دبیرخانه دومین جشنواره ملی عکس دارالسلطنه قزوین به عنوان نخستین فتوماراتن کشور با ارسال متن فراخوان به دفتر رسانه پایگاه عکس چیلیک اطلاع رسانی در خصوص این جشنواره را به شکل رسمی آغاز کرد. به گزارش پایگاه عکس چیلیک ، سازمان نوسازی و بهسازی شهر قزوین دومین جشنواره ملی عکس دارالسلطنه قزوین( اولین فتوماراتن کشور) را با هدف معرفی حفظ و حمایت فضاهای ارزشمند شهر قزوین، با محوریت ((مسیر گردشگری)) برگزار می نماید. مقدمه: شهر قزوین با سابقه سکونت بیش از 10 هزار سال به عنوان مامن بیشترین آثار تاریخی ثبتی در کشور حائز اهمیت است. قرارگیری پراکنده این آثار باارزش ملی در شهر قزوین و عدم پیوستگی فضایی و کالبدی آنها با یکدیگر در شهر موجب مغفول ماندن بسیاری از این آثار از چشم شهروندان و گردشگران شده است،که خود باعث عدم توجه به منظر آثار تاریخی در شهر، اغتشاشات بصری و تجاوز به محدوده آثار ارزشمند تاریخی گردیده است. بر این مبنا سازمان نوسازی بهسازی شهرداری قزوین ، طرح مسیر گردشگری را در جهت توجه به آثارمتعدد تاریخی در این محور و به تبع آن بافت تاریخی شهر را مطرح نمود که از هسته تاریخی شهر شروع و با طی محور خیابان سپه به محدوده مرکزی شهر (دولتخانه صفوی) و در ادامه با طی محلات شمالی شهر تاریخی به دروازه «درب کوشک» می رسد. جشنواره ملی عکس دارالسلطنه قزوین در گامی مهم بر آن شد با توجه به اهمیت مستند سازی تصویری در راستای ثبت تاریخی این مسیر حائز اهمیت به لحاظ هویتی و معرفی کهن شهر تاریخی قزوین به عنوان یکی از مقاصد گردشگری ارزشمند کشور این رویداد مهم هنری را برگزار نماید. اهداف جشنواره – معرفی مسیر گردشگری به عنوان اولین مسیر منتخب گردشگری کشور – جلب توجه شهروندان ، گردشگران و عکاسان به مسیرگردشگری قزوین و معرفی آن – شناخت هر چه بهتر و بیشتر مردم و آگاهی از فعالیت ها، خدمات و اقدامات صورت گرفته در مسیر گردشگری – نمایش و معرفی ابنیه تاریخی ومعماری آن – اجرای برنامه های نوآورانه هنری در جهت جلب گردشگر و همسو کردن آنها با فعالیت های سازمان محورهای جشنواره این جشنواره به دنبال معرفی هر چه بیشتر مسیر گردشگری و بافت تاریخی شهر قزوین در چهار بخش میزبان عکاسان ملی، بومی، شهروندان، گردشگران و همچنین شرکت کنندگان بین المللی می باشد. لذا محورهای پیشنهادی جشنواره به شرح ذیل می باشد: 1- بخش اصلی(فتوماراتن): این بخش مختص تمامی عکاسان پذیرش شده (مدعو و غیر مدعو)می باشد . که در روز نخست جشنواره در مسیر گردشگری شهر قزوین طبق قوانین و موضوعات از پیش تعیین شده ماراتن برگزار خواهد شد. *در بخش اصلی باید ترتیب عکسهای دریافتی مطابق با موضوعات اعلان شده در بین ایستگاههای ماراتن باشد.شایان ذکر است فایلهای دریافتی به صورت RAW (بدون پردازش) در ایستگاه آخر طبق قوانین فتوماراتن توسط دبیرخانه دریافت میشود. *موضوعات بخش اصلی همزمان با استارت فتوماراتن اعلان و بصورت جداگانه در اختیار عکاسان قرار خواهد گرفت. 2- بخش جنبی(معماری): به دلیل وجود تعداد بالای ابنیه تاریخی و دارای ارزش شهر قزوین، بخش جداگانه ای با رویکرد عکاسی معماری جهت معرفی هر چه بیشتر شهر قزوین و مسیر گردشگری برگزار میگردد. 3-بخش تلفن همراه: شرکت در این بخش که شامل عکاسی با تلفن همراه (موبایل ) با محوریت مسیر گردشگری است برای تمامی شهروندان و گردشگران و تمامی عکاسان آزاد میباشد. *برای شرکت در این بخش می بایست عکسهای موبایلی علاوه بر آپلود عکسها در سایت جشنواره با هشتگ #darolsaltane98 نیز در اینستاگرام به اشتراک گذاشته شوند. *بدیهی است به منظور ذخیره سازی تصاویر هشتگ شده صفحه اینستاگرام عکاس در این بخش باید عمومی باشد. 4- بخش آرشیوی:عکسهایی در این بخش مد نظر جشنواره می باشند که دارای قدمتی با حداقل 30 سال باشند و مربوط به شهر قزوین با محوریت مسیر گردشگری هستند. *در این بخش عکسهای راه یافته به جشنواره میبایست در موعد مقرر جهت اسکن و انتشار در اختیار دبیرخانه جشنواره قرار بگیرند،بدیهی است عکسهایی باید در جشنواره شرکت داده شوند که به صورت فیزیکی (hard copy-negative-positive) موجودیت فیزیکی داشته باشند. مقررات شرکت در جشنواره ثبت نام اولیه ، ارسال رزومه جهت شرکت در فتوماراتن و ارسال آثار در سه بخش جنبی ،تلفن همراه و آرشیوی فقط از طریق سایت جشنواره امکان‌پذیر می باشد. آثار ارسالی هنرمندان در سه بخش جنبی ،ویژه و آرشیوی نباید قبلا درهیچ رویداد عکاسی پذیرفته شده باشد. هیچ محدودیت زمانی برای ثبت عکس‌ها در سه بخش جانبی ،ویژه و آرشیوی وجود ندارد. ارائه آثار در بخش های جنبی و تلفن همراه ققط به صورت رنگی امکان پذیر است. پس از پایان مهلت ثبت نام ،دبیرخانه جشنواره از میان متقاضیان (غیر بومی) اسامی 50 نفر از عکاسان را جهت حضور در جشنواره اعلام خواهد کرد و عکاسان مدعو،به مدت سه شب و چهار روز مهمان ستاد برگزاری جشنواره خواهند بود. شرکت تمامی عکاسان (چه داخل- چه خارج) در این جشنواره آزاد است. ارسال آثار فقط در زمان‌بندی مشخص شده قابل انجام است و به هیچ وجه تمدید نخواهد شد. پس از اتمام مهلت ارسال آثار و داوری آثار، اسامی برگزیدگان طبق زمانبندی جشنواره اعلام می‌شود. دبیرخانه، هنرمندان را حداکثر تا دو روز کاری از وصول اطلاعات و ثبت نام اولیه مطلع خواهد کرد. در صورتی که فرآیند ثبت نام و ارسال آثار مطابق شرایط فراخوان نباشد، امکان شرکت در داوری برای عکس ها وجود ندارد. هر عکاس می‌تواند، در هر بخش حداکثر10 فریم (قطعه) عکس را به تفکیک در هر یک از بخشهای سه گانه جنبی ،تلفن همراه و آرشیوی درسایت جشنواره بارگذاری کند.(مجموعا 30 عکس) تمامی عکاسان می توانند در هر چهار بخش جشنواره شرکت نمایند. نامگذاری آثار: بر اساس نام و نام خانوادگی،به تفکیک بخش به عنوان مثال : بخش معماری:j-ali mohammadi01 … بخش تلفن همراه: m-ali mohammadi01… بخش آرشیوی: a-alimohammadi01… *فرمت دریافتی تصاویر در بخش اصلی )فتو ماراتن raw (می باشد که در صورت پذیرش اثر هنرمندان می بایست فایل اصلی و پردازش شده را به دبیرخانه جشنواره ارسال نمایند. تمامی عکس‌های ترکیبی، دستکاری شده، فوتومونتاژ، کلاژ، دارای پاسپارتو، امضای عکاس، لوگو، واترمارک (نشان دار)، و … یا هر گونه دخل تصرفی که سندیت عکس را مخدوش نماید، درهر مرحله ای از جشنواره حذف خواهند شد. شرکت کنندگان فقط می‌توانند در محدوده اصلاح رنگ و نور، کنتراست و شارپنس (وضوح) ویرایش عکس عمل نمایند. عکس‌های ارسالی باید، با سایز ضلع بزرگ 3000 پیکسل و حداکثر حجم 2 مگابایت ارسال شوند. در صورت راهیابی آثار به نمایشگاه ، فایل اصلی عکس می بایست نزد عکاس وجود داشته باشد. دبیرخانه جشنواره، ارسال کننده عکس را صاحب اثر تلقی می کند، در غیر این صورت تمامی اتفاقات احتمالی و مسئولیت بر عهده ارسال کننده است. به آثاری که پس از مهلت مقرر به دبیرخانه مسابقه ارسال شوند، ترتیب اثر داده نخواهد شد. تصمیم‌گیری در رابطه با موارد پیش بینی نشده بر عهده دبیر جشنواره خواهد بود. گاه شمار و زمان‌بندی دومین جشنواره ملی عکس دارالسلطنه قزوین زمان انتشار فراخوان: 11 اسفند 1397 شروع ثبت نام اولیه در سایت جشنواره :20 اسفند 1397 مهلت ارسال رزومه:17 فروردین اعلام اسامی عکاسان مدعو:20فروردین روزهای برگزاری جشنواره:10-11-12 اردیبهشت آخرین مهلت ارسال آثار( بخش جنبی-تلفن همراه و آرشیوی): 12 اردیبهشت داوری آثار: 13-14 اردیبهشت اعلام اسامی برگزیدگان: 16 اردیبهشت اختتامیه جشنواره، اهدای جوایز و افتتاح نمایشگاه عکس: 20 خرداد جوایز دومین جشنواره ملی عکس دارالسلطنه قزوین جوایز در بخش اصلی : مقام اول جشنواره :تندیس جشنواره، دیپلم افتخار، هدیه غیر نقدی وکارت هدیه به مبلغ سی میلیون ریال مقام دوم جشنواره :تندیس جشنواره، دیپلم افتخار،هدیه غیر نقدی وکارت هدیه به مبلغ بیست میلیون ریال مقام سوم جشنواره :تندیس جشنواره، دیپلم افتخار، هدیه غیر نقدی و کارت هدیه به مبلغ ده میلیون ریال تقدیر ویژه هیات داوران برای دو اثر: دیپلم افتخار و کارت هدیه به مبلغ هفت میلیون ریال جوایز در بخش جنبی( معماری): مقام برتر به صورت هم سطح برای سه برگزیده :تندیس جشنواره، دیپلم افتخار، هدیه غیر نقدی و کارت هدیه به مبلغ پانزده میلیون ریال تقدیر ویژه هیات داوران برای دو اثر: دیپلم افتخار و کارت هدیه به مبلغ پنج میلیون ریال جوایز در بخش ویژه: مقام برتر به صورت هم سطح برای سه برگزیده :تندیس جشنواره، دیپلم افتخار، هدیه غیر نقدی و کارت هدیه به مبلغ ده میلیون ریال تقدیر ویژه هیات داوران برای دو اثر: دیپلم افتخار و کارت هدیه به مبلغ پنج میلیون ریال جوایز در بخش آرشیوی: مقام برتر به صورت هم سطح برای سه برگزیده :تندیس جشنواره، دیپلم افتخار، هدیه غیر نقدی و کارت هدیه به مبلغ هفت میلیون ریال رئیس شورای سیاست گذاری: دکتر علی صفری رئیس هیات اجرایی و راهبردی: مهندس آرش رشوند آوه مدیر هنری و دبیر جشنواره: خشایار فاضل کاشانی هیات انتخاب عکاسان مدعو: عرفان دادخواه، اسحاق آقایی، صابر قاضی ،صادق سوری ، محسن کابلی هیات داوران: کیارنگ علایی، کریم متقی ،شادی قدیریان،سعید محمودی ازناوه، بهنام صدیقی توضیحات کتاب جشنواره، در صورت چاپ، به صاحبان اثر که عکس هایشان به نمایشگاه راه پیدا کرده است ، اهداء خواهد شد. به تمامی آثاری که به نمایشگاه راه پیدا کرده اند مبلغ: یک میلیون ریال در بخش اصلی هفتصد و پنجاه هزار ریال در بخش جنبی و پانصد هزار ریال در بخش تلفن همراه حق تألیف پرداخت خواهد شد. برگزار کننده، حق استفاده از عکس های ارسالی را در رسانه های چاپی، فیلم ، تیزر، بروشور، انتشارات مربوط به جشنواره ، در فضای مجازی و سایر موارد فرهنگی با ذکر نام عکاس، برای خود محفوظ می دارد، چنانچه عوائد مادی بابت انتشار عکسها متوجه جشنواره شود در آن صورت طبق قراردادی حقوق مادی عکاس نیز حفظ خواهد شد. ارسال عکس به دبیرخانه جشنواره، به منزله قبول تمامی مقررات مسابقه است و شرکت کننده مالک اثر شناخته می شود و مسئولیت هر گونه دعوی در باب مالکیت اثر بر عهده شرکت کنننده است و از عهده برگزار کننده خارج است. آدرس و تلفن دبیرخانه دائمی جشنواره: قزوین، خیابان امام خمینی (ره)، مجموعه تاریخی سعدالسلطنه، راسته وزیر، غرفه 40 028-33247639 ارتباط با ما: http://darolsaltaneh.qazvin.ir

مریم وحدتی وضعیت چهارم، مجموعه عکس‌هایی از گیلان است؛ خودبیان‌گری فردی که از پرسه‌زنی در اجتماع مدرن روی‌گردان شده، سادگی طبیعت و صبر روستایی را تماشایی‌تر از پیچیدگی شهری یافته و با کناره‌گیری از فضای شهری در پی ثبت و نمایش آن امر دل‌خواهی است که تفسیر و ایضاح نمی‌پذیرد. علایی عامدانه به این جهان مغفول‌ماندۀ فریبنده نظر دارد. گفتن ندارد که هیچ‌گاه از جذابیت و فریبندگی بصری چنین عکس‌هایی کم نمی‌شود. در عین حال، آثار او در فاصله‌ مشخصی قرار می‌گیرد با عکس‌های واپس‌گرا، کلیشه‌ای و سیه‌نمای دستمالی‌شده توسط هر دوربین به دستی از موضوع روستاییان. هر چند همین نکته را باید بررسی کرد که چرا به جای پرداختن به معضلات جامعه شهری و بستر تاریخی معاصر که مساله اصلی شهروند امروز و منطبق با سرشت انسان مدرن است، بر دورافتادگی خوش‌نشینانی که ظاهراً در صلح‌اند با زندگی تمرکز شده است؟ به قول بودلر، «مخاطب عام ما به دنبال حقیقت می‌گردد» اما هنرمند با طفره رفتن از حقیقت در پی گشودن چه گرهی از مصایب این مردمان است؟ عکاس آنجا میان مردمی که تفاوت آشکاری با او در سیاق زندگی دارند، در پی چیست؟ پاسخ عکاس به ما می‌تواند چیزی شبیه این باشد: عکس‌ها به سادگی حدیث نفس عکاس است. عکس‌ها به رغم واقعی و مستند بودن، واقعیت را به دقت گزارش نمی‌دهند یا به بیانی، واقعیت را به تملک خود درآورده‌اند. می‌خواهند بگویند چیزی نیمی اتفاق افتاده و نیمی را عکاس خواسته که اتفاق بیفتد. آنگاه که مشکلات زندگی مدرن از راه‌حل‌هایش بزرگ‌تر می‌شود و روشن‌فکران نمی‌توانند از پس بهتر کردن وضعیت برآیند، این زندگی مدرن است که کنار گذاشته و آن وضعیت زیبای مغفول‌مانده‌ی پیشین است که بازآفریده می‌شود، آن هم با اسباب مدرنی چون سینِما، عکاسی، گرافیک و دیوارنویسی. عنوان کتاب و نمایشگاه، اشاره‌ای است به وضعیتی دیگر، وضعیت خیالی و نوستالژیک. عکاس گویی در پی انتقال معنای جهان‌شمولی نبوده است. چنان که خود در بیانیه اشاره کرده، «وضعیت چهارم» مجموعی است از پرسه‌زنی و اتصال من به گیلان؛ مجموعه‌ای از خاطره‌بازی با گیلان و بوی رودخانه‌هایش، تا در نهایت تکه‌ای از مرا وصل کنند به جان گیلان و استمرار زمان را، در لحظاتی که من آنها را دوست داشتم، قطع کنند تا تمام چیزهای بازنموده آن ساکن شوند و باقی بمانند؛ این تنها راهی بود که بلد بودم تا گیلان نه از جان من برود و نه فراموش شود.» بنابراین، هم‌جواری عناصر درون کادرها مابه‌ازای اصالت نفس و خیال‌پردازی عکاس در تلاش برای پیوند جهان رویایی و ایدئال‌ش با چیزی است که در گذشته (نوستالژی) وجهی از واقعیت را داشته است. وحدت و نظم میان عناصر از یک طرف و انسجام در روش روشن می‌سازد که حتی اگر آنچه در بیانیه آمده، پسینی باشد، ایدۀ او فکرشده و انتخابی است. او به طبیعت رجعت کرده است، اما رجعت به طبیعتی که طی سال‌ها توسط ستایش‌گران‌ش دست‌کاری شده است. در عین حال، عکاس، سوژه‌ی عکاسی و نگاه بیرونی به این طبیعت، بخشی از همین دست‌کاری‌اند. به میزانی که مردم از زندگی شهری و مدرنیزاسیون خسته و ملول شده‌اند و خطه شمال را به مثابه تفرج‌گاه و تسکین‌گاه برای رفع این خستگی یافته‌اند، در طبیعت دست‌کاری کرده و هم‌زمان، تبلیغ آنجا را هم کرده‌اند. دیگر جایی به نام طبیعت دست‌نخورده یا محلی برای گریز وجود ندارد و همه جا به بخشی از زندگی شهری پردود و ملال‌آور تبدیل شده است. هر چند در عکس‌ها این امر انعکاس پیدا نمی‌کند و دست‌کاری‌ها و خرابی‌های به جا مانده کمتر به چشم می‌آیند و ما صرفاٌ با خلوص و پاکی مکان مواجه هستیم. از این حیث، مسؤولیت اخلاقی در باب تشویق دیگران به آنجا رفتن و تخریب روزافزون‌ش وجود دارد. این اتفاق در کشور ما به نحو گسترده‌تری نسبت به سایر نقاط اتفاق می‌افتد. در غرب، برای گریز از ملال‌ها و فشارهای مدرنیزاسیون گریزگاه‌های بیشتری نسبت به ایران وجود دارد.‌ عکاس می‌تواند پاسخ دهد که دلیل سیاه‌‌سفیدی عکس‌ها درست از همین حیث است و با گرفتن رنگ از عکس‌ها، در پی نشان دادن برخی از واقعیت رو به زوال آنجا هم بوده است. یا می‌تواند به ما اشاره کند که این مناطق چگونه آسیب‌پذیر و درحال زوال‌اند. این نکته‌ را او به نحو معکوس به ما نشان می دهد. با نشان ندادن خرابی ها. ما تنها جوانب زیبایی‌شناسانه و رابطه انسان با حیوان و پدیده‌های طبیعی را می‌بینیم. هر چند در خوانش شمایل عکس‌ها پیچیدگی زیادی وجود ندارد اما رابطه عکس با مدلول آن نیز بالذات یا قراردادی هم نیست. از این جهت، تفسیر در نسبت با سواد دیداری مخاطب اتفاق می‌افتد. برای من بدوی، مقدم بر هر چیز، حضور عکاس در واقعیات انسان‌های دیگر به چشم می‌آید. اینکه عکاس به اعتبار چه پیوند، اشتراک یا قدرتی آنجاست؟ برخی ژست‌ها فاصله میان عکاس و سوژه‌ها را فاش می‌کنند، هر چند حضور عکاس را در مکان پذیرفته‌اند و طبق میل یا غلبه او، صحنه را ادامه می‌دهند، عکس‌ها بیان‌گر تفاوت و کنترل‌ متقابل میان سوژه‌های انسانی و عکاس‌اند. او آگاهانه و به دقت در برخی ثبت‌ها به سنت عکس یادگاری، به عنوان مرجع‌ و یکی از پیش‌زمینه‌های عکاسی مستند به افراد در محیط زندگی‌شان نزدیک شده و از آنان به معنای سنتی کلمه، عکس گرفته است. به جز آن، حضور انسان در مکان اندک و مبهم است. برخلاف عکس‌های شهری که انسان یا مظاهر وجود انسانی مرکزیت دارد، در این آثار تمرکز بر فقدان یا ابهام حضور انسان بماهو انسان است. انسان از جنبه حیوانی و طبیعی‌اش و چیزی هم‌سطح و هم‌مقام با سایر جانداران و موجودات طبیعی اطراف‌ش تصویر شده است. هر چند حضور انسان در عکس، تمام مناسبات انسانی را با خود به همراه دارد، اما در عکس‌های او ژست‌ها بیش از هر چیز معطوف به کار و معاش‌ و همراهی با طبیعت‌اند. در این جهان ترسیم‌شدۀ تا حدی سورئال، رنج هم هست. نه رنج از سر سرگشتگی و ناامیدی و تنهایی انسان شهری، که رنج برآمده از کشمکش با عناصر وحشی طبیعت. حضور اشیای مصنوع، اتومبیل‌های پارک‌شده، درها و حصارها، بندهای آویخته و کلبه‌های تک در پهنه دشت بدون حضور یا دست کم بدون تشخص عامل انسانی، وجود او را در گسترۀ عناصر طبیعی نمایندگی‌ می‌کنند. در دوره‌ای که معیارهای هنر دموکراتیزه شده، پیش پاافتادگی و تصادف نیز می‌تواند به نفع زیبایی اثر مصادره شود البته به لطف قدرت دید. آن تفسیری از عکس‌های “وضعیت چهارم” که تنهایی و فردیت انسان‌هایش را مورد توجه قرار داده‌اند را به سختی می‌توانم بپذیرم. هر چند تنهایی و فردیت در معنای انسان شناسانه‌اش خاصیت روح انسانی است، اما به نحو خاص ویژگی انسان شهری است و در نسبت با تن‌ها شناخته می‌شود. در بافت فرهنگ سنتی، مفاهیمی چون فردیت و تنهایی اعتباری ندارند. چرا که ریسمان‌هایی چون مذهب، خانواده، آداب، سنن و قومیت و الگوهای پذیرفته‌شده، فرد را در جامعه‌ی روستایی ادغام می‌کند. به تعبیر زیمل، فردِ تنها یا «غریبه» کسی است که در روابط کلان‌شهری از حس قرابت و هم‌دلی با اطرافیان خود ناتوان است. مردمان عکس‌های علایی بخشی از کلیت طبیعت‌ و در اتحاد و پیوستگی با موجودات زنده‌ی پیرامون‌اند. همین به یادمان می‌آورد انسان نیز بخشی از طبیعت است، نه سروَرِ طبیعت و مسلط بر این حیات. چنانچه عکاس ما همچنان پاسخ دهد که تنهایی ویژگی انسان‌های درون قاب‌هایش است، باز سراغ همان تفسیر می‌روم که آنچه او به ما نشان می‌دهد، حدیث نفس و تصعید تنهایی خود به درون قاب‌هایش است. از طرف دیگر، هر قاب ثبت‌شده از مناطق طبیعی، تفاوت آشکاری دارد با قاب‌هایی که از فضاهای شهری گرفته می‌شوند. در هر دو حالت اما ثبت هر قاب، به ازای از دست دادن قاب‌های دیگر است. حاشیه‌های عکس از قاب بیرون می‌افتند و ما صرفاً بخشی از مکان را می‌بینیم. هر گزینشی، محذوفاتی را هم با خود دارد. از چیزی عکس گرفتن، به معنای از چیزهایی هم عکس نگرفتن است. آن حاشیه‌هایی که در قاب نیستند، برای من جالب‌تر و بااهمیت‌ترند. در عکس‌های طبیعی ما چه چیز را حذف می‌کنیم؟ به باور من، آلودگی‌ها، خرابی‌ها و زشتی‌ها هستند که حذف می‌شوند‌ و اتفاقاً عکس‌ها همین‌جا اهمیت می‌یابند. در عکس‌های طبیعی، رد پای دولت، قدرت، سرمایه، سیاست، میل و جنون حذف می‌شوند. از همین رو، این‌گونه عکس‌ها برای نهادهای قدرت اهمیت پیدا می‌کنند. در واقع، حامیان و منابع مالی این گونه عکس‌ها کسانی‌اند که حذف شده‌اند. حذفی که بر قدرت‌شان می‌افزاید و دیده نشدن، تحکیم‌بخش حیات آنان می‌شود. لذا حذف ابزاری است برای قدرتمندتر شدن نه اتفاقاً نمایش دادن. در آثار علایی، نشانه‌های سبک پیکتوریالیسم با رویکرد رمانتیسم به چشم می‌آید. هرچند رمانتیسم بیشتر به عنوان مکتب ادبی و عمدتاً به قرن هجدهم و پیش از عصر روشنگری باز می‌گردد، اما از نظر رابرت سه‌یر و میشل لووی در مقالۀ «رمانتیسم و تفکر اجتماعی»، “جهان‌بینی‌ای است که در واکنش به کاستی‌ها و تضادهای سرمایه‌داری به وجود آمده است و جلوه‌های آن را می‌توان در تمام نظام‌های فکری مشاهده کرد و ادبیات تنها یک جلوه از آن است”. هر چند از عکس نباید انتظار داشت که جهان را جای بهتری کند یا دست کم درک ما را نسبت به جهان ارتقاء دهد، در عین حال استفاده از عکاسی ربط قاطعی با جهان‌بینی عکاس دارد. کشف مکان و پرتوافشانی بر عناصر به اعتبار مواجهه‌ی شهودی، آشنازدایی، توصیف و تخیل نمادین در ساحت تصویر، رمزگذاری با ژست‌های پشت به دوربین، شبح بدن‌های نامتشخص سولاریزه یا کنتراست بالا در پرسپکتیوهای وهم‌زا، توجه مشخص به ترکیب‌بندی و فرم، تصویرسازی شاعرانه از ساختار زندگی روستایی با درها و پنجره‌های گشوده که یادآور سخاوت و گشودگی مردمان آن خطه است، مردانی که در نسبت با کار تصویر شده‌اند؛ یا مشغول‌اند به کار یا فارغ از آن، زنان سال‌خورده‌ای که هیچ‌گار بیکار نیستند و با عناصر طبیعت در نسبت پیوسته‌اند، و حضور حیوانِ نه خانگی فانتزیِ عکس‌های شهری، بلکه حیوان به عنوان واسطه تولید و معاش، و بالاخره دست‌ها و گاه پاها که یا به واسطه پرده‌ای یا از گوشه کادر برش خورده‌اند که عاملیت را بازنمایی می‌کنند، بی‌رنگی نامتعارف، دامنه وسیع تن‌های خاکستری، همچنین، کیفیت بالای چاپ از ویژگی‌های مطلوب آثار کتاب و نمایشگاه “وضعیت چهارم” است. منبع: پایگاه عکس چیلیک

خبر کوتاه بود و دردناک و البته برای آنانی که سالها در مقام آموزش از شخصیت و دانش او درس گرفتند تاثرآور. سیدمحمد معصوم را که همگان با نام دکتر مسعود معصومی می شناختند، در سن 79 سالگی درگذشت. اکنون که در آغاز سومین سالروز فقدان این مرد عالم و این عکاس پژوهشگر هستیم، بجاست تا از خدمات شایسته ای که ایشان در عرصه ای از عکاسی معاصر بر جای گذاشتند، یادی کنیم. مسعود معصومی از پایه‌گذاران تلفیق عکاسی صنعتی و تبلیغاتی با دید هنری است که از ایشان به عنوان نخستین عکاس دارای تحصیلات دانشگاهی در دوران معاصر یاد می شده است. مرحوم مسعود معصومی با اینکه در رشته هایی در عکاسی چون: نور و آتلیه و تبلیغات صاحب نام و بود ولی در برخی دیگر از رشته های عکاسی نیز تجربه های موفق و چشمگیری داشت. استاد معصومی بیش از یک دهه بود که از تهران به استان گیلان عزیمت کرده و در منطقه ای به نام طاهر گوراب در حومه شهرستان های ماسال و صومعه سرا زندگی می کرد و هر از چند گاهی پذیرای عکاسان و دانشجویان و دوستان خود بود. عکاس فقید مسعود معصومی متولد 1316 حدود پنجاه سال قبل برای انجام تحصیلات تکمیلی به کشور آلمان رفت و طی سال‌های 1969-‏ ‏1955 تحصیلات دانشگاهی در رشته عکاسی را در مدرسه ای دولتی در مونیخ آلمان به پایان برد. حدود سی و چند سال قبل به ایران برگشت و از آن سال‌ها عکاسی صنعتی- تبلیغاتی را با بر پا ساختن آتلیه ‏لورکا شروع کرد که تا امروز نیز ادامه دارد.‏ علاوه بر کارگاه عکس لورکا به عنوان استاد عکاسی در دانشگاه های عکاسی ایران در سال های مختلف تدریس کرد و عکاسان چیره دست و خبره ای را تربیت کرد. معصومی تدریس را در دانشکده روزنامه نگاری (علوم ارتباطات) آغاز کرده و تا زمانی که توانایی جسمی به ایشان مجال داد دانش خود را در محیط هایی چون: دانشگاه شهید ‏بهشتی، دانشکده صدا و سیما، دانشگاه تهران، دانشگاه هنر، دانشگاه آزاد اسلامی در حوزه عکاسی خبری، عکاسی معماری، کارگاه نورپردازی، عکاسی ‏صنعتی وعکاسی تبلیغاتی در اختیار دانشجویان قرار داد. مرحوم معصومی در موقعیت حضور در استان گیلان نیز به قدر توانایی با برگزاری دوره های فشرده آموزش عکاسی همچنان فعالیت های خود را در امر تدریس دنبال می کرد. بسیاری از عکاسان نامدار امروز روزگاری در کلاس آموزش عکاسی این استاد فقید حضور داشته و از ان جمله می توان به: محمد خدادادی مترجم زاده، سعید بهروزی، محمد ‏حکاک، محمد ستاری، حمید شاهرخ، جواد کیان، نادر سماواتی، اصغر دانش پور، محسن زارعی و علیرضا زینال نام برد. آخرین تجلیل از مقام شامخ علمی و شخصیت هنری استاد فقید عکاسی مسعود معصومی اوایل دی ماه سال جاری با حضور جمعی از علاقه‌مندان هنر عکاسی در موزه هنرهای دینی امام علی (ع) برگزار شد. مراسم تشییع پیکر این استاد فقید عصر روز شنبه 14 اسفند ماه 1395 در محلّه فرحزاد تهران برگزار و پیکر این هنرمند عکاسی در گوشه ای دنج و آرام از قبرستان امامزاده ابوطالب به خاک سپرده شد. منبع: پایگاه عکس چیلیک

نمایشگاه گروهی عکس «کیاسر» با حضور و مشارکت تنی چند از عکاسان استان مازندران و تهران در کیاسر استان مازندران برگزار می شود به گزارش پایگاه عکس چیلیک به نقل از مهدی معصومی گرجی مسئول خانه عکاسان حوزه هنری مازندران و دبیر همایش تخصصی روز جهانی عکاسی و نمایشگاه عکس « کیاسر »، این نمایشگاه عکس با موضوع سبک زندگی ایرانی و اسلامی ، معماری و مناظر در روز جمعه 26 بهمن 97 در شهر تاریخی کیاسر افتتاح خواهد شد. عکس های به نمایش درآمده در این نمایشگاه دستاورد برگزاری همایش عکاسی و سفر تخصصی عکاسی در تاریخ 26 اَمرداد است که به همت حوزه هنری استان مازندران و با همکاری شهرداری کیاسر و حضور و همراهی تنی چند از عکاسان استان مازندران و عکاسان دفتر رسانه پایگاه عکس چیلیک برگزار می شود. در این نمایشگاه گروهی عکس که به مناسبت «روز عکس تاریخی» برگزار شد، تعداد 73 قطعه عکس رنگی و سیاه سفید از 47 عکاس در اندازه 30 در 40 سانتیمتر و 40 در 60 سانتیمتر منتخب شورای ارزیابی این همایش انتخاب و به نمایش گذاشته می شود. اسامی عکاسان صاحب اثر در نمایشگاه گروهی عکس کیاسر به این ترتیب اعلام و معرفی شده است: مریم رسولی ، زهرا محمدی ، فاطمه اسدیان ، الهه اَسودی ، حسین بهرامی ، حامد پراکند ، عقیل تشکری ، سبیکه جهان بیگلو ، آمنه حبیب پوریان ، امیرحسین حیاتی ، حسین خادمی ، سوسن شکری ، ابراهیم رفیعی ، امیر شهیدی ، میکائیل صادقی ، اصغر عالیشاه ، محسن غلامی ، علی فلاح زاده ، علی کاکویی ، فروغ کاویانی ، علی اکبر شیخی ، ابراهیم فلاح ، منصور معصومی سنگ تراشانی ، داریوش منصوری ، مجید نیکجو ، مصطفی نیک نقش ، حدیث هاشمیان ، حسین عصاری آرانی ، منصوره حجار منش ، اعظم حشمتی ، آرین جوادیان ، مریم خداوردی ، جلال میرزایی ، سید محمد موسی زاده ، حمیده نظری ، ندا رهگذر ، مهدی راست قدم ، مهدی سروری ، سیدمهدی طباطبایی ، مهدی یوسفی ، مهدی معصومی گرجی ، میر صفی اندیکلایی ، سید رضا هاشمی ، علی سلحشور ، ابراهیم باقرلو ، امیر جوادیان و علی اسماعیل زاده کنعانی . بنابر اعلام برگزارکننده در اثنای برگزاری این نمایشگاه عکس به تمامی عکاسان صاحب اثر گواهی حضور با امضای «دکتر همّت محمدنژاد» شهردار کیاسر و «سینا دلشادی» ریاست حوزه هنری استان مازندران تعلق یافته و به 6 عکاس برگزیده با اهدای جوایز، تقدیر به عمل می آید. منبع: پایگاه عکس چیلیک

نخستین نمایشگاه عکاسی پویا شاه جهانی با عنوان «ساجده» از روز جمعه 26 بهمن ماه در گالری نگاه برگزار خواهد شد. به گزارش پایگاه عکس چیلیک در این نمایشگاه 22 فریم عکس سیاه و سفید با محوریت و موضوع «زن» به نمایش گذاشته می شود. در بخشی از متن قاب نخست این نمایشگاه عکس به قلم شاه جهانی آمده است: «نام خود را یکبار می‌نویسم، یکبار به آن نگاه می‌کنم، یکبار دیگر به آن محیط و جغرافیا میدهم… و جز این، دیگر همه چیز فُرم است و صورت‌های نهایی آن. فرم‌ها و هاله‌ی صورت‌ها که همچون تَرکه‌ی یک درخت خیس، می‌تواند درون یک قاب‌ ثبت و ضبط شود. ضربه و شلاق بزند، مکث کند و نام‌های عام را، خاصیت ببخشد، خاص کند! نامی که شاید در آن صورتِ مکتوب، نام‌های بسیار باشد و حالت زمانه. زمان و زمانهای که مشخصن به یک “تو”، به یک ضمیر آشنا اشاره میکند و دور میشود. از خود و مرزهای درون قاب بیرون میزند؛ گاهی در سایه مینشیند و گاهی در نور. نورانی میشود و این فعالیت ِثبت نور است. با این شرح، این عکسها دیگر بینام نیست. خلق الساعه، نسبتی است که گذشته و حال را، بر آن فرم‌ها و هاله‌ها، متمرکز می‌کند و از محیط و پیرامون آن، گوشت و خون ثابت مانده در عکس (تصویر) برمی‌خیزد و به نام خود، پوست را قواره‌ی یک تن زنانه می‌کند. زنانگی که ظرفیت همزیستی و زیست با دیگری است. زیست ادامه‌دار و حیات دنباله‌رو ِ آن. به ماند که آنچه از گذشته می‌آید ماندگار است و آنچه از گذشته باقی است، قرار امروزِ یک ضمیر: ضمیر مشترک هرآنچه که دیدنی است و قابل رویت. قابل روایت در جهت زبان تصاویر. پس، سلام ای امضای زمانه‌ی مشترک! سلام ای طُرفه و معنون مانده بر این فُرم‌ها و فِرم‌های ماندگار. سلامی ای جلای زنانه! ماندنی را در اثبات نور دیدم و به رسم ذرات مانده‌ از آن گذشته، یک واحد نشان‌دار را قرار ِ یادبود نور اعلام کردم. یاد بود ِنامی از نام‌ها که با سایه روشنهای خود خصلت کلمات را روشنایی میبخشد و به درون عکس میخزد. و به دور از این معرفگی، گذشته بماند برای ازدحام و جمعیت بیشمار آن. القصه، زین پس در یک شهر، در یک خیابان، در یک کوچه، در یک خانه، در کنار آن ساعت همیشه روی دیوار، در کنار آن میز و صندلی‌ها؛ یک قاب و یک عکس بر دیوار است که همیشه نام معروف آن امضای آن فرمهای تنانه است و نامی رخ داده بر افق اتفاق! و درست همان‌جا، آنجا خواهد ماند؛ بی‌دخالت حافظه و گذشته، و یا آینده‌ی این روزها و آن شب‌ها. آن آدم‌ها ‌و آن باید و نبایدها… بر ضمیر ما یک فِرم عکس اثبات بودن در آن بیرون است، دقت چگونه بودن؛ حالا که خیره به دورن قاب نگاه می‌کنیم!» این نمایشگاه تا پایان روز 8 اسفندماه در گالری نگاه داری و پذیرای حضور علاقمندان است. گالری نگاه در تهران، خیابان مطهری، خیابان جم (فجر)، خیابان غفاری، نبش لاجوردی، شماره 64 واقع شده است. منبع: پایگاه عکس چیلیک