نمایشگاه عکس امیرمسعود ملکی با عنوان « خودی » با نگاهی انتزاعی و مینیمال در عکاسی در محل گالری سایه در حال نمایش است.
به گزارش پایگاه عکس چیلیک در این نمایشگاه عکس تعداد ۱۸ قطعه عکس رنگی با نگاهی انتزاعی و مفهومی مینیمال در اندازه ۴۰ در ۶۰ سانتیمتر دربرگیرنده نگاه عکاس به حجم ها و سایه های مدیریت شده ای که بواسطه نور بر آنها تابیده شده، به نمایش گذاشته شده است.
امیر مسعود ملکی عکاس و گرافیست متولد سال ۱۳۴۸ و دانش آموخته کارشناسی رشته عکاسی از دانشکده هنرو معماری می باشد که کار بر روی مجموعه حاضر در گالری را از سال ۱۳۹۵ آغاز کرده است.
در متن قاب نخست این نمایشگاه که به قلم عکاس «امیرمسعود ملکی» در درودی گالری و مقابل دیوار پرفورمنس احجام عکاسی شده در نمایشگاه نوشته شده، آمده است:
«سهم فرد فرد ما از زندگی، طیف گسترده ای از مراحل، موقعیت ها، رویدادها، و روابط گوناگون است. که هر یک اثرات بسیاری بر وجوه شخصیتی ما می گذارند.
واکنش درونی و بیرونی ما به این اثرات، در قالب الگوهای رفتاری فردی گاه ثابت و گاه متغیری نمود پیدا می کنند.
در این الگوها هم جلوه های واقعی و دقیق از ماهیت وجودمان می توان یافت، هم جلوه های مجازی و گاه کاذب.
گاه انتزاعی اند و گاه انضمامی. گاه همخوان با واقعیت ما، و گاه متفاوت و متناقض با ما …»
در حاشیه این نمایشگاه رونمایی از کتاب مجموعه عکس خودی امیرملکی نیز انجام گرفته و کتاب عکس آثار نیز با امضای عکاس در محل نمایشگاه ارایه می شود.
نمایشگاه انفرادی عکس امیرمسعود ملکی با عنوان «خودی» تا پایان روز چهارشنبه ۴ دی ماه جاری در محل گالری سایه از ساعت ۱۱ تا ۲۰ پذیرای حضور علاقمندان به عکاسی مفهومی و عکس های انتزاعی است.
گالری سایه در تهران، خیابان کریمخان، خیابان سنایی، خیابان سیزدهم، شماره ۲۱ واقع شده است.
منبع: پایگاه عکس چیلیک
۲ دیدگاه. دیدگاه جدید بگذارید
“عکس” مجازى است که واقعیت را از نگاه عکاس ثبت مى کند. سایه در عدم عبور نور تشکیل مى شود و عکس بواسطه حضور و عبور نور؛
و هر دو تصویر و مجازى اند از واقعیتى که از آن آمده اند.
امیر مسعود ملکى از ابزار عکس به خوبى بهره جسته است تا با اندیشه ى خلاقش، مفهوم ذهنى اش را با عکس و شئى و سایه بازنمایى کند.
تسلط بر مفهوم ذهنى اش و درک درست و شناخت از ابزارى که براى این بازنمایى در اختیار داشته است سبب شده است که تا از “مجاز” عکس ، مجازى یا واقعیت دیگرى را به تصویر کشد.
متن قاب اول نمایشگاه را که خواندم انتظار داشتم که یک برخورد و گفتمانى سورئال با محوریت عنصر انسانى را در عکس ها شاهد باشم.
اما مواجهه خلاقانه عکاس (استفاده از اشیاء به جاى انسان و شناخت و درک صحیح نور و نورپردازى ، زاویه و ارتفاع برخورد با موضوع و ….)
با مفهوم ذهنى اش غافلگیرم کرد.
چهره خندان عکاسِ نمایشگاه “خودی” و دیوار پرفرمنس ورودی و انارهای چیده شده در مقابل قاب نخست دعوت کنندگیِ ویژه ای به این فضا داده است.
هنرمند ابتدا ابزاری را که در زندگی روزمره استفاده میشوند به عنوان نمایندگان افرادِ جامعه به نمایش گذاشته و سپس بیننده را با یک متن چندوجهیِ عرفانی،فلسفی و روانشناسانه مواجه می کند.
یک نگاه کلی به قاب ها بیننده را درگیر سایه هایی متفاوت اما کنترل شده و هدفمند از همان ابزار زندگی روزمره و جلوه مجازیِ آنها می کند.
گویی همیشه قرار است عکس واقعیت ها را نمایش دهد و این بار مجاز و واقعیت را با تاکید بر مجاز به ظهور رسانده است.
شاید استفاده از نور از جهات مختلف به عنوان عنصر اصلی بوجود آمدن یک عکس، همان بُعد عارفانه و فیلسوف مآبانه عنصر “نور” است.
همانجا که نور به عنوان ذاتِ واحد و حقیقی، دلیلِ وجودِ تمام سایه ها به عنوان “مجاز” و “تابش نور” در جهان هستی می شود. پس واقعیت یکی است و مجاز بی شمار.
عکاس به زیبایی و متفکرانه همه این مفاهیم را در قالب عکس به ثبت رسانده است.
چیدمان دوتایی ابزارها نیز گفتمانِ مجازهاست با یکدیگر و اینکه ما با همه ویژگی ها و درونیاتمان همیشه در ارتباط با ویژگی ها و درونیات افراد دیگر هستیم و این تعاملِ همیشه بشر است در سایه همان واقعیتِ واحد تا خود را و حالاتِ خود را بهتر ببیند و بشناسد.