در 1907 عکاسخانه خود را افتتاح کرد و برآن شد که صوابط تصنعی عکاسی آن دوره را کنار بگذارد و به جستجوی نوعی سادگی تازه و گونه ای حالت طبیعی بپردازد.
هوپه می اندیشید که می تواند موفق به ثبت جوهره حقیقی شخصیت مدل هایش شود و این کار را باروش ساده ای که آن را ” شیوه آب کردن یخ ” می نامید به انجام می رساند. در این شیوه ، هوچه طی زمانی طولانی با مدل های خود گفت و گو می کرد و می کوشید تا در آ«آه احساس راحتی به وجود آودر و با ایشان رابطه ای دوستانه برقرار کند. با اثاث و عناصر تزیینی که به دقت آنها را انتخاب می کرد ، فضاییی راحت به وجود می آورد و تجهیزات نور پردازی خود را به حداقل کاهش می داد و از دوربین بازتابی قطع 10*8 اینچ که می توانست با استفاده از یک کابل به صورت مخفیانه به کار انداخته شود ، استفاده می کرد. هوپه ابتدا بر روی مدل خود بخ خوبی مطالعه می کیرد و می کوشید حالات چهره یا حرکات خاص او را پیداکند. سپس هنگامی که تصور می کرد لحظه ی روانی فرارسیده است ، مسدود گردوربین را به کار می انداخت . به طور متوسط طی یک جلسه ی موفق عکس برداری ، بیش از 6 عکس نمی گرفت و معمولا از صفحه های 20 در 25 سانتی متر استفاده می کرد.
هوپه در 1910 نخستین نمایشگاه خود را که به صورت انفرادی برگزار شد در انجمن سلطنتی عکاسی لندن برپا کرد . در ضمیمه چهار صفحه ای که نشریه ی ایلاستریتد لاندن نیوز به دنبال برگزاری این نمایشگاه انتشار داد، از او به عنوان عکاس تکچهره ساز بزرگی یاد شده بود ، هوپه در 1911 در عکاسخانه بسیار وسیع تری مستقر گردید .
هوپه در 1913 با ر دیگر تغییر مکان داد و در سال بعد به خاطر تکچهره هایی که از بانوان طبقات ممتاز و مشهور آن زمان گرفت بسیار شهرت یافت . هوپه در طول سالهای جنگ اول جهانی نیز همچنان تکچهره هایی عالی گرفت و علاوه براین به جستجوی موضوعات تازه ای پرداخت تا روحیه ی خلاق خود را برانگیزاند و از این رو بود که در 1920 به عکاسی جهانگردانه و مکان نگاشتی روی آورد.
او برای نمودار ساختن عظمت سنگین و خشنی که پیرامون خود می دید ، به جست و جوی ژرفانمایی ها و زاویه های غیر عادی می پرداخت . از دیوارهای آسمان خراشهایی که در خیابان های تاریک بالا رفته بودند و نور خورشید مانند دیواره های صخره های ساحلی برآنها می تابید ، عکس می گرفت . برای عکاسی از کارگرانی که در ارتفاعاتی سرگیجه آور بر روی تیرها کار می کردند ، بازندگی خود بازی می کرد و از پنجره عمارت ها به بیرون خم می شد .
هوپه از اواخر سالهای 1920 و طی سراسر سالهای 1930 تا شروع جنگ دوم جهانی، به مسافرت های خود ادامه داد و عکسهایی را که میگرفت ، برای کتابها و مقاله هایی که حاصل بازدید های بسیار تامل آمیزش از هند، استرالیا، زلاندنو ، بالی ، اندونزی ، آفریقا و اروپا بود گردآورد . اگر چه اکثر این عکسها سندهایی معتبر و گاه جالب توجه اند ، اما جملگی تصاویری برجسته به شمار می آیند.
خلاق ترین کار این دوره هوپه فعالیت او در زمینه عکاسی صنعتی بود که به سبب آن ، مبدل به یکی از پیشگامان تلقی “نوین” عکاسی شد.
پس از پایان جنگ دوم جهانی ، هوپه وقت خود را صرف اداره یک بنگاه اسناد عکاسی کرد و تا زمان مرگش در 1972 ، علاقه پرشوری به تحولات عکاسی از خود نشان داد.