اوانز نخستین عکسهای خود را در 1928 در نیویورک با دوربینی که تصاویرمنفی می گرفت، پدید آورد. از ابتدا عمدا به شیوه ای که عاری از هرگونه معنای خاص هنری بود، کارمی کرد . برخلاف عکاسان پیرو سبک نگاره نمایی که عکسهای هنری نقاشی گونه پدید می آوردند و نیز برخلاف استیگلیتز که از صحنه های پیش پا افتاده عکس می گرفت و آنها را از عواطفی نمایشی می آکند، عدسی دوربین اوانز تصاویر مستقیمی از زندگی می گرفت که کوچکترین نشانه ای از سبکی شخصی در آنها دیده نمی شد. او تنها به گویایی موضوع خود اعتقاد داشت.
دوستی با هنرمندان و نویسندگان بزرگ آن زمان باعث شد که با گرایش ها و اندیشه های پیشرو آن عصر آشنا شود و با دیدی روشن و آگاهانه، از شهرهای بزرگ و روستاهای کوچک ایالات متحده، عکس بگیرد.
در 1931 به عکاسی تبلیغاتی علاقمند شد، اما این کار نیز مانند شغل او در دفتر صرافی، موفقیتی حقیقی برای وی به ارمغان نیاورد.
در 1932 به جهت گرفتن عکسهایی برای کتاب “جنایت کوبا” راهی کوبا شد . تصاویرپدید آمده آمیزه ای از تکچهره ها، عکس هایی از جزئیات معماری، مناظر کوچه و خیابان و تصاویر حاصل از کنجکاویهای جالب توجه بود. او با تسلط کامل بر فنون عکاسی، تصاویر زیبایی تهیه کرد که وجوه مختلف زندگی در کوبا را می نمایاند .
سالهای 1935 و1936 دورانی بود که در طول آن، اوانز خلاقیت زیادی از خود نشان داد. او طی 18 ماه برای دفتر حفاظت بهره برداریهای کشاورزی به کار عکاسی پرداخت و در این دوران بود که از پیوند خوردن دید او از اشیاء و فنون عکاسی که به کار میگرفت، تصاویری بسیار قوی پدید آمد. اوانز در 1936 به همراه جیمز ایجی، شش ماه در آلباما نزد خانواده ای کشاورز و تهیدست زندگی کرد که برای درآمدی بسیار ناچیز، ساعتهای دراز کار می کردند و فرزندانشان جامه هایی مندرس بر تن داشتند. اوانز با نوعی احساس دوگانه همدردی و بی اعتنایی، به عکس گرفتن از آنها پرداخت . شرایط زندگی آنان را به صورتی مستقیم و ساده نشان داد و از ارائه هرگونه شرح و تفسیری اجتناب ورزید و بدین سان موفق شد تکچهره های شایان توجهی از مردمی بگیرد که هیچ گاه کوچکترین نشانه ای از تمکین در سیمای آنها مشاهده نمی شد. این تصاویر به همراه متنی که ایجی نوشت، کتابی را پدید آورد که چند سال بعد در 1941 با عنوان “اینک انسانهای بزرگ را بستاییم ” انتشار یافت.
نخستین نمایشگاه عکس موزه هنر نوین نیویورک در 1938 به آثار اوانز اختصاص یافت و موزه کتاب این نمایشگاه را با عنوان “عکس های آمریکایی” منتشر کرد.
اوانز معمولا از دوربینی استفاده می کرد که اگرچه از لحاظ تنظیم و میزانسازی و ژرفا نمایی انعطاف پذیری زیادی داشت ، اما دست و پا گیر بود وکارکردن با آن به کندی انجام می پذیرفت و توجه ها را به خود جلب می کرد. از این رو در 1938 شروع به استفاده از یک دروبین کوچک کونتاکس 35 میلی متری کرد و به نحوی کاملامتفاوت به کار با آن پرداخت. سرگرم عکاسی از مترو شد و برای این کار دوربینش را زیر لباسش مخفی می کرد . اوانز بی آنکه امکان کنترل ترکیب بندی عکس را داشته باشد ، ناگزیر بود به تصویر کردن چهره ها و حرکات مردم کنار خود بسنده کند . این مجموعه را به شکل کتابی با عنوان “بسیاری کسان فراخوانده شده اند” انتشار داد.
اوانز از 1945 تا 1965 به عنوان نویسنده و عکاس برای مجله” فورچون” کار کرد . در بسیاری از موارد ، اندیشه هایی را که نسبت به آنها علاقه ای کاملا شخصی داشت ، با نوشتن مطلب بیان می کرد و باعکس ملموس می ساخت . بدین سان که دلبستگی او به معماری خاص امریکا در مقاله های او به صورتی آشکار هویدا گردید. او همچنین به فضاهای داخلی دفاتبر قدیمی هتل ها و نیز سایر موضوعات امروزی تر علاقمند بود.
اوانز از 1965 تا زمان مرگ خود در 1975 به آموزش عکاسی در دانشگاه یل پرداخت.
برگرفته از کتاب : عکاسان بزرگ جهان

• کتاب “اینک انسانهای بزرگ را بستاییم “، انتشار:1941
• کتاب “عکسهای آمریکایی”، انتشار:1938
• کتاب “بسیاری کسان خوانده شده اند”، انتشار: 1966
• نویسنده و عکاس مجله “فورچون”.1945- 1965
• استاد دانشگاه “یل”.1965-1975