تقدیر از برخی مدیران انجمن ها وسایت های عکاسی

چندی پیش نامه شکواییه یکی از عکاسان جوان کشورمان به نام ” مهدی طاهری ” با موضوع انتشار بدون مجوز و برخورد دور از شان یک مسئول فرهنگی در جایگاه مدیر مسئول یک پایگاه اطلاع رسانی به دفتر پایگاه عکس چیلیک رسید.
اثری که بدون اجازه و بی نام عکاس و تنها با عنوان “ احترام نظامی برای شاه خراسان ” از سایت یکی از جشنواره های عکاسی کشور به سرقت رفت و در کمترین زمان ممکن پس از انجام این رفتار غیرحرفه ای، قریب به یکصد سایت و پایگاه اطلاع رسانی این رویداد زشت را دامن زدند و …
” پایگاه عکس چیلیک ” برخورد از موضع استیصال را در قبال تکرار هر روزه این رفتار باور نداشته و در این راستا تنها با انتشار این نامه، گامی از سر وظیفه برای این عکاس جوان برداشت. گامی که گمان می رفت با توجه به تعدد رونوشت ها و انگیزه عکاس در پیگیری انتشار متن مذکور در اطلاع رسانی و درج نام عکاس موثر واقع شود که به یاری خداوند و همراهی آنانکه از سر صدق می اندیشند، چنین نیز شد.
این در حالی است که انتشار متن نامه این عکاس و پشتیبانی های رسانه ای انجام گرفته در قبال برخی بی مهری ها از سوی آنانکه در حمایت از حقوق عکاسان همیشه مدعی بوده و هستند، ایشان را به انتشار نامه ی دومی متقاعد کرد که حکایت از جایگاه ادب و سلامت رفتار و صحت عملکرد نامبرده دارد.
رفتاری که می تواند الگویی باشد برای آنانی که صرفا بیان انتقادها و توصیه ها و پیشنهادها و نمود نقاط ضعف را نقطه آغاز و انجام و پایان هر ماجرایی می دانند و بس!
————————————————————————————————————————————————————

هواللطیف

من عضو کوچکی از اعضای جامعه عکاسان کشور ایران هستم.
همانی که روزی از سنگ زدن مسئولی فرهنگی نما یاد کرد به قصد شیشه نازک تنهایی و غربت عکاسان کوچک و بزرگی که خاسر از دوگانگی های گفتار و رفتار متولیان و سیاست گذاران عکاسی اند.
جامعه ای که آن قدر حواسشان به حق التالیف و دفاع از دوسالانه و معاملات و تبلیغات و جذب حامی یا همان اسپانسر و نقد اکسپو و حق عضویت انجمن عکاسان و… است که از آبی که دورتادور این خانه را فرا گرفته، غافل شده اند.
امروز به حکم ” من لم یشکرالمخلوق، لم یشکرالخالق ” قصد بیداد از کم لطفی ها و بی مهری ها را ندارم بلکه موظف هستم به حکم ادب و انسانیت و تقوا، از آنچه در پی آن یاد رفت، یادی کنم.
در پی انتشار خارج از اصول حرفه ای و اخلاقی عکس اینجانب ” مهدی طاهری ” با عنوان: ” احترام نظامی برای شاه خراسان ” که منجر به نگارش شکوائیه ای از جانب حقیر شد، نامه مذکور به تمامی رسانه ها و مراجع مرتبط با حوزه عکس و عکاسی در کشور ارسال شد.
در این مجال به زعم اینجانب برخی با سابقه ترین رسانه ها و متولیان جامعه عکاسی محک خوردند و مسئولیت پذیری و دلسوزی ایشان نسبت به اهالی و اعضای جامعه فرهنگی و هنری، مورد امتحان قرار گرفت. چرا که عرایض این شاگرد کمترین نه دردی شخصی که حکایت از زخمی فراگیر داشت که درد آن برای تن اهالی فرهنگ و هنر بسی آشنا است.
سخن از امتحان به میان آمد، آری!

امتحانی که یک اتفاق زشت روزمره از اشخاص حقیقی و حقوقی در جای جای جامعه عکاسی گرفت و بعضی چه زشت تر از چهره این اتفاق نمایان شدند.
روی سخنم با تنگ نظرانی است که دل نگران آب و نان اند.
همانان که همیشه گدای مصلحت اند و مدعی فضل و دانش و تجربه و سردبیری و مدیرمسئولی و عضویت در فلان انجمن و یکه تازی در نظام اطلاع رسانی و این قبیل عناوینی که بار مسئولیتی به دنبال دارد! بله، مسئولیت!
زمانیکه شخصی را مسئول خطاب می کنیم، بدان معنا است که وظایفی دارد که وی را از سایرین متمایز کرده و مسئولیتی فراتر از دیگران را پذیرفته است و هنگامیکه به تشکل، انجمن، خبرگزاری، پایگاه های اطلاع رسانی و … می نگریم با خیل عظیم رئوس مسئولیت و وظایفی روبرو هستیم که البته آمیخته با ادعاها و رجزخوانی ها است!

نامه حقیر سخن از دردی کهنه و آشنا داشت و انگیزه نگارش آن، گستردگی اتفاق اخیر و گستاخی تعجب برانگیز مسئول امر بود و تنها درخواست من – به عنوان یک عضو و نه به عنوان یک عکاس! – تنها یک واکنش اخلاقی به این روال زشت و نهادینگی بداخلاقی هنری و رسانه ای بود و نه چیزی بیش تر.

در این مسیر تجارب، متفاوت بود و این همانی است که ” امتحان ” عنوانش کردم.
انگشت شمارانی از صاحبان رسانه – با برچسب هنری – دلسوزی برای فرهنگ و هنر را در سرزمین فرهنگ آفرین و هنرپرور ایران اسلامی، به سخره گرفتند و ” آب در هاون کوبیدن ” توصیفش کردند. اندک مدعیانی هم ضمن تایید تمامی موارد متن نامه، موضع گیری در برابر بی اخلاقی های رایج را به دور از صلاح کار خویش! می دانستند.
اینها همه یادآور این گفتار شدند که: خوش بود تا محک تجربه آید به میان!
تا سیه روی شود،هرکه دراو غش باشد.
اما در این میان، دلسوزان دردآشنا، سلامت همگان را بر مصلحت آنی خود ترجیح داده و در مقابل نابخردان و یاغیان رسانه ای کمر همت بستند و با کلام و ادب خویش، با انتشار نامه ی اینجانب، صدور بیانیه، انجام مصاحبه، ارایه جوابیه، تماس و همراهی و … بار مسئولیت شان را به منزل رسانده و در پیشگاه عقل و دل روسفید شدند.
دوستانی که به شکل مستقل، بار وزین فرهنگ و حجم خطیر ادب را به دوش می کشند و سبکبار از قید و بندهای محافظه کاری و مصلحت اندیشی اند.
سخن کوتاه کرده ودست پرمهرشان را به گرمی می فشارم و اجرشان را از حضرت رئوف خراسان، تقاضا دارم و به رسم ادب و قدرشناسی، از ایشان نام می برم:
* نشریه و ماهنامه عکس به مدیر مسئولی آقای مسعود امیرلویی
* پایگاه عکس چیلیک به مدیریت مهدی سروری (که شجاعانه و بی درنگ نخستین و کاملترین موضع مستقل را در این خصوص اتخاد کرد).
* دبیرخانه جشنواره ملی عکس مشهد، سیدمجتبی خاتمی و کیارنگ علایی
* انجمن عکاسان میراث فرهنگی به ریاست سعید محمودی ازناوه
* انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی ایران به ریاست کاووس صادقلو
* خبرگزاری فارس، گروه تجسمی و شهرستانها: فاطمه حامدی خواه ومریم سرلک
* سایت موزه عکسخانه شهر به مدیریت مژگان طریقی
* سایت نگارخانه ایرانی به مدیریت علیرضا مقاری
* سایت عکاس مسلمان به مدیریت سیدشهاب الدین واجدی
* سایت من وعکس، به مدیریت سیدمجتبی خاتمی
* سایت امین عکس، به مدیریت امین رحمانی
* انجمن عکاسان شمالغرب کشور(سایت آذفوتو)، به مدیریت بابک شعبانی
* انجمن عکاسان شهریار به مدیریت هادی صمدی
* باشگاه عکاسان جوان به مدیریت محمدرضا طائب
* سایت دوربین نت، به مدیریت احسان رافتی
* انجمن عکاسان نگاه به مدیریت جواد پورسعید
* سایتها، پایگاه های اطلاع رسانی، بلاگهاوفتوبلاگ ها
* صاحبان لطفی چون: سیدعلی حسینی فر، نسیبه خلیلی، نیما خالدی کیا، احمد خطیری، مجتبی محسنی، بهاره زمانداری، محمدرضا لطف، حامد زمانی، امیرحسین هاشمی جاوید، زهرا سمیع، مهدی کمیلی و سایر دوستانی که درشبکه های اجتماعی در اطلاع رسانی این مهم همراه شدند.

مدیون لطف شما
مهدی طاهری
—————————————————————————————————————————————————————–