منبع: ایسنا –
یک عکاس مشهدی گفت: در ایران از عکاسانی که به صورت شخصی به مستندسازی می‌پردازند حمایت نمی‌شود.
مهدی فاضل در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا، با بیان اینکه از عکاسانی که در زمینه مستندسازی فعالیت دارند از سوی هیچ نهادی حمایت مالی نمی‌شوند، اظهار کرد: کسی تمایل ندارد عکس‌های آنان بخرد یا را در قالب کتاب چاپ کند تا در تاریخ عکاسی ثبت و ماندگار شوند.
وی عنوان کرد: عکاسان بسیاری هستند که عکس‌های خاص و بسیار خوبی از گذشته این مملکت دارند که متاسفانه آن‌ها را در آرشیو شخصی خود نگهداری می‌کنند زیرا که هیچ‌گونه بهایی به این عکاسان داده نمی‌شود، اگر چنین کارهایی در ایران انجام شود می‌توانیم شاهد پیشرفت بهتری در زمینه عکاسی مستند باشیم.
فاضل ادامه داد: اما با این حال بازهم به صورت پراکنده و خیلی مختصر نسبت به آن چیزی که وجود دارد اتفاقاتی خوبی افتاده، از جمله اینکه کتاب‌هایی در این حوزه چاپ شده و نمایشگاه‌هایی نیز برپا شده است.
این کارشناس ارشد عکاسی با اشاره به دسته بندی‌هایی که در عکاسی وجود دارد، عنوان کرد: با توجه به این موضوع، شاخه‌ای از آن‌را به عنوان عکاسی مستند تعریف کرده‌ایم که موضوع آن نیز بیشتر اجتماع است، البته این نوع عکاسی نه تنها اجتماع بلکه موضوعات مختلفی را که ما در عالم واقع شاهد آن هستیم به آن‌ها می‌پردازند.
وی گفت: در واقع عکاسی مستند بازگو کننده واقعیات است و در آن هیچ‌گونه دست‌کاری و تحریفی وجود ندارد و با مفهوم خاصی ارائه می‌شود که متاسفانه در این زمینه هیچ گونه عکسی در دست نیست.
فاضل با بیان اینکه برخورد دقیق‌تر و تخصصی‌تر در رابطه با این مقوله نشان می‌دهد که ما تعریف درستی از عکاسی مستند نداریم، افزود: چرا که ما به صرف اینکه عکاسی می‌کنیم و قسمتی از واقعیت پیش رو را قاب و قسمت عمده‌ای از واقعیت را نیز حذف می‌کنیم به نوعی، انتخاب خود را نیز ارائه می‌دهیم، در واقع آنچه در گذشته به عنوان عکاسی مستند به آن اعتقاد داشتند در حال حاضر وجود ندارد.
وی عنوان کرد: هنگامی‌که عکسی را می‌بینیم ممکن است هیچ گونه اطلاعی از عکاس آن و عناصر دیگری که در آن عکس دخالت دارند نداشته باشیم. بنابراین آنچه را که شاهد آن هستیم، اتفاقی است که توسط عکاس گرفته شده است.
فاضل هدف از عکاسی مستند را استفاده به صورت خبری و هنری در مطبوعات دانست و بیان کرد: نوع دیگر این عکاسی در واقع عکاسی مستند تاریخی است که ارزش این عکس‌ها را گذر زمان تعیین می‌کند.
وی اظهار کرد: هنگامی‌که من از تغییراتی که در اجتماع، انسان‌ها، پوشش انسان‌ها، معماری و ترافیک عکاسی می کنم، این عکس‌ها شاید ساده و معمولی به نظر برسند اما در۵۰ سال آینده ارزش خاصی پیدا می‌کند.
فاضل با اشاره به تاریخ عکاسی در ایران، خاطرنشان کرد: در واقع در سال ۱۸۳۹ که عکاسی در جهان رایج شد در سال ۱۸۴۲ این هنر وارد ایران شد که عمر عکاسی در ایران سه سال نسبت به جهان تفاوت دارد و این فاصله کمی است و نشان می‌دهد عکاسی در ایران پیشرفت کرده است.
این کارشاس ارشد عکاسی ادامه داد: حتی جشنواره‌هایی که رویکرد مستند دارند مانند جشنواره ملی عکس مشهد که طی پنج دوره برگزار شد با تغییر مدیریت شهرداری این قضیه تعطیل شد که این تعطیلی یکی از اتفاقات بزرگ عکاسی در کشور بود.
این عکاس افزود: البته جشنواره عکس بیرجند، اراک، ماهشهر و بسیاری از جشنواره‌های دیگر بعد از این جشنواره شروع به کار کردند و بدین ترتیب تلاش کردند تا فضای شهرشان را مستند سازی کنند.
انتهای پیام
