دیمیتری بالترمانتس نخستین گزارش تصویری اش را با موضوع سربازان شوروی از غرب اوکراین ارائه داد.
در پی انتشار این مجموعه عکس و به دلیل ارائه توضیح اشتباه در مورد یکی از عکس هایش، وی تنبیه شده و به یک گردان نظامی فرستاده شد. در آنجا بود که به شدت زخمی شده و به بیمارستان انتقال یافت.
دیمیتری پس از ترخیص از بیمارستان، دوباره به خط مقدم نبرد رفت و تا آخرین روز جنگ در همانجا ماند.
بعد از جنگ، نخستین نشریه رنگی با نام ” اوگونیوک ” او را به عنوان فتوژورنالیست استخدام کرد.
کمونیست ها به سرعت، به کاربرد مفید عکس به عنوان یک رسانه برای اهداف تبلیغاتی شان پی بردند و برای این منظور از بالترمانتس خواستند مجموعه عکس هایی را برای شان تهیه و در آنها نشان دهد که کارگران در جامعه کمونیستی بسیار پر بازده و در عین حال خورسندند، بنابراین او تمام قلمرو روسیه را سفر کرد تا این موضوع را به شکل با شکوهی به ثبت برساند.
در سال 1949 ” دیمیتری بالترمانتس ” به سمت عکاس رسمی کاخ کرملین منصوب و به شخص و شخصیت ژوزف استالین نزدیک شد.
پس از اینکه با مرگ استالین، خروشچوف جایگزین او شد، بالترمانتس به جایگاه بالاتری رسید و با دیدار از کشورهایی نظیر: هند، چین، ویتنام و… کارش را به ورای مرزهای شوروی گسترش داد.
در ماه اکتبر سال 1965 با سقوط خروشچوف، تغییرات لیبرالی متوقف گردید، اما به دلیل نفوذ مدیرانش، نشریه اوگونیوک به حیاتش ادامه داد، در نتیجه بالترمانتس با سفر به سرتاسر شوروی این تغییرات را ثبت کرد.
همچنین در این زمان بود که وی در زمینه توسعه یافتن اقتصاد و نیز موفقیت ورزشکاران کشورش در المپیک، تصاویر زیبایی ثبت کرد.
در سال 1969، او این فرصت را یافت تا کارهایش را خارج از مرزهای کشور شوروی، در لندن ارائه کند.
در آنجا او دریافت که رنگ، تا چه حد واقع گرایی و خشونت به عکس هایش اضافه می کند و تصمیم گرفت تا تعدادی از کارهایش را به صورت سیاه و سپید چاپ و ارایه کند.
در سال 1985، با روی کار آمدن میخائیل گورباچف، بالترمانتس بخش های جدیدی نظیر ستون نامه ها و گزارش های کاملتر خبری را به مجله اوگونیوک اضافه کرد.

برای بیش از 50 سال، عکس های او تنها تصاویری بودند که زندگی مردم عادی روسیه آن زمان را به تصویر می کشیدند. نمایشگاه های متعدد او، در پیشبرد اهداف فرهنگی کشور مطبوعش در ابعاد بین المللی خدمت بزرگی بود و میراثی ماندگار در جهت حفظ و ثبت فرهنگ و زندگی روزمره مردم عادی، و نیز در توسعه و بسط تنوع قومی در سراسر قلمرو امپراطوری گسترده روسیه کبیر آن زمان، به حساب می آید.
دیمیتری بالترمانتس لقب ” چشم ملت ” را از آن خود کرد چراکه این توانایی را داشت که نگاه هنرمندانه اش را با شرایط جنگی و نظامی کشورش در زمان خود وفق دهد و عکس هایش شواهدی زنده از خواسته های اجتماعی، سیاسی و رویاهای یک ملت باشد.
دیمیتری بالترمانتس در سال 1990 درگذشت و بایگانی بزرگ و کاملی از عکس های او که شامل عکس هایی از دوره مهمی در تاریخ روسیه است، هم اکنون توسط دخترش تاتیانا نگهداری و استفاده می شود.

گردآوری: ملیحه فرهادی
مترجم: سید علی میراسماعیلی