آذر ماه سال ۱۳۸۸ بود که با نشست های مستمری که شورای برنامه ریزی نخستین مجمع عمومی انجمن عکاسان ایران برگزار کرد، یک امید و نشاط عمومی در دل عکاسان پدیدار شد.
نشست هایی که از اسفند ماه سال ۱۳۸۴ تا آذر ماه سال ۱۳۸۸ گاه! در خانه عکاسان ایران به مدیریت احمد ناطقی و گاه! در دفتر نشریه عکس به مدیرمسئولی مسعود امیرلوئی برگزار می شد و جدّیتی که در انگیزه ها بود تا یک اتفاق مهم و رویدادی وزین را برای اهالی دوربین عکاسی و هنر عکاسی و عکاسان ایران زمین دامن بزند…
رویدادی که بسیاری از عگاسان و کارشناسان نخستین مجمع عمومی انجمن عکاسان ایران در ۲۶ آذر ماه سال ۱۳۸۸ از آن به عنوان یک نقطه عطف در تاریخ عکاسی معاصر یاد کردند و کاندیداهایی که خود را مکمل و ادامه دهنده جریان این رویداد معرفی کردند.
انجمنی که این روزها – همچون این سالها- هیچ خبری از نتایج نشست ها و جلساتش برای اعضا و عکاسان و حاملان دوربین عکاسی در سراسر کشور منتشر نمی شود، روزی یکی از مهمترین عناوین جلسه های برنامه ریزی و اجرایی حوزه عکاسی ایران را به خود اختصاص داده بود.
فراز و فرود ده سال سعی و همت بسیاری از کسانی که زحمت کشیدند و تلاش کردند تا بتوانند قدرت صنفی یک مشت گره کرده را در تنگناهای قانونی به رخ بکشند و باریکه ای برای حمایت های نظری و اجتماعی از شخصیت و حرفه «عکاس» داشته باشند؛ به جایی رسیده که در طول ۳۶۵ روز سال یک نمود حرکتی ده روزه از آن انجمن باقی مانده که آن نمود هم توسط شورای پزشکی ناظر بر احوال این بیمار ده ساله، نگران کننده و غیرقابل قبول خوانده و عنوان شده است.
انجمن عکاسان ایران بی آنکه شرایط ویژه نحوه تعامل انجمن های دیگر را با اعضای خود مورد ارزیابی و تجربه قرار دهد، از ابتدای امر نگاهی متولی گونه به سایر انجمن های عکاسی پیدا کرد و در میانه امر، تلاش های ناکامی برای جلب رضایت عکاسان از سراسر استان های کشور کرد و با پشت کردن به پیشنهادهای طرح شده از سوی برخی مخاطبین رسانه های عکاسی کشور به جایی رسید که آخرین ده روزه برگزار شده بی حضور بسیاری از عکاسان با انبوهی از پرسش ها و ابهام ها مواجه بوده و متولی اطلاع رسانی این انجمن که نام کشوری را در انتهای عنوان خود حمل می کند، در اقناع نظر عکاسان تهران نیز عاجز مانده است.
به واقع کسی قصد ندارد دغدغه های موجود و زحمات انجام گرفته را در مسیر طی شده نادیده انگارد ولی عدم اعلام و اظهار خدمات به مخاطبین و اعضا و رسانه های پشتیبان این انجمن، چه توجیهی می تواند داشته باشد؟
چرا روح پذیرندگی در روحیه اغلب اشخاصی که از ابتدا صاحب حضور و مسئولیت بوده اند، تا این اندازه منعطف و پذیرا نیست؟
در مناسبت ده سالگی این رویداد مبارک می توان در کنار نگاهی به گزارش برگزاری نخستین مجمع عمومی انجمن عکاسان ایران (در سال ۱۳۸۸)، نگاهی هم به صفحه اصلی تارنمای انجمن عکاسان ایران انداخت و در ادامه همان روند بی تعریف از رسالت حضور، به اطلاع رسانی بی هدف پرداخته که بر عهده پایگاه های اطلاع رسانی است و باز هم انجمن را در این تکرار بی سرانجام، عاری از هر گونه پویایی می بینیم و در میانه ی تراکم دغدغه ها هیچ نشانه ای از آن حضور سراسری و مشارکت بالا و انبوه امیدهایی که در ۲۶ آذر ماه سال ۱۳۸۸ زیر سقف مجتمع آسمان گرد آمدند، نمی بینیم.
[highlight]آیا این رخوت و فراموشی نشانه ای از آنچه در درون این انجمن می گذرد، نیست؟[/highlight]