوسالانه شرکت کردند و اگر بخواهیم دسته بندی آماری بکنیم به ترتیب از تهران،خراسان رضوی،تبریز، اصفهان، مازندران، گلستان، یزدوکرمان بیشترین شرکت کنندگان را داشتیم.

اسامی شرکت کنندگان دوسالانه عکس ورزشی ایران ۶- شما در فراخوان به نام ۵ داور اشاره کردید و یکی از داوران در جلسه داوری مشاهده نشد! چگونه با رای زوج ۴ داور عکس ها را انتخاب کردید و نبود داور پنجم آسیبی به شکل داوری وارد نکرد؟
با تغییری که در زمان برگزاری و بالطبع داوری صورت گرفت، زمان داوری مصادف شد با سفر آقای علی رهبر و متاسفانه نتوانستیم در خدمت ایشان باشیم. با نظر داوران تصمیم بر این شد که شخصی جایگزین نشود و اگر به مشکل رای برخورد کردند از رای من استفاده کنند،که خوشبختانه اکثر آثاری که انتخاب شدند ۳ و ۴ رای داشتند و فقط یک مورد بود که با رای من انتخاب شد.

۷- برخی پس از انتشار اسامی شرکت کنندگان معتقد بر این نکته اند که اغلب عکاسان ورزشی ما که به شکل حرفه ای به این رشته می پردازند در اینجا حضور نیافته اند؟ اگر این اشکال را وارد می دانید، دلیل این نکته را چه مواردی می دانید؟
خوب البته مثل همه ی مسابقات دیگر هستند کسانی که صبر می کنند تا یک رویدادی جای خودش را باز کند و بعد در آن شرکت کنند که با توجه به این مورد، عدم حضور تعدادی از عکاسان طبیعی است. البته این ادعا را قبول ندارم که حرفه ای ها شرکت نکردند. واقعیت امر این است که تعداد عکاسان ورزشی ما که به صورت حرفه ای عکاس می کنند بسیار اندک است که بیش از نیمی از آنها در دوسالانه شرکت کردند و یا با دوسالانه همکاری داشتند، مثل آقای نیک پور که از اعضای شورای سیاست گذاری بودند و نمی توانستند در بخش مسابقه شرکت کنند و در بخش جنبی نگاهی به مسابقات اینچئون ما آثار ارزنده ای از ایشان و چند نفر دیگر از حرفه ای ها را به نمایش گذاشتیم که در نمایشگاه خواهید دید.

۸- حجم امور اجرایی یک دوسالانه با این وسعت کاری سنگین می طلبد.به عنوان یک خانم چگونه با این بار سنگین مسئولیت کنار آمدید؟
خوب من زمانی که انجمن بانوان شیدنگار رو راه اندازی کردم ۲۱ یا ۲۲ سالم بود و در جریان برگزاری نمایشگاه و سفر های عکاسی که در تهران و شهرستان ها برگزار می کردم با سختی کار و چگونگی مواجه شدن با مشکلات یک کار گروهی آشنا شدم و نخستین جشنواره عکس ورزشی هم تجربه ارزنده ای بود. البته همه ی اینها یک طرف و حمایت و همراهی همسرم در طرف دیگر، این جسارت را به من داد که به نوعی پا در عرصه ای بگذارم که اغلب کار آقایان است و خانم ها با وجود داشتن شغل اول خانه داری این کار بسیار برایشان سخت است ولی به لطف خدا و همکاری خانواده و دوستان خوبی که دارم این دوسالانه هم برگزار شد.

۹- چون ورزش امری عمومی و ضروری است، در مسیر اجرای این دوسالانه ارتباطی هم با سازمان ها، ارگان ها، نهادها، تشکل ها و انجمن ها ارتباطی و دعوتی و حمایتی داشتید؟ از حامیان و دلواپسان برای مان بگویید؟
خوب به سوالی رسیدیم که درد دل من را باز می کند. در طول همه ی این سال هایی که فعالیت اجتماعی دارم و اغلب هم در حوزه عکس و تصویر فعالیت داشتم و دارم، این سوال برایم مطرح بود که چرا با وجود این همه شعار که سازمان ها برای فرهنگ و فرهنگ سازی می دهند، همیشه توجه به مقوله فرهنگ ته صف کارهایشان قرار دارد! و همیشه یا بودجه ندارند یا کارهای واجب تری هست که به فرهنگ و هنر که می رسد، باز این دو مقوله ته صف قرار می گیرند. من تقریبا که نه، تحقیقاً به تمام وزارت خانه ها سازمان ها و ارگان های مرتبط با ورزش و هنر مراجعه کردم. هیچ ارگان و یا سازمانی از این رویداد حمایت مالی نکردند !!! البته تعدای لطف داشتند و حاضر بودند امکاناتشان را در اختیار ما قرار دهند ولی ما نیاز به حمایت مالی داشتیم. معاونت فرهنگی اجتماعی وزارت ورزش که در ابتدا قرار بود حمایت حد اقلی از این رویداد داشته باشد و ما کلی طرح توجیهی و مستندات مربوط به دوسالانه و موسسه، که برگزار کننده بود را به درخواست ایشان برایشان ارسال کردیم. اما به یکباره نفهمیدیم چه اتفاقی رخ داد که بعد از مدتی نه جواب تلفن های ما را دادند و نه پاسخ کتبی به سیل مکاتباتمان، ولو پاسخ منفی!!!
به هر حال به لطف خدا در لحظاتی که داشتیم کم کم نا امید می شدیم معاونت مطبوعاتی وزارت ارشاد لطف کردند و در نمایشگاه مطبوعات فضایی برای ارایه آثار و حمایتی حد اقلی برای پوشش بخشی از هزینه ها در اختیار ما قرار دادند و صندوق حمایت از هنرمندان هم برای پوشش بخشی از هزینه های برگزاری ما را یاری رساندند و با حمایت یکی از لابراتوارها توانستیم با هزینه مناسب آثار را چاپ کنیم و شرایط اینگونه شد که ما با کمک های تهاتری و حمایت حد اقلی و اسپانسری موسسه خودمان این دوسالانه رو برگزار کردیم. واقعیت تلخ اینه که من و همه ی دوستانم که در این حوزه در بخش خصوصی فعالیت می کنند واقعاً برای انجام پروژه هایی از این دست تنها هستیم . شاید دلیل اصلی این که ما کلی رویداد اولین و دومین داریم که به سومی نرسیده ، همین نبود انگیزه ای برای حمایت از حوزه فرهنگ و هنر در بخش دولتی و خصوصی است. اگر رویدادی دولتی باشد و یا یک بنگاه اقتصادی برای بحث تبلیغات خودش از آن حمایت کند امیدی به حیاتش هست و اگرنه اکثر این پروژه ها که با عشق و انرژی مثبت شروع می شوند متاسفانه محکوم به تعلیق و یا تعطیلی هستند.

۱۰- چقدر به برگزاری دومین دوره این دوسالانه امیدوارید و مخاطبین را وعدۀ امیدبخش می دهید؟
ما همیشه امیدواریم و البته با ثبت این رویداد به نام موسسه در اداره کل هنر های تجسمی و حفظ حقوق معنوی آن، امید بیشتری به ادامه داریم اما چالش بزرگ ما پیدا کردن یک حامی مالی است که انشا الله برای دومین دوره حتماً پیدا می شود.

۱۱- و حرف آخر از نگاه و بیان دبیر این دوسالانه…؟
ضمن تشکر از همه ی عزیزانی که حامی و یاور ما بودند و انرژی به انجام رساندن این رویداد را به ما دادند، میخواهم از مسئولین مرتبط با حوزه ی فرهنگ و هنر و ورزش خواهشی بکنم . عزیزان، افراد و مجموعه های کمی باقی ماندند که با عشق و علاقه در حوزه فرهنگ و هنر و ورزش بدون هیچ چشم داشتی فعالیت می کنند که اگر جستجو کنید حتماً آنها را خواهید دید، چون خیلی زیاد نیستند! به قول یکی از دوستان این گروه دارند تبدیل می شوند به نسل دایناسورها و به زودی هم منقرض می شوند ! لطفاً، حتماً، قبل از اینکه مجبور بشوید با حفاری و هزینه زیاد بقایای این نسل را از زیر خاک بیرون بکشید، برای حفظ آنها چاره ای بیاندیشید. سپاس

پیشین
همسفران چیلیک « عاشورا در ییلاق » را به تصویر کشیدند
پسین
مجموعه آثار « انتهای زمین » به کاشان رسید

به تازگي منتشر شده

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

این فیلد را پر کنید
این فیلد را پر کنید
لطفاً یک نشانی ایمیل معتبر بنویسید.
شما برای ادامه باید با شرایط موافقت کنید

فهرست