1. خانه
  2. بانک اطلاعات عکاسان خارجی
  3. اوژن آتژه

اوژن

آتژه

۱۹۲۷/۰۸/۰۴
۱۸۵۷/۰۲/۱۲

این روایت که دوربین عکاسی هیچگاه دروغ نمی گوید، به خوبی می تواند ملهم از آتژه باشد، چراکه تصاویر وی تنها به رویدادهای واقعی می پردازند و هرگز در وادی تخیلات عکاسانه گم نمی شوند . خود آتژه برای سخن گفتن از عکس هایش ، واژه “سند” را به کار می برد .
هنگامی که با مرکز اسناد فرانسه برای فروش عکس های خود مذاکره می کرد ، به ندرت بیش از 100 فرانک برای هر تصویر میخواست . بعدها یکی از دوستان سالخورده ی وی متذکر شد که” اوژن آتژه خود نمی دانست چه کسی است.”

برخی از نمونه آثار

با این همه غالبا آلفرد استیگلیتز و اوژن آتژه به عنوان پدران عکاسی مستند نامیده می شوند. آتژه در آپارتمان خود که از آن به عنوان عکاسخانه نیز استفاده می کرد، تصاویری از تمامی جزئیات شهری که در آن زمان در حال تغییر چهره بود جمع آوری کرد، عکس هایی از خیابان ها ، ویترین ها، بالکن ها ، نماها ودرهای زیبای ساختمانها و….

آتژه احتمالا با یاد ده سال فعالیت نا موفق خود در عرصه بازیگری تئاتر، عکسهای از اثاث خانگی را که گویی برای نمایشنامه های اوایل قرن بیستم ساخته شده بودند گردآورد. فضاهای داخلی منازل که در عکس های آتژه به چشم می خورند و خاص سبک اویند، شبیه دکورهای تئاتر هستند و حالت آنها را به ذهن متبادر می سازند . آنچه این صحنه ها کم دارند، وجود بازیگران و فضاهای محو هنری است که در عکس های آن دوره رواج فوق العاده داشت. عکس های او به سبب آنکه فاقد ویژگی های تصاویر نگاره نما و شیوه های ترکیب بندی ساخته و پرداخته و نورپردازی های نمایشی و ژرفانمایی های چشمگیرند، از هر حیث به سندهای مراکز اسناد شباهت دارند. تمامی این خصوصیات موجب گردید که شناسایی نبوغ وی به تعویق بیافتد. اما دست کم این ارزش را داشت که سبب حفظ بخش اعظم آثار وی شد.
هنگامی که آتژه تصمیم گرفت تئاتر را رها کند و عکاس شود ، 42 سال داشت . زمان حیات او ، شیوه عکاسی داگرئوتیپ که تصویری تک نسخته به دست می داد منسوخ گردید و تصاویر تکثیر پذیر جایگزین آن شد. اما آتژه انسانی سنت گرا بود که همواره روشهای قدیمی را به شیوه های جدید ترجیح می داد. بدین سان بود که آتژه استفاده از دوربین چوبی فانوس دار و دست و پاگیر، عدسی های راستخط و سه پایه ی چوبیش را ادامه داد و هیچ گاه این وسایل را از خود جدا نکرد.

عکسهای آتژه همه هم اندازه اند و تمامی دارای قطع 18 در 23 سانتیمتر است و نقطه دید ثابتی دارند. آتژه اندک اندک نشان داد که در آفرینش آثار خود، به دقت و امانت می اندیشید و این سبب آوازه ی وی شد.
دوربین سنگین عکاسی و و عدسی های وی، پایه و اساس مستحکمی برای کار در اختیارش قرار می دادند . عکس های آتژه همواره به ثبت قطعی و دائمی واقعیت می مانند، حتی اگر شعاعی از نور خورشید که جلوه ی آن هر دم تغییر می کند، برروی آنها نقش بسته باشد.
عکس های باغ های سن کلو از زمره ی مشهور ترین آثار وی هستند. این باغ ها در زمانی که آتژه از آنها عکاسی می کرد، رو به ویرانی می رفتند. در همین باغها بود که آتژه با آزادی کامل ، ترکیب بندی ها و جلوه های نوری خود را که سایه های تند اواخر بعد از ظهر تا مه لطیف سپیده دم را در بر می گرفت، محقق ساخت . او گرایش های تازه خود را در عکاسی با نماهای درشت ، همواره در باغ ها رشد می داد . دوربین را به دقت بر روی ریشه های درختان خم می کرد یا سر آن را به سوی چهره ی مجسمه ای که در حال ویرانی بود بالا می آورد . دوست داشت با بازتاب های نور بازی کند و ترکیب بندی های خود رابا دقت تعادل بخشد.

عکاسان ایرانی

عکاسان بین المللی

فهرست